Stadsmeisjes Paleo Challenge (deel 1)

“Hebt u rauwe honing? En misschien ook kokosbloem?”. Het is negen uur ‘s ochtends en ik sta in de supermarkt. De medewerker in zijn blauw met gele Lidl-jasje kijkt me glazig aan. “Eh…de honing staat bij de chocopasta” zegt hij aarzelend, “en honing is toch altijd rauw…?”. Uiteindelijk sta ik na ruim drie kwartier weer buiten, met een een klein zakje amandelmeel, een bakje kokosrasp en een doosje pompoenpitten. Wat ik daarvoor bij de kassa heb moeten neertellen wil ik het liefst zo snel mogelijk vergeten. Ik verfrommel het bonnetje en stop het diep weg in mijn jaszak. Een klein fortuin uitgeven aan iets dat lijkt op een luxe portie vogelvoer kan ik waarschijnlijk moeilijk verantwoorden in de maandelijkse begroting. In gedachten zie ik de statistieken al een duizelingwekkende val naar beneden maken. Dat wordt geen schoenen kopen deze maand.

Inmiddels ben ik eindelijk begonnen met mijn eerder beloofde ‘Paleo Challenge’: een maand lang eten volgens de Paleo methode. Dit als reactie op de voedselhysterie van tegenwoordig, waar ik enigszins moe van word. Maar, omdat ik niet wil oordelen zonder ervaring, doe ik een maand lekker hysterisch mee. Het was de bedoeling al veel eerder te beginnen, maar toen werd Terrorist nr. 2 opnieuw ziek en gek genoeg weigerden ze in de ziekenhuiskantine speciaal voor mij Paleo-verantwoorde maaltijden te serveren. Recent heb ik een Paleo-bijbel aangeschaft en me ingelezen in de materie. Het thuisfront verklaart mij voor gek, dus ik zal mijn lichaam deze maand moederziel alleen moeten ontdoen van alle gifstoffen die ik de afgelopen 33 jaar tot mij heb genomen. Maar goed, het is nou eenmaal eenzaam aan de top en als ik straks compleet ontgift, gezuiverd en lichtgevend een halve meter boven de grond zweef van pure gezondheid, zullen we nog weleens zien wie er het laatst lacht.

Het blijkt alleen wel een hele klus om tot dergelijke grote hoogten te komen. Na één dag Paleo-verantwoord eten krijg ik enorme hoofdpijn. Een rondje Googlen levert al snel een diagnose op: ik lijd aan de ‘low carb flu’. De Paleo goeroes verbieden hun volgelingen namelijk koolhydraten te eten. En ik besta voor 95% uit koolhydraten. Als ik het voor het zeggen had, at ik het liefst iedere dag spaghetti. Met heel veel geraspte kaas. