Strijd tegen de elementen

Toen ik nog in Amsterdam woonde, onweerde het daar misschien twee keer per jaar. Op zo’n zeldzame dag midden in juli, als het, heel on-Nederlands, warmer dan 25 graden was geweest, hoorde je ‘s avonds een paar keer gedonder in de verte en dat was het dan. De keren dat ik vanaf mijn mini-balkonnetje in Amsterdam-Oost een bliksemschicht heb waargenomen, zijn op één hand te tellen. Ik heb dan ook nooit begrepen waarom er mensen zijn met een angst voor onweer. Sinds we in de Achterhoek wonen, heb ik echter ontzag gekregen voor de elementen. Je zou zeggen dat het anderhalf uur van Amsterdam in klimatologisch opzicht niet heel anders is, maar niets is minder waar. In de Achterhoek onweert het namelijk áltijd.

We wonen nu ruim twee maanden op ons landgoed en inmiddels hebben we uit voorzorg ons hele bos omgekapt. Het was namelijk slechts een kwestie van tijd tot de bliksem in één van de metershoge dennenbomen zou slaan en recht op het dak van de boerderij terecht zou komen. Zeker twee keer per week lig ik de hele nacht bibberend onder de dekens terwijl de slaapkamer oogverblindend wordt opgelicht door furieus flitsende bliksemschichten. Iedere keer ga ik ervan uit dat de Apocalyps nu écht begonnen is en dus heb ik de jerrycans water en een voorraad knijpkatten al klaar liggen in de schuur. Met een beetje geluk overleven we het daarin nog een kleine week nadat de volgende Achterhoekse tornado ons huis heeft verzwolgen.

Gisteren dacht ik heel even dat het tij gekeerd was. ‘s Ochtends druppelden er berichten binnen over noodweer in het westen van Nederland, maar wij zaten nog prinsheerlijk in het zonnetje. Manlief kon in Utrecht zijn lease-auto uit de ondergelopen garage van zijn werk vissen en smste paniekerig of wij thuis nog wel leefden. Grijnzend stuurde ik foto’s terug van de Terroristen die in korte broek door de tuin dartelden, een stralend blauwe lucht boven hun hoofden. Niet meer dan redelijk, vond ik, aangezien ik de afgelopen weken al meerdere malen grote plassen water in de slaapkamers had moeten op dweilen en de vele slapeloze nachten door oorverdovend gedonder recht boven ons hoofd. Het leek me dan ook geen probleem om ‘s middags even naar de stad te gaan om nieuwe schoenen te kopen voor Terrorist nr. 1. Dat bleek een catastrofale vergissing. Achterhoeks weer is namelijk nooit wat het lijkt.

Luttele seconden na het verlaten van de schoenenwinkel brak de hel los. Gitzwarte wolken verduisterden de zomerzon en lieten een gordijn van water neer. Ik heb al een bijzonder slecht ontwikkeld gevoel voor richting, maar in noodsituaties zoals deze laat mijn interne GPS het helemaal afweten. Overvallen worden door de zondvloed met twee peuters in je kielzog is zonder twijfel een noodsituatie. En dus wist ik niet meer waar we de auto hadden geparkeerd. Als een kip zonder kip rende ik door voor mij totaal onbekende straten, terwijl de plassen in schrikbarend tempo steeds dieper werden. Toen het water Terrorist nr. 2 bijna tot aan de lippen stond, zat er niks anders meer op dan één druipende peuter over mijn schouder te gooien en de ander gewoon aan z’n hand mee te slepen terwijl het water uit zijn sandalen gutste. De weinige tegenliggers die ons pad kruisten waren allemaal voorzien van paraplu’s en regenpakken. Duidelijker dat wij nog niet zijn ingeburgerd in de regio kon het niet. Een échte Achterhoeker gaat tenslotte voorbereid de deur uit.

Eenmaal thuis heb ik de arme klappertandende Terroristen zelf hun natte spullen op het erf laten uitwringen, terwijl ik me naar boven haastte om te redden wat er te redden viel. Driehonderd uit de badkamer weg gewaaide zompige wattenschijfjes van de hele bovenverdieping af schrapen blijkt namelijk best een tijdrovend klusje. Manlief kon bij thuiskomst gelijk door naar de schuur, waar onze opgeslagen spullen in kniehoog water rond dreven. Ik vrees dus dat mijn overlevingstheorie geen realistische optie meer is: ook de schuur biedt geen stand tegen Achterhoeks natuurgeweld. Er zit dus weinig anders op dan ons overgeven aan de natuur en een schietgebedje te doen iedere keer als de wolken zich samenpakken boven het koolzaad.

Dat krijg je ervan als je buiten de bewoonde, ontwikkelde wereld gaat wonen. In donker Afrika zijn ze tenslotte ook blij als de plaggenhutten er nog staan na een tropische storm. En dan valt het hier nog mee, want in de Achterhoek kun je tenminste nog een knijpkat kopen.