Slaap kindje, slaap (deel 4)

Het is drie uur ‘s nachts. In mijn onderbroek sta ik naast het ledikant van Terrorist nr. 2. Het bleke licht van het Nijntje nachtlampje op de kast schept een spookachtige sfeer. Ik heb het koud, kippenvel trekt over mijn lijf. Verlangend denk ik aan mijn warme bed, slechts een paar meter, een kamer, verderop. “Lieverd, ga nou slapen”. Mijn stem klinkt smekend. Hoewel het behoorlijk donker is in de kamer, zie ik de vastberaden oogjes van mijn dochter glimmen. “Nee!” klinkt het verontwaardigd uit haar mond en met een lenige zwaai zwiept ze één been over het ledikant. Met zachte dwang probeer ik haar terug in bed te duwen, maar ze zet zich schrap. Wanhopig zijg ik neer op het roze vloerkleed, mijn vermoeide hoofd in mijn handen, terwijl mijn dochter boven mijn hoofd half uit haar bed bungelt. Er is weinig waarvoor je mij ‘s nachts wakker mag maken en in het holst van de nacht halfnaakt discussiëren met een koppige peuter, die op acrobatische wijze probeert te ontsnappen uit haar Ikea spijlengevangenis, staat al helemaal niet op mijn lijst van geaccepteerd nachtelijk vertier. Maar die memo heeft mijn dochter blijkbaar nooit ontvangen.

Ik geef het op. Kan iemand mij vertellen waarom ik alleen maar kinderen kan produceren die geen nachtrust nodig hebben? Dit is alweer het vierde deel van de Niet Slapen Saga op dit blog en ik betreur het dat het zo ver heeft moeten komen. Ik had gehoopt dat ik het bij een drieluik zou kunnen laten, tenslotte heeft dat voor succesvolle producties zoals The Lord of the Rings en The Godfather ook gewerkt, maar blijkbaar deed een gedegen trilogie aan dit verhaal nog steeds geen recht. Dacht ik dat we de grande finale wel hadden gehad toen Terrorist nr. 2 na een paar weken doorslapen ‘s nachts opeens weer herrees als notoire nachtbraker en manlief en mij niet alleen een zenuwinzinking bezorgde, maar ook ons nieuw verworven vertrouwen in het feit dat alle fases uiteindelijk overgaan, vakkundig om zeep had geholpen, dit keer tilt ze de terreur naar een heel nieuw niveau van insomnia. Was het eerst nog een uitdaging om te kijken hoe lang twee dertigers het volhielden op een maximum van vijf uur slaap per nacht (niet lang), tegenwoordig is zelfs dat kleine beetje coulantie manlief en mij niet meer gegund. Terrorist nr. 2 is namelijk gewoon opgehouden met slapen.

Het schijnt dat peuters gemiddeld zo’n twaalf uur slaap per nacht nodig hebben. Twaalf uur. Op onze boerderij is dat een utopie. Een Fata Morgana. Oh, wat zouden manlief en ik ons graag laven aan de oase van slaap die ons volgens de statistieken ten deel zou moeten vallen. Bij de gedachte alleen al begin ik lichtelijk te watertanden. In mijn wildste fantasieën lig ik twaalf aaneengesloten uren in bed, mijn lichaam onder de warme dekens, terwijl zich voor mijn geestesoog de mooiste dromen voltrekken. De realiteit is dat voor datzelfde geestesoog na de zoveelste doorwaakte nacht geen droomvakanties en mooie mannen meer voorbij trekken, maar slechts nog vage vlekken. “Ik ga niet slaaapeeeh!” klinkt het uit de kinderkamer naast ons. Het geroffel van het spervuur aan spenen dat vervolgens tegen de muur aanklettert doet pijn aan onze oren. Met bloeddoorlopen ogen liggen we naast elkaar in bed. Hand in hand, lichtjes trillend. Als het even stil is, hoor ik in mijn hoofd nog steeds gegil. “Wat is dat? Hoor jij dat ook?” fluister ik verwilderd tegen manlief. “Resonantie” zegt hij schor, “Alles trilt mee”. In stresssituaties valt manlief terug op de natuurkunde. Ik weet het zo net nog niet. Na vier jaar slaapgebrek is het dan waarschijnlijk zo ver: we hebben een delirium.

Uit pure wanhoop hebben we Terrorist nr. 2 proberen om te kopen met een peuterbed. Duidelijk een vlaag van verstandsverbijstering door pure uitputting. Ontsnappen uit een ledikant kost namelijk nog enige moeite, maar nu ze niet meer tegen gehouden wordt door een set tralies van Zweeds berkenfineer, kunnen we de hoop om ooit nog een uiltje te knappen net zo goed helemaal opgeven. Het is tenslotte toch best schrikken als je in het holst van de nacht opeens een klein vingertje in je neus geduwd krijgt, of om je oren geslagen wordt met een arsenaal aan knuffels en het verzameld werk van Annie M.G. Schmidt. Ik had zo langzamerhand al last van paranoia en wanen vanwege het slaapgebrek, maar dit soort nachtelijke verrassingsaanvallen dragen bepaald niet bij aan het verlagen van mijn Cortisollevel. Vannacht heb ik daarom serieus overwogen een stalen deur in de kinderkamer te laten monteren en de muren te beplakken met eierdozen. Die schijnen namelijk fantastisch te isoleren.

Ik ga ervan uit dat mijn dochter binnen een paar jaar de Nobelprijs wint, een baanbrekende uitvinding doet die de wereld op zijn grondvesten doet schudden, of dat ze op z’n minst tot de generatie van toekomstige wereldleiders behoort. Mensen die niet slapen zijn tenslotte toch altijd genieën, die zo ver boven het gepeupel geëvolueerd zijn, dat ze zoiets banaals als nachtrust niet meer nodig hebben? Ja, het kan niet anders: mijn dochter stevent recht op het Witte Huis af. Barack Obama vindt slapen tenslotte ook voor mietjes en Terrorist nr. 2 heeft een Amerikaans paspoort, dus het is slechts een kwestie van tijd voor ik bij mijn dochter op de koffie kan in haar Oval Office. Aan dat idee houd ik me dan maar vast als ik ‘s nachts weer poedelnaakt op de overloop sta, terwijl mijn dochter vanachter het traphekje dat we inmiddels voor haar kamerdeur hebben geplaatst een goed beargumenteerd betoog houdt over de weinige importantie van het fenomeen slaap. Ik ben nou eenmaal maar een simpel mens, ik kan me gewoonweg niet verheffen tot haar niveau. Maar als mijn dochter straks voor wereldvrede zorgt, weet ik in ieder geval dat die wallen het waard zijn geweest.