Ik kan niet autorijden. Al 32 jaar doe ik alles met de benenwagen of op de fiets en daar heb ik vrede mee. Mijn omgeving echter niet. Als jonge twintiger was het blijkbaar nog acceptabel dat ik geen glimmende bolide voor de deur had. Tenslotte was ik student en moest ik rondkomen van het hongerloontje dat ik ontving van een kroeg op het Amsterdamse Rembrandtplein. Aan het eind van de maand kon ik alleen nog doperwten met ketchup eten en bovendien begrepen al mijn vrienden ook wel dat iedere laatste euro uitgegeven moest worden aan de destijds oh zo hippe wodka limes in Paradiso. Na zo’n nacht doorhalen líep ik dan gewoon van het centrum terug naar mijn appartement in Oost en werkte dientengevolge zowel aan mijn conditie, als aan het elimineren van mijn kater. Destijds oogstte ik daarmee groot respect.
Maar, tijden veranderen en inmiddels kom ik al geruime tijd niet meer in Paradiso. Een wodka lime drinken resulteert in minstens twee dagen op apegapen boven het toilet en bovendien ligt de boerderij zo ver van de bewoonde wereld, dat ik na een nachtelijke wandeling huiswaarts weliswaar katervrij zal zijn, maar direct weer een hartversterkertje nodig heb om bij te komen. Bovendien is het blijkbaar zo dat alle volwassen mensen een rijbewijs hebben en aangezien ik de dertig inmiddels gepasseerd ben, loop ik hopeloos achter. Het is niet dat ik het niet geprobeerd heb, toen wij naar Amerika verhuisden heb ik een dappere poging gedaan mijn rijbewijs te halen. Ik had echter een zeer ongeduldige rijleraar, dus je kunt me niet verwijten dat ik na drie jaar, zonder papiertje, weer in het vliegtuig huiswaarts zat. Manlief vindt overigens dat hij een sterk staaltje zelfopoffering geleverd heeft door zich op te werpen als mijn instructeur. Hij heeft er af en toe nog hyperventilatie-aanvallen van, maar wat mij betreft is dat pure aanstellerij. Ja, ik heb een paar stoepjes geraakt en inderdaad meermaals het gaspedaal voor de rem aangezien, maar alle begin is moeilijk.
Mijn theorie examen heb ik nog gehaald, maar omdat manlief na een paar weken pertinent weigerde nog in de auto te stappen als ik achter het stuur zat, heb ik wat betreft de praktische kant van de zaak helaas niet kunnen zegevieren. In het land waar je een paria bent zonder auto, heb ik mij dus jarenlang te voet staande gehouden. Terrorist nr. 1 propte ik in een draagdoek en zo liep ik dan iedere dag heen en weer naar het park. Toen hij oud genoeg was, monteerde manlief een zitje achterop mijn fiets en trapte ik ons bloedig in de verzengende hitte de heuvels op en af. Hoogzwanger van Terrorist nr. 2 zeilde ik te fiets een berg af naar de supermarkt, terwijl menig zwaarlijvige en slecht in conditie zijnde Amerikaan verbijsterd en met het angstzweet op het hoofd vanuit de auto alvast een ambulance belde. No car, no life, is het motto in Amerika. En toch heb ik het overleefd. Je bent Nederlander, of je bent het niet. Waar een wil is, is een weg. Yes, I can.
Eenmaal terug in Nederland had ik verwacht van de opgetrokken wenkbrauwen en verbaasde uitroepen af te zijn, maar niets blijkt minder waar. Vooral nu ik aan de rand van een Achterhoeks bos ben gaan wonen, vindt men mijn gebrek aan rijvaardigheden ronduit belachelijk. Hoezo op de fiets boodschappen doen? Hoe krijg je al die flessen sauvignon blanc dan mee? Want als respectabele volwassene kun je natuurlijk niet meer volstaan met een flesje wodka en een netje limoenen onder je snelbinders. Kinderen op de fiets naar school brengen? Dat is toch zielig? Wat nou als het slecht weer is? De jeugd van tegenwoordig smelt blijkbaar van een spatje regen. En houd ik dan helemaal geen rekening met manlief? Die moet tenslotte altijd rijden en kan dus nooit keer een biertje drinken. Hij lust geen bier en bovendien wordt hij nog liever geheelonthouder dan dat hij bij mij in de auto zou stappen, maar dat doet er verder niet toe. Wat is er gebeurd met mijn autoloze generatiegenoten? In Amerika was ik in ieder geval nog een bezienswaardigheid, maar in mijn eigen land, wereldwijd beroemd als fietsland notabene, ben ik opeens gedegradeerd tot tweederangs burger.
Maar goed, ik gooi de handdoek in de ring, conformeer me aan de massa en ga wel rijles nemen. Ik heb namelijk geen zin om over 20 jaar geconfronteerd te worden met gepeperde rekeningen van de psycholoog, omdat de Terroristen niet over een privéchauffeur beschikten. En als ik nu alsnog obsesitas ontwikkel door gebrek aan lichaamsbeweging en daarnaast een alcoholprobleem omdat ik de sauvignon blanc straks per krat kan vervoeren, neem ik daarvoor niet de verantwoordelijkheid. Ik was namelijk met alle liefde blijven fietsen. Maar ja, je moet er blijkbaar wat voor over hebben om volwassen te worden.
