Toen wij naar Amerika verhuisden, bleek dat ik daar niet mocht werken. Dat was enigszins een domper, aangezien ik dus voor niets een halve dag had zitten wachten bij de Kamer van Koophandel om mijn eigen tekstschrijversbureau te laten registreren. Maar om dan maar, geheel volgens de Amerikaanse traditie, positief te blijven, besloot ik van de nood een deugd te maken. Ik zou ‘s werelds beste ‘stay at home mom’ worden. Dat is in de VS namelijk bijna een officieel beroep en bovendien heel hip, dus destijds in mijn optiek een prima carrièremove. Gewapend met een stapel kookboeken en een dozijn gebloemde schorten ging ik achter manlief aan het vliegtuig in. Martha Stewart, eat your heart out.
Helaas ben ik de slechtste huisvrouw ooit. Het is nog een geluk dat ik een beetje smetvrees heb en dus aan de dwangneurose om te poetsen móet toegeven, maar die kookboeken liggen al ruim vier jaar te verstoffen ergens onderin een doos. Vooral voor manlief moet het een enorme deceptie zijn, aangezien ik hem zes jaar geleden, tijdens onze eerste date, verleid heb met de belofte dat ik zalige appeltaarten kon bakken. Eén keer heb ik in Amerika een dappere poging gedaan om te bakken. Er kwamen vrienden eten en in een vlaag van verstandsverbijstering heb ik mij gestort op het maken van een zogenaamde ‘Banoffee pie’. In principe hoef je daar niks anders voor te doen dan 30 bananen snijden en daar slagroom overheen gieten, maar toch heb ik het gepresteerd om er vijf uur over te doen. Nadat de gasten vertrokken waren heeft manlief zijn hoop op een ambachtelijk stuk appeltaart voorgoed aan de wilgen gehangen.
Toen ik in mijn vriendenkring aankondigde een Achterhoekse boerderij met moestuin gekocht te hebben, was de hilariteit dan ook groot. Grinnikend kwamen mijn vriendinnen de boerderij bezoeken met boekjes over zelf jam maken en de techniek van het moderne wecken. Ondanks hun stadse bestaan kweken zij namelijk zelf vlierbloesem op hun minuscule balkonnetjes en toveren ze, zonder kookboek, na een dag carrière maken de heerlijkste gerechten op tafel. Manlief ziet met lede ogen aan hoe hun partners uitgerust en goed gevoed door het leven gaan. Daar steek ik als echtgenote natuurlijk magertjes bij af. “Zeker wel zwaar, hè?” riepen ze tegen manlief terwijl ze hem troostende schouderklopjes gaven, “Iedere dag zo ver moeten rijden en dan ook nog koken als je thuis komt. Want aan haar heb je niks”. Manlief zuchtte dan maar en verdween met hangende schouders naar de keuken om koffie te zetten. Was hij zes jaar geleden maar niet zo goedgelovig geweest.
Maar, ik gooi het roer om. De Achterhoek haalt het beste in mij naar boven. Ik ben namelijk tot de conclusie gekomen dat het wonen op een afgelegen boerderij het summum van efficiency is. Niet alleen kan ik in de avonduren vanuit huis mijn zelfstandig ondernemerschap weer nieuw leven in blazen terwijl mijn eigen eten onder mijn neus in de moestuin opkomt, ik kan ook nog mijn kinderen de appels voor de taart laten plukken en dan, gehuld in bloemenschort, de heerlijkste baksels in de oven schuiven. Manlief heeft afgelopen weekend met starre verbijstering aangezien hoe ik een halve kilo kip stond te marineren en het huis zich vulde met de geur van knapperig taart-deeg, terwijl hij samen met de Terroristen op de bank zat. Aarzelend schoof Terrorist nr.1 ‘s avonds aan tafel terwijl ik zijn bord volschepte. Met grote ogen keek hij manlief aan en vroeg verwilderd: “Maar papa, dat heeft zíj toch niet zélf gemaakt?”, waarna hij even nadacht en de onsterfelijke woorden sprak: “Nou, ik vind dit wel héél lief van jou, hoor mama”.
Let op mijn woorden, volgend jaar heb ik schuur vol geweckte groenten op mijn land staan. Ik ga vergeten groenten kweken en mijn stadse vriendinnen verbazen met mijn pastinaakschotels en schorsenerensoep. Misschien houd ik het tekstschrijven wel voor gezien en ga ik kookboeken publiceren. Ik denk dat manlief ook blij zal zijn dat hij mijn huwelijkse belofte eindelijk verzilverd ziet. Als hij eerder had geweten dat hij me kon domesticeren door naar het platteland te verhuizen, had hij me vast niet eerst meegenomen naar Amerika. Je hebt Martha Stewart namelijk helemaal niet nodig om van een stadsmeisje een multifunctionele carrière-huisvrouw te maken. Je zet haar gewoon in de Achterhoek neer.
