Onlangs kregen we de uitslag van de CITO’s van onze zoon. Hoewel ik het concept van kleuter-CITO’s eigenlijk absurd vind, knepen we hem toch stiekem wel een beetje. Want: wat zou het vonnis zijn? Niet al te lang geleden werd ons namelijk nog verteld dat onze zoon ‘zwakbegaafd’ was en waarschijnlijk grote problemen op school zou krijgen. Onwaarschijnlijk, vonden wij en dat wijzen ook de CITO’s uit. Een uitmuntende score, hoger kan niet, vertelden zijn leerkrachten ons en wij gloeiden uiteraard van trots. Maar…werd er toen vervolgd en wat er toen kwam, dat sloeg de feestvreugde toch wel behoorlijk neer.
Onze zoon heeft namelijk het concentratievermogen van een washand en dat kan nog wel eens voor een probleem gaan zorgen. De kans is groot dat hij, naast zijn autisme, ook nog ADHD heeft, want dat gaat namelijk niet zelden hand in hand. Co-morbiditeit heet dat met een mooi professioneel woord en laten we wel wezen: een ongeluk komt nooit alleen, dus geen wonder dat dat autisme nog een wingman heeft. We hadden het zelf ook eigenlijk wel vermoed, dus wat dat betreft is het geen verrassing, maar dan valt natuurlijk onvermijdelijk het woord waar we al een tijdje bang voor waren: medicatie.
Nu is hij nog een kleuter en komt hij nog weg met zijn gefladder in de klas, steeds maar opstaan en rondlopen, reageren op iedere prikkel die hij vanuit zijn ooghoek waarneemt. Maar wat als hij straks in groep 3 komt en zijn dag dus voornamelijk bestaat uit werkjes maken, aan een tafeltje zitten, rustig moeten zijn? Als hij niet meer constant één op één begeleid kan worden, maar een groot deel zelf zal moeten doen? Krijgen we dan rapporten thuis die een stuk minder juichend zijn? En een jongetje dat vastloopt in zijn eigen hoofd? De juf en meester benadrukken dat die kans er zeker in zit en vinden daarom dat we moeten overwegen om hem te drogeren. Dat zeggen ze natuurlijk niet op die manier. Maar zo voelt het wel.
Pillen voor mijn kind. Ik vind het best wel even slikken. Figuurlijk voor mij, maar straks letterlijk voor hem? Mijn jochie is nog maar 5 jaar, zo ontzettend jong nog. Het idee dat kleine lijfje vol te stoppen met spul dat dingen met hem doet waar ik het fijne niet van weet, daar draait mijn maag zich toch enigszins van om. Want dat is de grote vraag: wat doet Ritalin, Concerta, of weet ik veel wat voor ander medicijn met hem? Wordt hij daar wel ‘rustig’ van? Of is dat gewoon een ander woord voor ‘afgestompt’? Ja, mijn zoon is druk, maar hij is ook vrolijk, levenslustig, grappig en heel lief. Wat als dat allemaal verandert, alleen maar omdat wij willen dat hij anders wordt? Want zo voelt het ook een beetje, alsof wij hem niet accepteren zoals hij is en dus maar met geweld een ander kind van hem proberen te maken. Maar dat is niet mijn bedoeling. Want ik vind hem nu juist prachtig, precies zoals hij is.
Aan de andere kant, wat als het hem helpt, die pillen? Wat als hij daardoor eindelijk de rust vindt waar hij zo naar zoekt? Want dat is ook de realiteit, dat hij vaak gek wordt van de drukte in zijn hoofd, zou willen dat de wereld eens wat minder hard bij hem binnen zou komen. Zodat hij minder moe wordt. En het allemaal wat makkelijker gaat. Ik gun mijn kind dat zo erg, een beetje rust. Ik gun het hem dat hij het beste kan halen uit wat er in hemzelf zit en ik weet absoluut zeker dat dat een heleboel is. Dat hij zo ontzettend ver kan komen en ik wil niet dat hem een strobreed in de weg gelegd wordt, ook niet door zijn eigen hoofd. Dus is het dan niet mijn verantwoordelijkheid als moeder, om ervoor te zorgen dat hij de beste versie van zichzelf wordt, ook als ik hem daarbij moet helpen op een manier die misschien in eerste instantie niet mijn voorkeur heeft?
Ergens wisten we wel dat dit moment zou komen, maar dat het al zo snel zou zijn, daar had ik toch niet echt op gerekend. Eigenlijk had ik helemaal nooit gedacht dat ik deze keus zou moeten maken: mijn kind ‘drogeren’, of juist niet? Zoals elke ouder, wil ik alleen maar het beste voor mijn kind. Maar wat is het beste in dit geval? To pill, or not to pill? That is the question. Maar ik heb het antwoord niet.
