Hoe dik is jouw ik?

Afgelopen lente viel Nederland in groten getale over premier Mark Rutte heen, nadat hij zijn inmiddels nationaal beroemde ‘Dikke Ik’ speech hield op een partijcongres in Arnhem. Want: hoe durfde een bevoorrechte kapitalistische rechtse bal zoals hij het te hebben over het zogenaamde egoïsme van mensen die na hun ontslag ‘meteen naar het UWV rennen’ voor een zak met geld, in plaats van in de pen te klimmen om te gaan solliciteren. En hoezo had hij kritiek op de bonusgraaiende bankdirecteuren die het geluk (of eigenlijk: de ponden) gingen zoeken in Londen, terwijl hij zelf ook iedere maand met een riante salarisstrook naar huis gaat? Laat ik voorop stellen dat ik niet Rutte’s grootste fan ben. Maar als ik zie wat er de laatste tijd in ons land gebeurt, dan begin ik toch stiekem wel een beetje te geloven, dat de ‘ik’ van heel veel Nederlanders inderdaad behoorlijk aan de corpulente kant is.

Wist u, dat er deze week een klein 3-jarige jongetje aan het strand van Bodrum in Turkije is aangespoeld? Hartstikke dood was ‘ie. Verdronken. En zijn 5-jarige broertje ook. Daar waren dan alleen geen foto’s van. Maar van Aylan wel. Aylan Kurbani. Zo heette hij namelijk. Ja, dat jongetje had een naam. Hij was namelijk een mens. Was, zeg ik. Want nu is hij dood. Net zoals meer dan 25.000 andere vluchtelingen, die probeerden in gammele bootjes de Middellandse Zee over te steken om naar Europa te komen. Mannen en vrouwen, vaders en moeders, opa’s en oma’s, broertjes en zusjes. Opgepropt zaten ze in het pikkedonker midden op zee. Terwijl de golven tegen het rubber van hun bootje klotste en om hen heen niks anders was dan open water. En onder hen de peilloze zwarte diepte van de zee, waarin ze weldra zouden verdwijnen. Want de overkant, die zouden ze nooit halen.

“Dat zijn geen vluchtelingen, dan zijn gelukszoekers!” roept menigeen in Nederland. En oh ja, degenen die geen geluk komen zoeken, dat zijn dan vast en zeker terroristen. Dus die moeten wij hier niet. Kijk ze schaterlachend in die bootjes stappen met hun zakken vol dukaten en aan hun voeten de nieuwste Nike Air Max. Hoezo zijn dat zielige arme mensen die niks hebben? Wat een onzin, je ziet toch in één oogopslag dat dat niet waar is. Nee, een stelletje moslim-profiteurs zijn het, die aan Europa’s poorten komen kloppen voor gratis geld, een sociale huurwoning en er dan en passant ook maar meteen vandoor gaan met onze vrouwen en de werkgelegenheid. En dat allemaal, ja, daar komt ‘ie weer, van onze belastingcenten. Nou, mooi niet, dikke lul, drie bier, dat kunnen ze vergeten. Dat schorem aan de grens. Optrekken die brug, laat ze niet over de slotgracht komen. Gooi dicht die grenzen, Europa geeft niet thuis.

“Eigen volk eerst!”. Ja, ik heb hem echt gehoord. En dat is toch wel schokkend. Want weet u, beste mensen, volgens mij gaat het met ons ‘eigen volk’ helemaal zo slecht nog niet. Zeker niet als je het vergelijkt met Aylan Kurbani en de zijnen, die aanspoelen op stranden omdat ze huis en haard hebben moeten achterlaten. Omdat het er, daar waar Aylan vandaan kwam, dus wél behoorlijk kloterig aan toe ging. En er daar geen brood meer in de supermarkt lag. Anders dan bij onze Albert Heijn, waar de biologische speltcrackers je toch echt nog steeds om de oren vliegen. Mag ik u vragen, beste Nederlander, heeft u er een kippenpootje minder om gegeten, door die vluchtelingen die volgens u uw welvaart komen op souperen? Echt waar? Kwam er gisteren geen geld meer uit de automaat, omdat er weer een Syrische mama met haar baby onder het treinstation is bijgekomen? Goh, wat gek. Want ik eet toch elke dag nog een dikbelegde boterham.

Wist u, dat Syrië nog niet zo lang geleden een mooi, ontwikkeld en bovendien geïndustrialiseerd land was? Waar ze dus ook Nike Air Max verkochten en de mensen geld in hun portemonnees hadden? Net zoals hier, in Nederland, dus eigenlijk. En stel nou hè, dat het niet de Syriërs waren die moesten vluchten voor geweld, terreur en meer van dat soort gruwelen, maar dat wij dat waren? Dat u het zelf was, dat u uw boeltje en uw kinderen bij elkaar moest graaien en naar de kust moest vluchten om de boot te pakken, omdat u er anders in ieder gevál niet levend meer vanaf zou komen? Zou u dan niet ook uw bankrekeningen plunderen en de biljetten in uw zak proppen? Al uw sieraden omhangen en uw beste schoenen aantrekken? Want je kunt het tenslotte maar het beste bij je hebben, als je moet rennen voor je leven. Toch?

Je stap niet in het holst van de nacht in een bootje, alleen maar omdat je zo graag een mooie Europese Miele wasmachine hebben wilt. Of een uitkering van de Nederlandse staat. Als je 3 jaar bent en Aylan Kurbani heet, dan ben je geen terrorist die de zee over komt gevaren om een bom onder Europa te leggen. Mensen laten hun vaderland, hun huis en hun geliefden niet achter om in een vreemd land de mensen moedwillig van hun welvaart te beroven. Dergelijke wanhoopsdaden onderneem je alleen maar omdat je het gevoel hebt niet anders meer te kunnen. Omdat de dood je op de hielen zit en je hoopt hem door te vluchten één stap voor te blijven. En omdat je waarschijnlijk één van de weinigen in dat gevaarlijke land bent, die nog net dat beetje geld heeft om de oversteek te kunnen maken. Al die anderen, die zijn namelijk al dood. Of in ieder geval hun laatste dagen aan het afstrepen. Dus, gelukszoekers? Hoe durf je het woord zelfs maar in je gedachten te formuleren. Ga jij maar eens op een boot naar de overkant, met je kleine baby in je armen. Ik ben namelijk best benieuwd hoe gelukkig jij dan bent.

Word eens wakker Nederland en trek het ventiel eens uit dat opgeblazen ego. Misschien dat er dan wat ruimte komt voor empathie en mededogen. Ga eens naar de Albert Heijn, wentel je daar voor de lol in onze weelde en dank God op je blote knieën voor wat je hebt. En denk dan eventjes aan Aylan, voordat je weer azijn gaat pissen over hoe slecht wij het hier toch wel niet hebben, terwijl er huilende, verloren mensen op de stoep staan. Want ik mag Mark Rutte mag dan een opgeblazen rechtse bal vinden, in één ding moet ik hem gelijk geven: die Nederlandse Ik, die is echt veel te dik.

Wil jij ook iets doen voor al die mensen die noodgedwongen hun thuisland hebben moeten verlaten? Sluit je dan aan bij dit initiatief en werk mee aan een wereldwijde, humane oplossing voor de vluchtelingenproblematiek.

Bezoek op 12 September ook de European Day of Action for Refugees!