Vroeger (ja, toen alles nog goed was), toen waren we nog beschaafd. We waren beleefd tegen elkaar, spraken met twee woorden en behandelden elkaar met respect. Tegenwoordig lijkt daar steeds minder meer van over. Het individualisme viert hoogtij en daar hoort de nodige onbeschoftheid blijkbaar bij. Onze lontjes zijn behoorlijk kort. En onze handjes los. Heb ik moeten constateren.
Vanochtend vroeg zaten mijn vriend en ik in de auto. Toen we een parkeerplaats bij een station opreden werden we bruut afgesneden door een vrouw in een andere auto, die rakelings langs ons een parkeerplekje in dook. Zonder knipperlicht en terwijl wij op die plek niet eens wilden parkeren. Bijna een ongeluk. Vanuit haar auto ontstak de vrouw in blinde woede en woeste handgebaren, maar wij reden door, verder de parkeerplaats op. Plotseling stond ze naast onze auto, aan mijn kant, wederom wild gebarend en fulminerend. Dus draaide mijn vriendje het raampje open. Vloekend begon ze een tirade, waarop ik haar rustig, met mijn hand op mijn bollende zwangere buik, vroeg om te kalmeren en gewoon weg te gaan. En toen gebeurde het: voor ik wist haalde ze uit en sloeg me keihard in mijn gezicht. Dan heb je je eerste kop koffie nog niet eens gehad en word je al in elkaar geslagen. En dat op een gewone dinsdagochtend.
Dus heb ik nu, als 34-jarige, een rode wang en een enigszins blauw oog, omdat een andere volwassen vrouw kennelijk haar kleuterdriften nog steeds niet kan beteugelen. Want meer kan je van een dergelijke reactie toch niet maken? Ik was tenminste in de veronderstelling dat alleen kleine kinderen met elkaar op de vuist gaan als iets ze niet zint. Maar dat is in de huidige maatschappij al lang niet meer het geval, want ook menig volwassene is nogal van het primaire reageren. We dulden anderen steeds minder in onze aura en wie zich daar wel, al dan niet per ongeluk, in durft te wagen, moet daar de klappen maar van opvangen. Letterlijk dus, bewijst de nog steeds gloeiende rechterhelft van mijn gezicht.
Onderzoek van TNS NIPO en SIRE wees een aantal jaar geleden al uit dat onze lontjes steeds korter worden. We zijn steeds meer van mening dat we ‘recht’ hebben op van alles en nog wat (lebensraum op een parkeerplaats bijvoorbeeld) en dat we door roeien en ruiten mogen gaan om dat recht te claimen. Ongeacht wie we daarbij van z’n sokken rijden. Want halló, ik besta, dus fuck you and get out of my way. Loopt er op straat per ongeluk iemand tegen je aan, maak diegene dan gerust uit voor rotte vis. Schuifelt er een oud vrouwtje naar de kassa in de supermarkt en heb je geen zin om te wachten, dring dan lekker even voor die ouwe tang. En weet je wat, anders sla je ook gewoon even een zwangere vrouw in haar gezicht, als je door haar misschien twee seconden langer had moeten wachten met inparkeren. Jouw leven, jouw belangen. Survival of the fittest. Toch? Darwin zou apetrots zijn als hij de mensheid nu kon zien.
Terwijl ik later vanmorgen, letterlijk dus, als een geslagen hond op mijn werk zit, druppelt het nieuws binnen van de aanslagen in Brussel. En ik vind het typerend. Want dit is dus waar het naartoe gaat met de wereld, dat we elkaar maar te pas en te onpas aanvliegen, zowel op micro,- als op macroniveau, omdat we steeds meer in onze eigen werkelijkheid gaan leven. Geen wezenlijk contact meer maken en veranderen in verbitterde, rancuneuze haters die elkaar geen enkel straaltje licht meer in de ogen gunnen. Die letterlijk om ons heen beginnen te slaan als ons eigen hachje, onze eigen belangen, in het geding dreigen te komen. Die niet meer práten over onze verschillen, beweegredenen en het hoe en waarom daarvan, maar alleen nog onze vuisten laten spreken. En dan vinden we het gek dat de wereld steeds opnieuw in brand staat. Maar ja, hoe kan het ook anders, als we alleen nog maar luisteren naar het duiveltje op onze ene schouder en het engeltje op de andere altijd maar in het luchtledige laten lullen?
Als kind ben ik nog nooit met iemand op de vuist gegaan, maar nu ik 34 jaar en zwanger ben, heb ik opeens mijn eerste klap te pakken. Dat is toch de omgekeerde wereld, of ben ik nou gek? Of nee, dat is blijkbaar de wereld waarin we nu leven, ik denk dat dat de sombere conclusie moet zijn van deze dag. De dag waarop ik in elkaar geslagen werd en er ook weer onschuldige mensen de dood moesten vinden, alleen maar omdat ánderen van mening waren dat zij hen in de weg zaten. Ik besta, dus ik bepaal. Wie niet luistert, die moet blijkbaar maar voelen. En ik kan je zeggen, dat doet best wel pijn.
5 Comments on Korte lontjes, losse handjes
Leave a Reply
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
anneke lamers
22 maart 2016 at 14:21 (9 jaar ago)Hallo meisje,wat erg om zo aangevallen te worden! En ja wat een wereld ,ik begrijp er ook niks van maar ik ben er verdrietig van.Laten we het in onze eigen kring goed houden en blij zijn met elkaar !Anneke Lamers
Irma
22 maart 2016 at 16:32 (9 jaar ago)Hey je bent zwanger!! Gefeliciteerd! Even geheel los van de rest van je column…
Alexandra
22 maart 2016 at 18:02 (9 jaar ago)Jeetje, bizar dat mensen echt zo kunnen zijn! Schrok ze er zelf ook van of vond ze het maar normaal om een vreemde (zwangere!) te slaan? Ik mag hopen dat je wel excuses hebt gekregen uiteindelijk…
Ik hoop ook dat de haat plaats gaat maken voor meer begrip. Het wordt tijd dat de mensheid volwassen wordt.
Sterkte met je wang :-)
Elien
23 maart 2016 at 14:59 (9 jaar ago)De wereld is niet het ‘prachtige paradijs’ en als 14 jarig meisje heb ik helemaal geen benul van wat vroeger de normen en waarden waren in de maatschappij. Niet iedereen slaagt een zwangere vrouw omdat ze geen geduld hebben of blaast de luchthaven op. Dat wil ik toch even vermelden. Dat er tegenwoordig zoiets als terreur bestaat is ja … geen woorden voor. Gewoon ‘Kut’ om het maar te zeggen. Dat er daar zoveel mensen voor moeten sterven. D’as niet alleen hier, in België, maar ook in Syrië. Dat is de rede waarom er nu zoveel vluchtelingen komen aangewandeld en daar zijn die aanslagen niet iets bijzonder, ze zijn er dagelijkse kost en dan zijn er mensen die vluchtelingen niet eens een veilige plaats willen aanbieden. Niet iedereen is zo, er zijn genoeg mensen die gerust wat geduld hebben maar misschien is die groep wel aan het verkleinen?
Ik wil hier totaal geen negatieve reactie schrijven of zo. Het is een beetje mijn gedachte die na dit artikel allemaal op me afkomen. Jij hebt het toch mooi verwoord!
Niek
23 maart 2016 at 19:48 (9 jaar ago)Whut?! Najaaaaa!
Waar gaat t heen he… Crazy world. *kijkt ietwat beduusd*