Sinds we onze intrek hebben genomen op het platteland, ben ik doelwit geworden van de bloedzuigers uit de insectenwereld. Al twee weken lang word ik helemaal opgevreten door allerhande vliegende en kruipende beestjes, die zich gretig laven aan mijn lijf. Iedere avond bij het naar bed gaan ben ik weer een dozijn bulten rijker en zo langzamerhand begin ik eruit te zien als een krentenbol. Dit is dus wat je krijgt als je verhuist naar de Achterhoek: digitale verbanning en veel jeuk.
Het is wel enigszins een deceptie, aangezien ik er vroeger prat op ging nooit gestoken te worden door wat voor beest dan ook. Ik kwam elke zomer fluitend en bultvrij door, terwijl manlief zich gillend van de jeuk ‘s nachts in een klamboe moest wikkelen om nog enigszins te kunnen slapen. Ik ben weleens in het holst van de nacht wakker geworden van een donderend geraas, waarna bleek dat manlief poedelnaakt op een bureau was geklommen om in blinde woede een mug te vermoorden die zich al uren tegoed deed aan zijn bloed. Hoofdschuddend om zoveel kleinzerigheid heb ik me omgedraaid en ben weer gaan slapen.
Nu voel ik echter met terugwerkende kracht diepgaande empathie. Ik kan geen stap in het gras zetten of ik voel een legioen krioelende beestjes aan mijn kuiten knabbelen. Ondertussen strijken hun gevleugelde familieleden op mijn schouders neer om hun angels, tanden, voelsprieten of welk ander moordwapen dan ook, in mijn vlees te drukken. Om me heen slaand spring ik de hele dag door de tuin, terwijl de Terroristen me meewarig aanstaren, zich duidelijk afvragend of mama nu toch eindelijk echt gek is geworden.
Waarschijnlijk ben ik een soort uitstapje voor al die beesten. Mijn stadse bloed zal wel anders smaken dan dat van de doorsnee Achterhoeker. Minder naar kunstmest, meer naar prosecco, denk ik. Vanmiddag ontdekte ik een verse bult op mijn been, dik, rood en van een omvang waar een stevige bij moeite voor zou moeten doen. Ik begin te vermoeden dat het nieuws van mijn aanwezigheid zich inmiddels verspreid heeft tot over de Duitse grens, waar de nog veel grotere en agressievere steekbeesten wonen. Ik ben het beste restaurant in de omgeving. Nog even en ik ga ook ‘s nachts in mijn blote kont op oorlogspad. Manlief verkneukelt zich nu al.
Maar ik sta niet alleen, inmiddels toont Terrorist nr. 1 zich solidair in de strijd. Hij had namelijk laatst een teek. Was drie seconden door een bosje gelopen en het bloedzuigende kreng had zijn kans schoon gezien. Gillend heb ik de tekentang ter hand genomen en het arme kind verlost van zijn ongewenste bezoeker. Sindsdien voelt hij zich beroofd van zijn lichaamssappen. Hij eist zijn bloed terug. En gelijk heeft hij. Dus heeft hij nu zijn eigen vliegenmepper. We zijn op jacht en gaan door tot we bult en beetvrij zijn. Al breng ik de hele zomer meppend door. Ik eis mijn lijf en mijn landgoed terug.
