Het doel van een idyllische boerderij kopen op het platteland was dat we konden genieten van rust en ruimte. Zeker na bijna 30 jaar in Amsterdam, zes verhuizingen binnen vijf jaar en de komst van twee hyperactieve Terroristen waren we wel toe aan een beetje relaxen. Helaas komen we van een koude kermis thuis. Wonen op een Achterhoeks landgoed is namelijk een fulltime baan. Hoe meer ruimte, hoe minder rust, blijkt nu de harde realiteit. Het is daarom maar goed dat ik niet werk, anders zou het achterstallig onderhoud binnen afzienbare tijd niet meer te overzien zijn. Manlief heeft ook al overwogen om zijn baan op te zeggen, maar aangezien de moestuin nog geen volledige maaltijden oplevert, hebben we toch wat geld nodig om naar de supermarkt te kunnen. We hopen op een mooie zomer, dan kan hij in 2015 wellicht met vervroegd pensioen.
Naast grasmaaien, de kippen trotseren en de Terroristen in leven houden, moet ik ook nog bomen kappen, onkruid wieden, bloemperkjes wateren, teken verdelgen en dagelijks minstens drie vermoorde, opengereten knaagdieren begraven. Ik heb in mijn tuin de afgelopen maand al meer ingewanden gezien dan mening chirurg op de operatietafel. En iedere keer een kuil graven en de Terroristen een afscheidswoord laten zeggen is natuurlijk heel didactisch verantwoord, maar vooral ook tijdrovend. In de tussentijd had ik ook minstens zes banen gras kunnen maaien. Tegenwoordig gooi ik de lijken dus maar gewoon met een schepje het koolzaad in. Pedagogisch vast niet correct, maar efficiency is ook wat waard.
Heden ten dage loop ik standaard met een groot kapmes aan mijn spijkerbroek vastgegespt, zodat ik in het voorbij gaan links en rechts wat bomen en bossages kort en klein kan slaan. Ik was altijd nogal anti-wapens, maar nu ik op het platteland woon, begrijp ik dat dat gewoon stadse onwetendheid is. Niet alleen zijn messen en bijlen noodzakelijk om me een weg door mijn eigen leefomgeving te banen, ik kan er ook de kippen mee intimideren. Bovendien is het hier ‘s nachts toch wel erg stil en als manlief een keer op reis is hoort niemand me schreeuwen als er een inbreker aan mijn bed staat. Het lijkt me daarom verstandig om vanaf nu met de bosmaaier onder mijn bed te slapen.
Naast mijn onbetaalde baan als hovenier in eigen tuin, ben ik tegenwoordig ook professioneel schoonmaker. De ladingen zand en modder die namelijk dagelijks mijn huis binnenkomen, zijn ongekend. De Terroristen scheppen er genoegen in hun kaplaarzen in de woonkamer uit te schudden en inmiddels hebben ze een permanent laagje modder over zich heen, dat er zelfs met de hogedrukspuit niet meer af te spoelen valt. Ikzelf heb structureel groene voeten en laat dientengevolge overal kleine plukjes nat gras achter. Aangezien manlief en ik beiden aan een milde vorm van smetvrees lijden, is het een prestatie dat we nog steeds geen Obsessive Compulsive Disorder hebben ontwikkeld. Alhoewel ik moet toegeven dat de neiging om ieder uur te stofzuigen steeds moeilijker te onderdrukken is.
Terrorist nr. 1 is vorige week gestart op school. De timing kon niet slechter, want ik kan de mankracht eigenlijk gewoon niet missen. Hij kan namelijk heel goed onkruid trekken in de moestuin en dat staat inmiddels kniehoog, ondanks dat ik iedere dag geruime tijd met een schoffel de brandnetels te lijf ga. Ik ben me bewust van het bestaan van leerplicht en kinderarbeid is tegenwoordig geen gemeengoed meer, maar ik overweeg toch de leerplichtambtenaar een verzoek om ontheffing voor mijn zoon te vragen. Er is tegenwoordig immers een tekort aan mensen die een agrarisch beroep ambiëren, dus door Terrorist nr. 1 eigenhandig op te leiden als tuinman, doe ik eigenlijk de economie een groot plezier.
Mijn plan om weer een baan te zoeken, blijkt na zes weken platteland een lachwekkende illusie. Ik kan hooguit een snelcursus tractor rijden gaan volgen, maar ik vrees dat ik voorlopig niet op maandagochtend met collega’s bij de koffie-automaat zal staan. Die 60-urige werkweek, die ga ik wel halen. Grote kans dus dat ik volgend jaar burn out ben. De meeste mensen gaan dan een tijdje ontspannen in een rustgevende omgeving. Op het platteland ofzo. Ik denk dat ik maar naar het uitzendbureau in Amsterdam moet. Lekker relaxen op kantoor.
