Het was een prachtige dag in januari, toen ik in een klein ivoorkleurig jurkje richting het spreekwoordelijke altaar liep. Hand in hand met mijn natuurkundige, over de Suskindbrug in Amsterdam, onder een strakblauwe hemel, met onder onze voeten een dikke laag spierwitte sneeuw die de stad in stilte hulde. Een boeket rode rozen in mijn ene hand en de vingers van de man met wie ik mijn leven zou gaan delen vervlochten in de andere. Ik gaf mijn ja-woord stralend, met zekerheid en vol verwachting. Verwachting over het leven dat aan onze voeten lag. Want laten we eerlijk zijn, wie denkt er, op het moment dat die ring om je vinger geschoven wordt, dat het misschien wel niet zal werken? Dat je, ettelijke jaren later, diezelfde ring met tranen in je ogen van je vinger laat glijden en hem opbergt in een doosje, samen met het leven wat je dacht te zullen hebben? Niemand denkt dat. Want op dat moment, daar, voor het ‘altaar’, in de mooiste jurk die je ooit gedragen hebt, ben je waar je zijn wilt. Met al je hart en ziel. Natuurlijk. Op dat moment wel.
Mijn natuurkundige, mijn manlief en ik, wij zijn nu alleen niet meer op die plek. Op die plek waar we al die jaren geleden stonden. En waar we dachten te zullen blijven staan. Of van waar uit we in ieder geval dachten vanaf dat moment dezelfde kant op te zullen gaan. Samen, hand in hand. Na al die jaren gaan we echter niet langer meer dezelfde kant op en zullen onze wegen dientengevolge moeten scheiden. Hij gaat naar links en ik naar rechts, we zijn aangekomen op een kruispunt. Opnieuw geven we elkaar een hand, maar nu dan om gedag te zeggen. Omdat zijn afslag niet de mijne is. En mijn richting niet de zijne. Dat is verdrietig, want samen reizen is altijd veel gezelliger en niemand is erg graag alleen. Ik wil geen afscheid hoeven nemen van mijn reismaatje, maar soms blijkt eenmaal onderweg dat je allebei probeert een hele andere kant op te lopen. Uiteindelijk geraakt dan niemand op de plaats van de bestemming en blijf je steeds maar weer verdwalen. En even dolen is niet erg, maar uiteindelijk moet je toch die broodkruimels gaan volgen, om door de bomen het bos weer goed te kunnen zien.
Meer dan een jaar lang hebben een groot aantal mensen meegelezen op dit blog. Meegelopen op de weg die hij en ik bewandelden. Die samen met ons voor het eerst de sleutel in het slot van onze Achterhoekse hoeve staken. Die zagen hoe ik met de spetters op mijn neus de eerste muurtjes in de verf zette. Hoe we als ex-Amsterdammers onze intrek namen op het platteland. En hoe gelukkig we daar waren. Dus, misschien rijst nu de vraag: was het dan allemaal maar schijn? Een verhaal, misschien zelfs wel een leugen? Met mijn hand op mijn hart zeg ik daarom: nee. Nee, zeker niet. Het is met pijn in mijn hart dat ik nu afscheid neem van de man die jarenlang mijn manlief is geweest. De man die mij de twee mooiste cadeaus van mijn leven heeft gegeven. En met wie ik van Amsterdam, naar Amerika, naar de Achterhoek ben gegaan. Wiens hand ik vastgehouden heb op de Magere Brug, de Golden Gate Bridge, maar wiens hand ik nu loslaat in de Achterhoek. Niet omdat ik niet van hem houd, maar omdat het simpelweg niet anders kan. Want soms loopt het leven zo. En dat weet je gewoon niet van tevoren, als je voor dat altaar staat.
Een nieuw hoofdstuk. In mijn leven en dus ook op dit blog. Maar ook gewoon nog steeds met mijn Terroristen en alles wat daarbij komt kijken. Met aardbeien kweken, een beetje grasmaaien en noodgedwongen glutenvrije taarten bakken. Daarnaast ook gewoon nog steeds met mijn nimmer aflatende verbazing en verontwaardiging over de wereld om me heen en mijn niet zelden onomwonden meningen. En, natuurlijk, ook nog steeds met ex-manlief, want ook zonder ringen blijven we hand in hand staan. Ik houd van hem en hij van mij en dat zal nooit veranderen. Liever in vriendschap verbonden, dan in de echt, als dat eigenlijk gewoon niet meer kan. Nog steeds zullen we samen het hoofd moeten bieden aan het autisme van onze zoon, aan de gezondheidsproblemen van onze dochter. Gescheiden, ja. Maar toch ook heel erg samen. Conscious uncoupling, om maar even met Gwyneth Paltrow te spreken. Ja, we blijven stiekem wel een stelletje stadsyuppen natuurlijk. Dus ook scheiden doen we hip.
Omdat ik over alles altijd open ben geweest hier op dit blog, ben ik dat ook hierover. Dat kan niet altijd op waardering rekenen en dat is verder prima. Iedereen zijn mening en ik kan ondertussen best wat hebben. Maar toch wil ik jullie vragen: spaar mij en daarmee ons, in dit geval een beetje. Want hoewel wij, manlief, de kinderen en ik, elkaar nog steeds omhelzen, hebben we ook best veel pijn. En moeten we een beetje rouwen en ons leven en onszelf opnieuw weer uitvinden. Daar zijn we hard mee bezig en eigenlijk gaat dat best wel goed. Dus gun ons wat coulantie en een aai over onze bol. Ongezouten meningen, ik ben ervoor, echt waar. Maar zelfs ik zeg: there is a time and place for everything. Ja, ik leg zelf mijn leven enigszins op straat. Maar ga er dan nu eventjes niet bovenop staan, als dat kan. Ik zou het leuk vinden als je met ons mee blijft lopen, op het nieuwe pad dat wij nu gaan bewandelen. Want wie weet waar we uitkomen? Er zijn tenslotte vele wegen die naar Rome leiden. Dus laten we dan nu samen maar een nieuwe weg inslaan.
