Op een donderdagmiddag stap ik over de drempel van de buitenschoolse opvang. Ik struikel bijna over de kluwen kinderen die langs mijn voeten voorbij rolt en kan nog net wegduiken voor een vilten voetbal die door twee jongens wordt overgegooid. Zoekend laat ik mijn blik door de ruimte glijden, want ik kan mijn zoon in alle hectiek niet meteen vinden. Maar dan zie ik hem, op de bank, opgekruld met een boekje. Rustig, lief. Ik loop naar hem toe, omhels hem en begin zijn jas aan te trekken. Opeens staat één van de leidsters naast me. Ik zet me schrap, want ik weet al hoe laat het is. “Nou, ik hoop dat jij thuis een beetje liever gaat zijn.” klinkt het pinnig, “Want het was weer niks vandaag, hè?” Verbijsterd staar ik haar aan. Heb ik deze zin zojuist werkelijk uit haar mond horen komen? Tegen een kleuter van 5 jaar? Met zijn jas nog maar half aan, til ik mijn jongetje op en zet hem op mijn heup. Hij legt zijn blonde hoofd op mijn schouder, een handje in mijn nek. Even overweeg ik uit mijn slof te schieten. Maar dan bedenk ik me, draai me om en loop weg. Van buiten kalm. Maar van binnen kook ik.
Dit is geen incident, dit is routine. Want deze leidster houdt niet van kinderen die autistisch zijn. Of anders, op wat voor manier dan ook. Drie dagen in de week krijg ik, of mijn ex-manlief, te horen dat onze zoon ‘onhandelbaar’ is. En of we soms niet weten dat zij ‘nog meer kinderen heeft om voor te zorgen’. En dat ze dat ‘toch maar even gezegd wil hebben’. Nou, we hebben haar gehoord. En onze zoon ook trouwens. Want hij is dan weliswaar autistisch, maar toch beslist niet doof.
Mijn zoon heeft een Autisme Spectrum Stoornis. Hij gaat daarom naar een speciale school. Echter, die school is om 15.00 uur afgelopen. En mijn werk helaas niet. Hij gaat daarom dus naar de BSO. Een reguliere BSO. Niet omdat wij dat zelf graag willen, maar omdat het niet anders kan. We mogen namelijk al blij zijn dat ons door de autoriteiten de gratie van een indicatie voor Speciaal Onderwijs verleend is. Maar daarmee houdt het dan ook wel op. Voor de rest moeten we het zelf maar uitzoeken. In het kader van de ‘participatiemaatschappij’, die tegenwoordig zo verheerlijkt wordt. Want geld of mogelijkheid voor speciale naschoolse opvang, dat is er niet. Het moet tenslotte niet veel gekker worden. We hebben er nou eenmaal zelf voor gekozen een autist de wereld in te helpen en je moet de consequenties van je daden accepteren. Bovendien moeten alle zorgleerlingen aan het Passend Onderwijs, omdat het de bedoeling is dat ze zo ‘normaal’ mogelijk gaan doen. Dus dat autisme, of die ADHD, dat is allemaal leuk en aardig, maar weet je, je kunt beter maar normaal doen, want dan doe je tenslotte al gek genoeg.
In een ideale wereld, zo eentje waarin iedereen elkaar lief vindt en er kabouters en elfjes bestaan, zou het moeten kunnen. Dat je mensen in alle soorten en maten en met verschillende gebruiksaanwijzingen, samen bij elkaar zet en dat iedereen dan nog lang en heel gelukkig leeft. Dat er niet gepest wordt, geen vooroordelen zijn en dat er geen verschil is. Maar die wereld, die bestaat niet. Nee, ook niet als minister Dekker om het hardst roept van wel. Zeker niet voor mijn zoon. Want wie hij is, dat wordt door de maatschappij vaker niet dan wel geaccepteerd. Hij is namelijk niet ‘onhandelbaar’, verre van eigenlijk zelfs. Maar hij heeft wel een gebruiksaanwijzing. Die wij aanbieden, overal waar we hem (soms dus noodgedwongen) naartoe moeten brengen. Maar die je dan wel moet willen lezen. En daar heeft menigeen geen zin in. Waardoor onze zoon verwordt tot een mislukt product. Iets dat niet werkt, dat lastig is. En dus maar afgeschreven wordt. Want tegenwoordig hebben we geen tijd of zin meer om de kleine lettertjes te lezen.
