Leuker kunnen we het niet maken…

“Goedemiddag met de Belastingdienst, waarmee kan ik u helpen?”
“Ja goedemiddag, met Vala van den Boomen. Ik heb een vraag over de kinderopvangtoeslag.”
“Ja, zegt u het maar, mevrouw.”
“Nou, die probeer ik dus nu al een half jaar aan te vragen, maar ik krijg nog steeds niks.”
“Oh, nou, dat is wel vervelend, mevrouw.”
“Ja, gezien het feit dat het geld helaas nog steeds niet op mijn rug groeit, kunt u dat wel zeggen.”
“Mevrouw, ik ga even voor u kijken.”

… *Liftmuziek*…
… *Drie kwartier later* …

“Ja mevrouw van den Boomen, bedankt voor het wachten. Weet u wat het is, u heeft helemaal geen kinderen.”
“Nou, dat lijkt me een vergissing. Ik heb er namelijk twee.”
“Nee hoor, er staat hier dat er geen kinderen bij u geregistreerd staan.”
“Beste meneer, ik kan u verzekeren dat er wel degelijk twee kinderen hier in huis wonen.”
“Nou mevrouw, het systeem zegt van niet.”
“Goh en heeft uw systeem misschien 50 uur ontsluitingsweeën weggepuft, of denkt u dat ik dat misschien zelf geweest ben?”
“Pardon mevrouw?”
“Ja, het kan aan mij liggen hoor, maar ik kan me die bevallingen toch echt nog levendig herinneren. Dus als ik u vertel dat ik er twee kinderen uit geperst hebt, dan lijkt het me dat ik dat zelf beter weet dan uw ‘systeem’.”

… Stilte …

“Ja, ik vind het werkelijk heel vervelend, mevrouw…”
“Ik ook. Vooral aangezien ik inmiddels al zés maanden bezig ben jullie aan het verstand te peuteren dat ik dus wel degelijk twee kinderen op de wereld heb gezet en ik het toch echt heel vervelend zou vinden om deze Kerst met die kinderen naar de Voedselbank te moeten, omdat ik mijn hele salaris op de stoep van de kinderopvang heb kunnen neerleggen.”
“Ja mevrouw, dat zou inderdaad onfortuinlijk zijn. Ik ga nog even voor u kijken.”

… *Liftmuziek* …
… *Drie kwartier later* …

“Ja, mevrouw van den Boomen, bedankt voor het wachten. Ik ben net tot de ontdekking gekomen dat u gescheiden bent.”
“Ja.”
“Ja, maar dat maakt het allemaal wel weer heel anders natuurlijk!”
“Want?”

… Stilte …

“Weet u wat mevrouw van den Boomen. Ik maak wel even een case aan. Dan wordt u binnenkort terug gebeld. Zullen we dat doen?”
“Met dat makkelijker maken schiet het niet echt op, hè?”
“Hoe bedoelt u?”
“Weet je wat, ga jij even lekker een case aanmaken.”

Al zes maanden ben ik bezig kinderopvangtoeslag aan te vragen. En al zes maanden hoor ik dat ik geen kinderen heb. Het concept van gescheiden ouders met co-ouderschap is voor de Belastingdienst namelijk te ingewikkeld. Mijn ex-manlief krijgt wel toeslag, gewoon omdat hij toevallig vijf minuten eerder was met de aanvraag (die hebben we namelijk, zoals het moderne vredelievende co-ouders betaamt, gezamenlijk gedaan, geheel volgens de regels van de Belastingdienst, die ons opdroeg allebei voor onze eigen helft van de opvanguren toeslag aan te vragen). Maar ja, zich aan hun eigen regels houden, dat is voor onze blauwe vrienden natuurlijk een beetje teveel gevraagd en dus mag ik nu al een half jaar heel diep in mijn alleenstaande buidel tasten om mijn Terroristen van opvang te voorzien. Lang leve Nederland emancipatieland, waar de carrière van de single moeder nog altijd lekker Calvinistisch duur betaald wordt.

Dat wordt een karige Kerst dit jaar, als ik mijn Terroristen straks een exquise diner van doperwten met ketchup en een plakje Smac moet voorzetten. Misschien dat we maar gewoon een stukje kalkoen een stoofpeer bij ex-manlief gaan bietsen. Dat is tenslotte dan weer het voordeel van co-ouderschap: eerlijk zullen we alles delen. Scheiden: leuker hebben ook wij het niet kunnen maken, wel makkelijker. Misschien dat de Belastingdienst daar nog een voorbeeld aan kan nemen.