josephine
20 september 2015 at 15:40 (9 jaar ago)Dankjewel voor je eerlijkheid. Dat je ons keer op keer een kijkje gunt in je hart en in je hoofd. Het spijt mij dat je zo ontzettend veel te verduren krijgt, onvoorstelbaar. Nu ook nog een scheiding. Maar ik heb tegelijk nooit eerder zo liefdevol en eerlijk over een afscheid gelezen. Wat heb ik veel respect voor de manier waarop je en jullie dit aanpakken. Respectvol en liefdevol naar elkaar.
Ik wandel mee en aai over alle bollen die ik kan aaien. Ik ben benieuwd waar het leven je zal brengen en ik weet zeker dat de zon schijnt aan de horizon. x – josephine
Lynn
20 september 2015 at 17:08 (9 jaar ago)Wat ontzettend verdrietig.
Anoniem
20 september 2015 at 17:21 (9 jaar ago)Jeetje, wat een onverwachtse wending. Heel veel sterkte met de tijd die voor jullie ligt. Dat jullie beiden maar weer een leven mogen opbouwen dat waarde heeft. Niet meer met elkaar, maar voor altijd verbonden via jullie kinderen. Sterkte.
Judith
20 september 2015 at 17:28 (9 jaar ago)Heel veel sterkte!
Pia
20 september 2015 at 18:08 (9 jaar ago)Sometimes you have to jump of that bridge and build your wings on your way down. Sterkte en wijsheid!
Ellen
20 september 2015 at 18:15 (9 jaar ago)Wat erg voor jullie allen. Heel veel kracht troost en wijsheid de komende tijd.
Marieke
20 september 2015 at 18:27 (9 jaar ago)Een kus, arm om je heen en veel zon van een passant.
Marleen
20 september 2015 at 19:44 (9 jaar ago)Wat verdrietig voor jullie allemaal. Maar wat beschrijf je het respectvol. Heel veel sterkte en wijsheid gewenst en een liefdevolle aai over je bol van deze trouwe lezer.
jildau
20 september 2015 at 20:04 (9 jaar ago)Heel veel sterkte en moed toegewenst! Ik blijf jullie volgen hoor. Dus vanaf hier een aai over je bol en een dikke knuf!
Niek
20 september 2015 at 20:41 (9 jaar ago)Sterkte. En veel liefde gewenst. In welke vorm ook.
Mindel
20 september 2015 at 22:27 (9 jaar ago)Heel veel sterkte voor allen! Dat jullie in gepaste verbondenheid en liefde moge scheiden! Jammer!
Cindy
21 september 2015 at 08:23 (9 jaar ago)Een aantal keer heb ik deze post gelezen. Omdat het zo mooi geschreven is, maar ook omdat ik hoopte dat er toch iets anders zou staan. Dat ik het misschien verkeerd begrepen had.. Wat verdrietig voor jullie. Ik wens jullie heel veel sterkte, liefde, kracht.
Uiteindelijk komt (is!) alles goed! Liefs.
Saskia
21 september 2015 at 11:58 (9 jaar ago)Met een brok in mijn hart heb ik je blog gelezen. Wat heb je het prachtig liefdevol en respectvol geschreven. Ik wens jullie allemaal veel sterkte in dit rouwproces en dit kan prima samen gaan met een lach en een traan. Veel liefs.
sabine
21 september 2015 at 16:45 (9 jaar ago)Och lieverd toch. Veel sterkte voor jullie allemaal. En neem de tijd.
Bregje
22 september 2015 at 17:50 (9 jaar ago)Wat verdrietig en wat mooi hoe jullie samen hand in hand blijven staan. Veel sterkte in deze moeilijke tijd..
Tewa
22 september 2015 at 22:03 (9 jaar ago)ahh neee Vala wat vervelend voor je. Ik schreef deze week nog dat je me altijd zo laat lachen en nu doe je me ook nog eens treuren. :((
Ik wens je veel sterkte en liefs toe de komende tijd en hoop dat je jezelf en de kids door deze periode slaat met je droge humor ( een lach en traan).
Een dikke knuffel van Tewa
marlies
23 september 2015 at 07:23 (9 jaar ago)veel sterkte, voor jullie beiden!
Nathalie
24 september 2015 at 16:54 (9 jaar ago)Echt de fijnste grappigste eerlijke en meest ontroerende blog. Wat een stoer wijf met stoere fijne kinderen en dito ex-man. Dikke knuffel ook Al Ken ik je niet. En ik spaar je niet. Dit is gewoon oprecht
Alexandra
25 september 2015 at 15:17 (9 jaar ago)Wat ongelofelijk klote dat jullie dit mee moeten maken! Heel veel succes met het vinden van jullie weg. Liefs voor jullie vieren!
el
25 september 2015 at 22:19 (9 jaar ago)Sterkte.
Wie van jullie blijft er in het huis wonen? Of ga je verkopen. Zal veel op je afkomen zo.
gw
30 september 2015 at 17:10 (9 jaar ago)Daar ben ik ook wel benieuwd naar. Of je nu in de achterhoek blijft pf terug naar amsterdam gaat.
Sterkte in ieder geval.
Marjolijn
5 oktober 2015 at 15:22 (9 jaar ago)Wat naar voor jullie allen. Heel veel sterkte de komende tijd.
Monique
19 oktober 2015 at 00:23 (9 jaar ago)Ach wat verdrietig voor jullie!! Sterkte!!!