Vanmorgen nam ik nietsvermoedend plaats achter mijn computer. Logde in op Facebook en werd direct om mijn oren geslagen met een bericht van een vriendin, die meldde dat ze gisteravond een foto van mijn dochter gezien had bij RTL Late Night. Ik verslikte me in mijn koffie. Ik was mij er namelijk niet van bewust dat Terrorist nr. 2 haar media debuut zou maken bij Humberto. Gelukkig kun je tegenwoordig alles terug zien en dus zat ik vanmorgen vroeg met mijn kaak op mijn enkels te kijken naar een item over ‘Supernanny’ Jo Frost, die het belang van de ‘naughty chair’ uit de doeken deed. Vervolgens werden daar door een Nederlandse kinderpsycholoog vraagtekens bij gezet en vertelde zij hoe het gebruiken van een zogenaamde ‘time out’ weleens schadelijk kan zijn voor een kind. En daar was ze toen opeens: mijn dochter, levensgroot, en meerdere seconden in beeld. Op een foto uit mijn stuk ‘De Moeder-oorlogen’, waarin ik het heb over de haat en nijd tussen moeders en hoe ik graag zou willen dat we elkaar als opvoeders eens minder zouden verketteren. Een totaal andere context dus. Ik was met stomheid geslagen.
Er is mij niks gevraagd. Ik heb geen telefoontje gehad, geen mailtje, geen berichtje op mijn blog. Niks. Mijn kind is van mijn website afgetrokken en op nationale televisie gegooid, zonder dat ze ons om toestemming hebben gevraagd. Ik ben geschokt. Niet alleen is dit schending van het auteursrecht, ook het portretrecht wordt hier met voeten getreden. Mijn minderjarige kind wordt duidelijk herkenbaar, meerdere seconden, levensgroot in beeld gebracht voor de ogen van heel Nederland. En ook nog in een verband dat totaal anders is dan dat van het stuk waar de foto bij hoort. Eh…excuse me? Heb ik daar als moeder misschien nog wat over te zeggen, beste mensen? Mijn dochter is nog lang niet meerderjarig en zolang zij nog niet legaal een fles drank mag afrekenen bij de supermarkt, zijn er slechts twee mensen die bepalen of zij nationaal bezit wordt of niet: manlief en ik. Niet RTL.
Ik ben mij ervan bewust dat ik zélf een groot deel van mijn leven op het wereldwijde web heb gegooid. Dat ik zélf foto’s van mijn gezin openlijk bekend maak. Maar, dat doe ik op een manier waar ik zélf controle over heb, in een context waar ik zélf voor kies. Het feit dat ik Nederland deelgenoot maak van mijn leven, wil nog niet zeggen dat het dus publiek bezit is en jan en alleman ermee kunnen doen wat ze willen. Er bestaat, zelfs in het huidige klimaat van collectief exhibitionisme, waarin we ons een slag in de rondte ‘sharen’ en ‘liken’, namelijk nog steeds zoiets als privacy en copyright. Het feit dat er op mijn blog een duidelijke disclaimer staat, waaruit zelfs een idioot nog kan distilleren dat datgene wat ik op mijn website plaats dus mijn bezit is, zou voldoende moeten zijn voor de dames en heren redacteuren om met hun grijpgrage klauwen van mijn eigendom af te blijven.
Niet alleen wordt hier de wet grof overtreden, wat op zichzelf al erg genoeg is, daarnaast wordt mijn lieve dochter en daarmee dus ook ons gezin, op een manier neergezet die volledig onjuist is. De foto die heel Nederland gisteravond heeft gezien, was destijds door mij geplaatst bij een stuk dat ik schreef over verdraagzaamheid en respect voor elkaar als moeders, ouders, opvoeders. Een betoog tégen alle zogenaamde ‘opvoedmethoden’, tégen alle strijd die we heden ten dage constant met elkaar aangaan over wie de opvoedprijs wint en wie vooral niet. Dientengevolge wens ik dus vervolgens niet neergezet te worden als moreel onverantwoorde moeder die haar kind aan haar lot overlaat op een strafkrukje. En nog minder wens ik mijn lieve, brave, vrolijke, welgemanierde meisje geportretteerd te zien in een interview met een Britse door de media gehypte dame, die een opvoedstrategie predikt, waar ik het zeker niet op alle fronten mee eens ben. Omdat ik namelijk geloof dat er geen heilige graal is als het om opvoeden gaat. Dat het ene kind het andere niet is. En de ene ouder de andere niet. En dat we het dus allemaal goed proberen te doen. Op welke manier dan ook. Beste mensen van RTL Late Night, mag ik u aanraden: De Moeder-oorlogen. Léés het anders gewoon even.
Laat ik duidelijk zijn: ik waardeer het als mijn blog gelezen wordt. Want de eerlijkheid gebiedt te zeggen: ik schrijf natuurlijk niet voor niks. Het spreekwoord luidt tenslotte: wat je zaait, dat moet je oogsten. Dus ben ik best bereid te delen wat ik uit eigen beweging wereldkundig maak. Maar dan wel op een fatsoenlijke manier. Een manier die respecteert wat ik over probeer te brengen, want zover ik weet schrijf ik in zeer coherent Nederlands en is de boodschap van mijn stukjes dus alles behalve multi-interpretabel. En vooral: met toestemming van mij, de maker, de schrijver, de fotograaf, de bedenker. Net zo min als ik het waardeer dat mijn zitmaaier onder mijn kont vandaan van mijn boerderij wordt gejat, kan ik het dus ook niet bepaald waarderen dat mijn creativiteit mij zonder pardon afhandig wordt gemaakt. Ik ben dan weliswaar geen Harry Mulisch, maar ook Stadsmeisje en de Terroristen hebben rechten.
Hier is het laatste woord nog niet over gezegd. Want stelen van een Stadsmeisje, dat is nooit een goed idee.