Laatst toen ik hem ophaalde van diezelfde BSO, trof ik mijn kind huilend in een hoekje aan, zijn shirt besmeurd met bloed. Twee jongetjes van drie jaar ouder hadden hem namelijk buiten heel hard tegen de grond geduwd, omdat ze niet met hem hadden willen spelen. Ze vonden hem maar irritant en raar en dit leek hen wel een goede manier om dat over het voetlicht te brengen. Mijn zoons twee voortanden zaten los en het arme kind was volledig in paniek. Inderdaad wel onfortuinlijk, zeiden toen de leidsters, maar ja, wat hadden ze er nou aan kunnen doen? Het is voor de andere kinderen namelijk ook best wel irritant dat mijn zoon anders is, dat moest ik toch begrijpen? Ach natuurlijk, inderdaad, een beetje verdraagzaamheid is ook wel veel gevraagd. Doordat mijn kind wat anders in elkaar zit is hij ‘onhandelbaar’, maar een ‘normaal’ kind dat de tanden van een ander uit zijn bek slaat, daar doen we natuurlijk vooral niet moeilijk over.
Dat Zwaard van Damocles hangt duidelijk boven onze hoofden te bungelen: niet lang meer of de BSO sluit haar poorten voor mijn zoon. Misschien maar beter ook, want ik wil hem niet eens hebben op een plek waar hij niet gewenst is, dus vanuit dat oogpunt moeten we misschien maar blij zijn dat het doek valt voor zijn korte acte de présence in het reguliere leven. Maar toch, het is een tragisch einde van de voorstelling en vooral: de grande finale waar iedere ouder van een zorgintensief kind altijd bang voor is. Want ja, straks heb ik er dan ook één, ook al is het dan parttime: mijn zoon, de ‘Thuiszitter’. Omdat hij buiten niet mag meedoen.
Dames en heren, mag ik u aanbieden: het Passend Onderwijs en de Participatiemaatschappij. Waarin zorg,- en onderwijsprofessionals van toeten noch van blazen weten, kwetsbare kinderen bloedend tussen wal en schip vallen en hun ouders hen geen reddingsboeien meer kunnen toewerpen. Waarin ouders leerkrachten en andere professionals moeten onderwijzen en hun kinderen een wereld moeten insturen die helemaal niet op ze zit te wachten. Omdat het een illusie is om te denken dat iedereen zijn steentje bij wil dragen en beschikt over open ogen die verder kijken dan de veelal opgetrokken neuzen lang zijn. Dames en heren, mag ik u aanbieden: de realiteit van een autistisch kind zoals mijn lieve zoon, die niet ‘onhandelbaar’ is, maar gewoon een beetje anders. En altijd zal moeten boeten voor zijn wandelen buiten die gebaande paden. Terwijl hij zelf die weg niet eens gekozen heeft.
Mijn zoon is 5 jaar en autistisch, maar achterlijk is hij toch echt niet. Dus als hij ‘s avonds dan weer aan mij vraagt of hij echt ‘raar’ is, bloedt mijn moederhart voor hem. En weer kan ik weinig anders dan zijn handje vasthouden en zeggen dat al die andere mensen gek zijn, maar hij toch echt helemaal niet. En ik hoop maar dat hij me gelooft, dat mijn woord zwaarder weegt dan dat van die wereld die hem afwijst. Maar ik heb er een hard hoofd in. Want wie maar vaak genoeg hoort dat hij er niet mag zijn, gaat daar uiteindelijk in geloven.
kopka
10 december 2015 at 18:50 (9 jaar ago)Ik word eerlijk waar misselijk van de ervaringen die jullie hebben op de bso. Wat vreselijk! Wat zijn dat voor amateurs? Mijn moederhart breekt als ik dit lees en mijn tranen rollen over mijn wangen als ik van de losse tandjes lees. Daarna ben ik gestopt met lezen. Wat een vreselijke maatschappij. Sterkte xxx.
sabine
10 december 2015 at 19:39 (9 jaar ago)Wat is dat voor een plek waar zo’n onprofessioneel iemand haar gang kan gaan?! Naam en toenaam graag. En een klacht bij het bestuur. Want deze manier van kinderen begeleiden is NIET normaal en hoeven jullie echt niet te accepteren.
Met een dikke knuffel van een moeder van twee kinderen die elk op hun eigen manier anders zijn. En voor je kleine man: anders is niet raar. Anders is goed. Jij bent goed zoals je bent.
Vala
10 december 2015 at 20:13 (9 jaar ago)Gesprek met het management staat gepland. En ik heb schriftelijk heel duidelijk gemaakt dat ik deze gang van zaken niet kan waarderen, om het maar zacht uit te drukken.
jildau
10 december 2015 at 19:57 (9 jaar ago)Oww wat vreselijk voor je mannetje. Ik had ze geloof ik de tent door geschopt. (nee mag niet weet ik wel). Wij hebben een geweldige gastouder die dus wel met autisme en adhd kindje ‘s kan en wil omgaan. Is dat niet iets voor jullie. Ik zou met zo ellendig voelen als dit ons gebeurde. Ga eens op zoek zou ik zeggen. Is ook nog goedkoper en meer flexibel. Sterkte met sterk zijn!
Vala
10 december 2015 at 20:11 (9 jaar ago)We zijn nu inderdaad op zoek naar alternatieve opvang/oppas aan huis.
Marleen
10 december 2015 at 20:23 (9 jaar ago)Wat erg om dit te lezen. Dit gedrag van deze “pedagogisch medewerker” kan absoluut niet door de beugel. Ik werk in de kinderopvang en heb de ervaring net als Jildau hier schrijft dat een gastouder een hele goede oplossing kan zijn. Altijd één vast gezicht, kleine groepjes, huiselijk. Wij hebben er binnen onze organisatie heel positieve ervaringen mee!
Ik hoop dat je een goed gesprek hebt met het management. Sterkte.
Esther
10 december 2015 at 20:34 (9 jaar ago)Wat een afschuwelijke en ijskoude reactie van die leidsters. Vreselijk! En ontzettend onprofessioneel. Juist van hen mag je verwachten dat ze moeite doen en er tijd in investeren om ervoor te zorgen dat alle kindjes het naar hun zin hebben op de opvang. Ik hoop voor jullie dat het snel zal veranderen en dat een betere oplossing zich aan zal dienen. Veel sterkte en succes!
Carla
10 december 2015 at 23:00 (9 jaar ago)Als mama van een zoon met ASS trek ik mij dit verhaal zo enorm aan. Ook ik heb al de vraag gehad van mijn zoon; waarom heb ik autisme ? ik zou wensen dat ik het niet had… dat ik niet anders ben. Zulke dingen raken je enorm.
Ik heb helaas ook de ervaring dat niet iedereen de moeite neemt om wat verder te kijken. Zelfs mensen van wie je verwacht (zoals leerkrachten en therapeuten) kunnen soms heel bizar uit de hoek komen, totaal geen rekening houdend met het feit dat het kind weliswaar autisme heeft, maar niet achterlijk is. Te weinig wordt er naar de ouders geluisterd. Ze willen keer op keer zelf het wiel uitvinden. ALS ze al die moeite nemen, want vaak is het teveel moeite. Heel triest.
Ik wens je heel veel sterkte, en succes met het zoeken naar een fijne lieve oppas !
Maran
11 december 2015 at 05:22 (9 jaar ago)Vooropgesteld, ik vind het bijzonder sneu voor jullie en vooral voor je zoon, die noodgedwongen rondzwemt op een plek waar hij verzuipt.
Maar waarom niet meteen voor een gastouder of oppas aan huis gekozen? Als een kind het niet op een reguliere school redt, is de kans niet zo heel gek groot dat het op een (reguliere) BSO wel goed gaat. Ik begrijp dat deze oplossing wellicht uit nood geboren was, maar ik zou nu mijn tijd steken in het zoeken naar een opvang waar er wel tijd en zin is om te leren hoe met je zoon om te gaan. Die tijd is er op een BSO meestal niet (dat de wil er hier ook niet is, is domme pech). Voor de meeste jonge kinderen is een BSO enorm vermoeiend, en voor een kind als jouw zoon (voor zoverre ik een inschatting kan maken oo basis van wat je hier schrijft) lijkt het me bijna ondoenlijk na een schooldag.
Vala
11 december 2015 at 06:39 (9 jaar ago)Maran,
Soms probeer je weleens iets. Omdat het goed is om af en toe te kijken wat er wel of niet lukt. Ook als dat kind autisme, of iets anders, heeft. Hij ontwikkelt zich namelijk ook gewoon. Dat hij een half jaar geleden iets niet gered zou hebben, wil niet per definitie zeggen dat dat nooit gaat. Daarnaast hebben we van tevoren natuurlijk uitgebreid gesproken met deze BSO over zijn ASS en daarvoor een plan van aanpak opgesteld.
Daarnaast: dit is dus de toekomst. Kinderen met een beperking moeten meedoen in het reguliere leven, de alternatieve mogelijkheden worden steeds schaarser (en duurder). Opvang aan huis voor een autistisch kind is niet zomaar gevonden helaas. Dus soms doe je dan iets op hoop van zegen.
Maran
11 december 2015 at 09:28 (9 jaar ago)Tuurlijk probeer je wel eens wat uit en dat is alleen maar goed. Alleen dan toch altijd met in je achterhoofd de gedachte dat het kan mislukken en ik neem aan ook met een plan B, voor als het niet mocht lukken.
Ik praat het handelen van de BSO en de betreffende leidster absoluut niet goed, maar ik zou de energie nu steken in het zoeken naar dat goede plan B. Zoals je zelf al zei is dat niet makkelijk en zul je die energie nodig hebben.
