Toen manlief en ik afgelopen week weer eens in het holst van de nacht op de EHBO zaten, begon ik me toch af te vragen wat er in vredesnaam mis is met de gezondheidszorg in Nederland. In de anderhalf jaar dat we nu weer terug zijn op Hollandse bodem hebben we bijna net zoveel slapeloze nachten gehad door nachtelijk bezoek aan de spoedeisende hulp, als door de Terroristen die in bed de boel op stelten zetten. En zonder uitzondering zijn deze medische uitstapjes het gevolg geweest van twijfelachtig handelen door iemand die schijnbaar 20 jaar heeft gestudeerd om een witte jas aan te mogen trekken. Zo langzamerhand begin ik me af te vragen hoe saai die opleiding medicijnen eigenlijk is, want kennelijk hebben de meesten artsen in de schoolbanken zitten slapen.
Deze keer was het Terrorist nr. 1 die de eer ten deel viel om zich ver na zijn bedtijd te onderwerpen aan de dames en heren medici. Hij was namelijk diezelfde ochtend geopereerd aan een liesbreuk, waarna ons verzekerd was dat alles helemaal leeg gezogen, dichtgenaaid en opgelapt was en we hem mee naar huis konden nemen. Na een paar uur terug op de boerderij begon hij echter enigszins gepijnigde gezichten te trekken en te lopen alsof hij zichzelf ernstig bevuild had. Aangezien hij toch al enige tijd zindelijk is besloten manlief en ik een blik te werpen op het rampgebied. En wat we aantroffen was een waar slagveld. Dik, blauw, paars en alle andere kleuren van de regenboog schitterden ons tegemoet. Waar de liesbreuk was hersteld zat nu een, nog veel grotere, bult. Dat Terrorist nr.1 nog niet was omgevallen wegens verstoring van de balans in zijn lichaam vind ik een ware prestatie.
Bijna 39 graden koorts later bevonden we ons met een bekertje hele vieze koffie in een onderzoekskamer van de spoedeisende hulp. Drie artsen moesten eraan te pas komen, waarna er een kinderchirurg van huis werd opgepiept. “Tja” zei die weifelend, “Misschien gaat het vanzelf weg. Maar er kan ook iets geknakt zijn. Dat zou niet best zijn. Maar goed, hij loopt nog wel een beetje, dus ga maar naar huis”. En dus stonden we vier uur later in het pikdonker, met een half slapende Terrorist over onze schouder en een flesje Sinaspril kinderparacetamol op zak, op het parkeerterrein van het ziekenhuis. Inmiddels zijn we twee dagen verder en is het aangedane gebied ondertussen donkerblauw. Toch maakt het blijkbaar geen enkele indruk als je met een peuter met blauwe ballen op de stoep staat. Ja, het is 2014, maar dat Calvinisme sla je er in Nederland gewoon niet uit.
Wat is dat toch, dat Hollandse artsen zo zweren bij het ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ principe? Dat ze nou bedenkelijk beginnen te kijken als je een MRI scan eist voor een ingegroeide teennagel, daar is nog wat voor te zeggen. Of dat je geen stootkuur antibiotica mee krijgt bij een snotneus, daar kan ik ook nog inkomen. Maar als je een dochter aan de hartbewaking, een zoon met een olifantenscrotum en zelf een hele grote naald in je zenuwbanen de revue hebt moeten zien passeren, alleen maar omdat de professionals van mening waren dat je best wel met een aspirientje naar huis kon, dan is dat niet zo heel goed voor je vertrouwen in de medische wetenschap.
In principe ben ik heel erg voor het geloof in en de autoriteit van de gevestigde orde. Dat kan ook bijna niet anders als je met een wetenschapper getrouwd bent, want als iets niet empirisch bewezen is, weigert manlief het te geloven of het er überhaupt over te hebben. Het woord ‘homeopathie’ of de term ‘alternatieve geneeswijzen’ zijn dan ook taboe in ons huishouden. Als er geen officiële internationaal erkende grafieken over te vinden zijn, komt het er op onze boerderij niet in. Maar ik overweeg toch om stiekem een hoekje geneeskrachtige kruiden in de moestuin te planten. Misschien dat we voortaan het ziekenhuis kunnen vermijden als we iedere dag een kopje eigen gekweekte saliethee drinken, of ons wekelijks insmeren met een papje van vingerhoedskruid en smeerwortel. Baat het niet, dan schaadt het ook het niet. En het is vast ook goedkoper dan iedere keer al je eigen risico op de stoep van de EHBO te moeten neerleggen.
