Terrorist nr. 1 heeft een vorm van Autisme. Eén van de vele mooie benamingen hiervoor is ‘prikkelverwerkerkingsstoornis’. Kort gezegd houdt dat in dat alle indrukken die bij Terrorist nr. 1 binnenkomen; beeld, geluid, geur, gevoel, drie keer zo hard aankomen als bij een gemiddeld mens. Daardoor ontstaat er, logischerwijs, chaos in zijn hoofd. Alsof je je constant in een ruimte bevindt met 300 mensen, hele slechte akoestiek, maar toch álles opvangt. Ontzettend verwarrend en bovendien dodelijk vermoeiend. In principe gingen we ervan uit dat dit een onvermijdelijk gevolg is van de gecombineerde genen van manlief en mijzelf. Kruis een bèta-nerd met een alfa-freak en dat is wat je krijgt: Generatie X-Men. Maar zo langzamerhand begin ik echter te vermoeden dat de oorzaak helemaal niet ligt bij de genetica. Het is gewoon de schuld van de Achterhoek.
Sinds wij hier wonen, begin ik zelf namelijk ook last te krijgen van enige prikkelverwerkings-issues. Iedere keer als ik me meer dan 5 km van ons landgoed verwijder wordt het weer een stukje duidelijker. Gisteren moesten wij naar een bruiloft in Amsterdam. Dat is bijna 2 uur rijden van boerderij, dus de chaos maakt zich dan al ongeveer vanaf Arnhem van mij meester. Terwijl manlief tijdens het rijden om de twee minuten zenuwachtig zijn stropdas herschikte, telde ik angstig het steeds groter wordende aantal auto’s dat zich samen met ons op de snelweg bevond. Zoveel mensen bij elkaar zie je namelijk zelden waar wij wonen en als net ingeburgerde xenofoob krijg je dan gelijk hyperventilatieneigingen. Wij hebben tegenwoordig dan ook standaard een voorraad papieren zakjes in het dashboardkastje liggen.
Eenmaal in Amsterdam wordt het helemaal lastig, want dan moet je namelijk de auto uit en je tussen de krioelende mensenmassa begeven. Als Amsterdammer ontwikkel je een soort zesde zintuig waarmee je van alle kanten fietsers, auto’s, trams, rondvaartboten en andere belagers ziet aankomen, maar zodra je je buiten de ring vestigt, sterft deze speciale gave helaas een tragische dood. Jammer, want dat betekent dat het bij ieder bezoekje aan de hoofdstad nog maar afwachten is of je er levend vandaan kom. Ik word namelijk iedere keer minstens driemaal omver gereden door een verontwaardigd schreeuwende student op de fiets, kom met mijn hak vast te zitten in de tramrails, of wordt onder de voet gelopen door geïrriteerde Amsterdammers in de Kalverstraat, omdat ik tegenwoordig standaard tégen de stroom in naar de Dam probeer te komen. “Gaat het wel?” vroeg één van de andere bruiloftsgasten gisteren dan ook bezorgd, “Ik dacht dat jij hier ook vandaan kwam, maar dat heb ik blijkbaar niet goed begrepen”. Ik kon niet anders dan verontschuldigend glimlachen en zo snel mogelijk mijn hak uit de hobbelige kinderkopjes los rukken, terwijl de bruid op haar naaldhakken en met meterslange sleep inmiddels al bijna 50 meter verderop was.
En het is niet alleen op het moment zelf dat mijn incasseringsvermogen het laat afweten. De nasleep van een dagje weg van mijn eigen erf is zo mogelijk nog erger. Als ik dan ‘s avonds ten langen leste weer in mijn bed op het platteland lig, kan ik niet slapen. De eerste keer dacht ik dat ik misschien teveel koffie had gedronken met mijn Amsterdamse vriendinnen en daarom zo trillerig was, maar inmiddels weet ik dat het komt omdat ik alle stadse prikkels gewoon niet meer kan aan kan. Toen ik mezelf nog Amsterdammer mocht noemen had ik dat alleen als ik vijf dagen naar EuroDisney was geweest. En dan is een dergelijke reactie nog te verantwoorden, want er is bijna niemand die een midweek Mickey Mouse trekt zonder een lichte vorm van autisme te ontwikkelen. Maar tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat ik inmiddels niet meer over het Rembrandtplein kan lopen zonder ‘s avonds naar de kalmeringsmiddelen te moeten grijpen. Inmiddels lassen manlief en ik na een dag Amsterdam een meditatieweek in, waarin we alleen maar kamillethee drinken en ‘s avonds tegelijk met de Terroristen naar bed gaan. Na zo’n week kunnen we dan weer redelijk normaal functioneren. Al moet ik wel zeggen dat het iedere keer een stukje moeilijker wordt om helemaal te herstellen.
Vanmorgen werd ik wakker met spierpijn in mijn hele lijf. Ik trof manlief in ochtendjas aan op de bank, terwijl de Terroristen zorgzaam stukjes brood in zijn mond stopten. Hij kon helaas geen hele week vrij krijgen van zijn werk om bij te komen. Ik heb dus maar een thermosfles kamillethee in zijn laptoptas gestopt. Als Terrorist nr. 1 vanmiddag uit school komt gaan we maar even samen mediteren in de moestuin. Gedeelde smart is tenslotte halve smart. En laten we hopen dat er de komende tijd geen enkele Amsterdamse bekende op het onzalige idee komt om te gaan trouwen. Een beetje coulantie met dit plattelandsmeisje is tenslotte toch niet teveel gevraagd?
