Met angst en beven

Het is dus herfst. In principe hebben we nog drie weken zomer tegoed, maar blijkbaar hebben de weergoden die memo niet ontvangen. Als wij ‘s ochtends opstaan, is het namelijk nog donker. De Terroristen staan aarzelend in de woonkamer en vragen bedremmeld: “Mama, waarom is het geen dag?”. Ik heb opeens weer sokken en een vest aan en het landgoed staat vol met paddenstoelen. Nou krijg ik sowieso direct last van een ernstig vitamine D. gebrek en dus een depressie als ik een dag geen zon heb gezien, maar nu ga ik er ook nog van hyperventileren. We zien de eerste winter op de boerderij namelijk met angst en beven tegemoet.

August30_2014_1In mijn appartement in Amsterdam-Oost heb ik zeven barre winters doorgemaakt. Het huis was krakkemikkig, ik had geen dubbele beglazing en geen centrale verwarming. ‘s Winters stonden iedere morgen de ijsbloemen op de ruiten en ik sliep met een trainingspak en dikke sokken aan, onder twee dekbedden. Er is een jaar geweest dat het dak lekte en de regen letterlijk langs de muren naar beneden liep. Ik durf dus wel te beweren dat ik enig afzien gewend ben. Een naderende winter in een drie eeuwen oude boerderij, midden in het open veld, is echter, zélfs voor een ervaren overlever zoals ik, reden om ‘s nachts wakker te liggen.

Dit huis is oud. De pannen liggen scheef op het dak. Er zitten zulke grote kieren tussen de ramen dat Terrorist nr. 2 er met een beetje proppen waarschijnlijk tussen zou passen. De vloeren zijn niet geïsoleerd. Hartstikke mooi hoor, die eikenhouten planken. Maar ze liggen wel recht op de koude Achterhoekse klei. Eigenlijk ben ik tegen het dragen van echt bont, maar soms moet je je principes overboord gooien. Een paar gevoerde sloffen aanschaffen is namelijk waarschijnlijk geen overbodige luxe. De meeste bomen in de tuin zijn net zo bejaard als het huis, dus het is afwachten of we bij de eerste herfststorm geen plataan in de huiskamer hebben liggen. Ik denk erover om de Terroristen het komende half jaar permanent een helmpje te laten dragen.

Toen manlief en ik elkaar net leerden kennen wilde hij alleen verkering met mij als ik akkoord ging met de eis dat hij nooit bij mij in Oost hoefde te slapen. Hij was bijzonder op me gesteld, maar wat hem betreft was dusdanig afzien het gewoon niet waard. Je kunt heel veel van iemand houden, maar in sommige omstandigheden is dat simpelweg niet genoeg. Ik ga er dan ook vanuit dat hij binnenkort naar een hotel vertrekt en dat we hem ergens in April weer zullen zien. Ondertussen denk ik dat ik mijzelf de kunst van het breien moet gaan aanleren, zodat ik de Terroristen van thermisch ondergoed kan voorzien. Ik heb tijdens mijn studie een winter in Moskou doorgebracht en ik weet uit eigen ervaring dat dat in ieder geval de ergste pijn van chronische onderkoeling iets verlicht.

August23_2014_1Mijn vader gaat landbouwplastic kopen, om over het dak te spannen. We hopen maar dat dat de onvermijdelijke lekkages enigszins binnen de perken houdt. Ik denk wel dat het wat broeierig wordt en we dus last krijgen van schimmel, maar dat is alleen maar goed voor het versterken van ons immuunsysteem. Dat zullen we met al die tocht en vochtigheid waarschijnlijk wel nodig hebben. En omdat we een aantal weken geleden het grootste deel van ons bos hebben omgehakt, hebben we ook een behoorlijke voorraad hout om op te branden. Misschien dat we dan aan het eind van de winter niet failliet zijn gegaan aan de energierekeningen. Het is natuurlijk wel een risico om de vuurkorf midden in de woonkamer te zetten, maar in penibele situaties moet je nou eenmaal keuzes maken.

Als er over een tijdje opeens geen nieuwe blogjes meer op deze website verschijnen, dan is de oorzaak daarvoor te vinden op de thermometer. Ik heb dan door de kou waarschijnlijk Arthritis in mijn handen ontwikkeld en kan niet meer typen. Of ik heb het te druk met hout sprokkelen voor het kampvuur. De Terroristen hebben hun survivalgids inmiddels bijna uit, dus ik ga ervan uit dat ze weten waar ze dekking moeten zoeken als de pannen van het dak waaien.

Het is weer voorbij, die mooie zomer. Zij die lijden gaan, groeten u.

Share

3 Comments on Met angst en beven

  1. Artemis
    30 augustus 2014 at 16:07 (10 jaar ago)

    Ik moet elke keer toch zo om jouw blogs lachen. Echt leuk. Het zou jammer zijn als je van de winter geen artikelen meer zou plaatsen door de kou. Dus ik hoop dat het goed zal blijven gaan met je vingers. Sterkte!

  2. Vala van den Boomen
    30 oktober 2014 at 17:02 (9 jaar ago)

    Tja, zoals bij alles: er zitten voor en nadelen aan. Ik zou opteren voor een boerderij op het platteland en een pied-à-terre in de stad ;-).

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.