Ik snap je boosheid en de teleurstelling heel goed en hoop dat er snel een goede oplossing gevonden is.
Saskia
11 december 2015 at 05:47 (9 jaar ago)Please ga klagen bij de opvang! Anders of niet, een pedagogisch medewerker die dit tegen ouders en kinderen zegt, moet duidelijk een ander beroep gaan kiezen. Het liefst gedwongen. Veel sterkte!
Corine
11 december 2015 at 08:29 (9 jaar ago)Wat heb jij een ongelooflijk engelengeduld…. Met die juf!
Wat een domme mensen bestaan er toch.
En je zoon:
Breng hem maar bij mij: wij zijn allemaal van die “rares” en dat bevalt ons prima!
ciska
11 december 2015 at 12:27 (9 jaar ago)Mijn zusje is beperkt, met een vorm van autisme. Ik draag nu de zorg. Zij heeft gelukkig wel altijd passend onderwijs en opvang gehad. Maar ook van haar krijg ik regelmatig de vraag of ze inderdaad raar is. Het enige wat ik doe is haar vasthouden en zeggen dat ze het meest unieke, prachtige meid in mijn leven is. En laat ik mensen kijken. Zij hebben het geluk niet om mensen zoals haar te leren kennen.
Alexandra
14 december 2015 at 08:20 (9 jaar ago)Wat lief gezegd!
Birgit
12 december 2015 at 19:58 (9 jaar ago)Wat vreselijk maar herkenbaar. Mijn zoon is ook autistisch (PDDNOS) in combinatie met ADHD. Een lastige combinatie, niet alleen voor ons, maar ook voor school en klasgenoten. Onze zoon (7) zit (nog) op regulier onderwijs, hoe vaak wij wel niet te horen hebben gekregen dat hij onhandelbaar is, niet tot bedaren te brengen is en hoe hij geïsoleerd word van zijn klasgenoten (omdat hij niet tegen de prikkels kan) is helaas niet meer op onze handen te tellen. We zijn jaren bezig geweest om hem te laten onderzoeken en hebben pas sinds kort de diagnose, maar de wereld is helaas zo ingesteld op de ‘gezonde’ mensen, dat mensen met bijvoorbeeld ASS zich maar moeten zien te redden. Zo komt het op mij in ieder geval over.
Niek
20 december 2015 at 20:34 (9 jaar ago)Ik krijg hier oprecht buikpijn van. Ik hoop zo dat jullie een passende oplossing vinden. Dit moet niet mogen.
Sarah Morton
27 december 2015 at 12:16 (9 jaar ago)Beste Vala,
Ik lees wel vaker artikels, maar deze raakt mij diep. Ik leef met jullie mee en vooral met hem.
Wat je zoon meemaakt op de BSO is niet zozeer niet met autisme overweg kunnen, maar een diepe haat bij (een van) de leidsters. Dit is niet alleen harteloos wat er is gebeurd maar ook fascistisch, dat iemand toestaat dat je zoon afgetuigd wordt omdat hij ‘anders’ is. En dat niemand van de leidsters de moeite neemt hem te troosten.
Jammer dat ik zo ver weg woon, maar anders had ik graag aan huis op hem willen passen.
Maar er zijn vast andere mogelijkheden. Een gastouder. Er zou toch wel iemand te vinden zijn die wel van kinderen houdt? Een deel thuis gaan werken. Minder uren gaan werken. (Die opvang kost ook geld)
De schooltijden en werktijden kloppen i.d.d niet met elkaar. Maar als het goed is kun je ook zorgverlof opnemen, als er iets met je kind is.
Ik zou sowieso een klacht indienen tegen die kinderopvang.
Ik wens jullie veel sterkte. Neem gerust contact op, als je daar behoefte aan hebt.
Sarah
Geertje
25 augustus 2016 at 11:08 (8 jaar ago)Beste Vala,
Wat verschrikkelijk dat dit jullie, vooral je kleine man, is overkomen. Als ik dit lees ben ik blij dat mijn vader bereid was om op mijn zoon te passen als gastouder. Toen de regels werden aangescherpt heeft hij het op vrijwillige basis gedaan.
Mijn zoon wordt dit jaar 14, is gediagnosticeerd met syndroom van asperger met kenmerken van ADHD en heeft altijd op regulier onderwijs gezeten, nu op het VWO. Gelukkig viel er op school heel goed samen te werken met de docenten en was er daar een zeer goed anti pest beleid. Het lijkt me vreselijk om de vraag te krijgen waarom hij anders is…(Al is natuurlijk de vraag wat er ‘normaal’ is).
Hoe krijgen we de maatschappij weer verdraagzaam naar elkaar?
Heb je ondertussen een andere vorm van opvang gevonden?
Veel sterkte met het zoeken van de juiste weg,
Geertje