8 Comments on To pill, or not to pill?
Leave a Reply
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
corine
18 maart 2016 at 14:54 (9 jaar ago)ai, moeilijke keus; wij hebben er twee keer voor gestaan. Confronterend ook, twéé diagnoses. Alhoewel….. het is misschien gewoon 1 diagnose die nu nog twee namen heeft. Over medicatie voor een kind;
Vraag jezelf eens af; zou je bij het gebruik van Insuline bij een diabetes ook zo twijfelen? Want zo ‘moet’ je het zien; er mist een stof die remmend werkt en die voeg je toe. Mijn kinderen zijn er wel iets door veranderd, maar alleen maar ten goede. Het is even puzzelen tot je de juiste vind, elk kind is anders, maar dan…. zoals onze kleuter destijds zei; de kindjes in mijn hoofd roepen niet meer de hele tijd door elkaar wat ik moet doen, er zijn nu nog maar 3 dingen; ik denk in mn hoofd plus ik zing een liedje in mn hoofd en ik praat met jou……
josephine
18 maart 2016 at 15:15 (9 jaar ago)Ik moest echt even slikken. Wat een moeilijke keuze. En toen kwam daar de reactie van Corine… Ik hoop dat het jou de moed zal geven om achter de beslissing te staan die nu het ‘beste’ lijkt voor je zoontje. Niemand twijfelt eraan dat wat je ook beslist, je dit niet voor jezelf doet maar in de hoop dat het de meest wijze beslissing is die je kan maken op basis van de kennis die je nu hebt, over hem, over de medicatie en over de maatschappij. Misschien is het inderdaad wel fijn om met andere ouders erover te spreken die al eerder in jouw schoenen hebben gestaan?
Carla
18 maart 2016 at 15:34 (9 jaar ago)Ook ik wilde er niet aan. Terwijl ik tegelijkertijd zag hoe hard mijn zoon aan het worstelen was. Uiteindelijk heb ik toegestemd, en gedacht; laat ik het dan maar in vredesnaam proberen. Mijn zoon was toen 12 jaar.
Nu heb ik werkelijk oprecht spijt dat ik het zo lang heb uitgesteld. Hij scoorde zulke lage cijfers, faalde bij de testen, en de leerkrachten spraken over hem als een kind met een zeer laag IQ.
Hij was altijd boos, agressief soms zelfs, en continue overprikkeld. Alles, alles, alles kwam 100 % bij hem binnen, ongefilterd.
Nadat hij is gestart met medicatie heb ik hem opnieuw laten testen, en kwam de Cito toets er overheen. Hij scoorde havo/vwo en een zeer goede IQ test.
Het verschil ? Risperdal bracht hem rust in het hoofd. De prikkels kwamen niet meer allemaal tegelijkertijd bij hem binnen. Was hij voorheen bezig om alles en iedereen in de gaten te houden… nu is hij bezig met zijn schoolwerk. Hij kijkt in de klas niet meer continue om zich heen, maar hij is nu volledig geconcentreerd en bezig met zichzelf en zijn werk. Wat een verademing voor hem. Eindelijk rust, eindelijk na kunnen denken…
Ik kan je niet zeggen wat je moet doen. Ik kan je mijn ervaring vertellen. Maar jij bent degene die deze beslissing moet nemen. Het is geen kwestie van drogeren. Je bent geen slechte moeder wanneer je kiest voor medicatie (al willen anderen je dit soms doen geloven) maar jij doet wat het beste is voor jouw kind. Volg je hart…
Neeltje
18 maart 2016 at 18:14 (9 jaar ago)Nooit gedacht aan speciaal onderwijs? Een wereld van verschil en kinderen komen uit bij dat wat goed voor ze is. Succes, Neeltje
Vala
18 maart 2016 at 18:15 (9 jaar ago)Neeltje, hij zit op het Speciaal Onderwijs.
Gisella
18 maart 2016 at 20:23 (9 jaar ago)Zelf twee knullen van volwassen leeftijd nu, jaren geleden zo ook gestaan, en moe zeggen voor zoon twee hielpt het goed, zoon een leek het te helpen tot het helemaal mis ging toen hij 13 was en opgenomen op de crisis.. Nu is hij bijna 21 en gaat super met hem en dat zonder medicatie. De tweede hoeft namaken medicatie voor psychoses te gebruiken maar heeft hem zeker geholpen om weer zicht te krijgen door de chaos heen.
Jitta
18 maart 2016 at 21:26 (9 jaar ago)Al tijden lees ik je blog en vond nu dat ik onze ” ervaring” wilde delen. Ik begrijp je dilemma! Wij hebben er ook jarenlang mee geworsteld. Ik heb dan een zoon met ADD. Altijd slecht kunnen concentreren wat ook resulteerde in lage Cito scores en hij een normaal is heeft. We hebben veel dingen geprobeerd, neurofeedback andere natuurlijke medicatie. Hij is ondertussen 13 jaar en dit jaar begonnen op het voortgezet en de concentratie werd nog minder en cijfers slechter. Hij is sinds 2 weken aan de medicijnen, de keuze heeft hijzelf gemaakt. En wat is het voor hem veranderd. Hij vertelde dat hij zoveel rust heeft in zijn hoofd. Cijfers gaan omhoog. Hij mopperde altijd over leren en nu roept hij ik vind leren leuk. Achteraf zeg ik ook we hadden het eerder moeten doen. Beslissen kunnen we niet voor jullie, jullie moeten de keuze maken.
Niek
19 maart 2016 at 19:59 (9 jaar ago)Wat je ook doet. Wat je ook beslist. Nu of straks. Je doet het met alle liefde voor hem. Het beste willen voor hem. En voel je nergens schuldig over. Wat je ook beslist en te doen. Wat goed dat je dit deelt hier en hopelijk bruikbare adviezen krijgt.