I do

Een week geleden sneeuwde het nog en dacht ik even dat het voor altijd winter zou blijven. Nu zit ik met blote benen op een bankje in de zon, om me heen een veld vol gele paardenbloemen en niks anders dan het ruisende geluid van de wind. Opnieuw ben ik een stadsmeisje op het platteland, alleen niet meer in de Achterhoek, maar een behoorlijk aantal kilometers verder naar het oosten. Niet meer in een boerderij, maar in een kleiner huisje. Een kleiner huisje, met een kleiner (maar nog steeds behoorlijk groot) tuintje. Een Nederlands stadsmeisje op het Duitse platteland.

Want hoeveel je ook van de stad houdt, heb je eenmaal van het platteland geproefd, dan gaat ook dat toch in je hart zitten. Dus woon ik nu af en toe, in de vakanties, op het platteland van onze oosterburen. Samen met Vriendlief, die sinds afgelopen weekend mijn echtgenoot is geworden. Op de eerste echt mooie zaterdag van het jaar, stonden we tegenover elkaar in een klein wit kerkje in Amsterdam, om elkaar te beloven altijd bij elkaar te blijven. Dat zei hij 14 jaar geleden al, dat hij dat wilde, maar ik was er destijds nog niet klaar voor. En dus ging het uit en toen weer aan en ook weer uit en dat een aantal jaren lang. Tot we elkaar definitief uit het oog verloren en ruim tien jaar lang totaal gescheiden levens leidden. Die goed waren, waarvoor we dankbaar zijn en die we nooit hadden willen missen. Omdat ze ons allebei heel erg veel gebracht hebben.

Nooit had ik tien jaar geleden gedacht, dat ik nog eens daar zou staan, in dat kerkje, met hem. En met op de eerste rij tegenover ons de twee mooiste cadeautjes die ik ooit had kunnen krijgen, mijn twee Terroristen. Met naast hen hun vader, met wie ik het helaas niet gered heb, maar die ik altijd lief zal hebben, ook al is het dan nu op een andere manier. Met wie ik zoveel heb meegemaakt en heb moeten doorstaan. Die mij aankeek terwijl ik een nieuwe stap zette in mijn leven en mij daarmee liet weten dat het goed is tussen ons en ook altijd zal blijven, omdat je al die jaren samen gewoon niet zomaar uitwist. En dat ook helemaal niet nodig is.

Ik ben dankbaar om mijn verleden en mijn toekomst te zien samenkomen op de dag dat ik een bijzonder moeilijke periode afsluit. Te zien hoe dat verleden en die toekomst zich met elkaar verenigd hebben. Het is mede daarom dat ik nu volmondig ja kan zeggen tegen een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Een nieuw hoofdstuk van het boek dat, hoop ik, nu eens een wat minder turbulente verhaallijn zal gaan volgen, omdat alle karakters in de saga wel toe zijn aan een beetje welverdiende rust. Aan lekker een beetje saaiheid en routine. Aan wat veel mensen vaak zo tegenstaat in het leven, maar wij juist zo erg aan toe zijn.

In de week dat de zon eindelijk achter de wolken vandaan kwam in Nederland, luid ik nu dat nieuwe hoofdstuk in. Alsof, heel symbolisch, de lente ook weer is begonnen in mijn leven en er weer nieuwe dingen gaan groeien en gaan bloeien. En dus kijk ik nu uit over een veld vol paardenbloemen, waar mijn man zich dapper doorheen ploegt met een veel te zware Duitse grasmaaier. Tik ik nieuwe stukjes, terwijl mijn trouwring glinstert in de zon. Een trouwring, waarvan ik niet gedacht had die nog eens aan mijn vinger te zien, maar die me eraan herinnert dat de storm nu eindelijk is gaan liggen. Want na regen, komt toch blijkbaar inderdaad toch altijd weer zonneschijn. En ben ik nog steeds een Stadsmeisje op het Platteland.

Share

9 Comments on I do

  1. Natalie
    13 mei 2016 at 08:38 (8 jaar ago)

    Van harte gefeliciteerd!
    Fijn dat het allemaal zo goed uitpakt en ik wens je de gewenste hoeveelheid saaiheid toe met je gezin!

  2. Antsje Schoenmakers
    13 mei 2016 at 08:58 (8 jaar ago)

    Het zij jullie allemaal van harte gegund.

  3. Jessica
    13 mei 2016 at 11:36 (8 jaar ago)

    Mooi geschreven, veel geluk met elkaar. Dat het maar lekker saai mag worden ;-)

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.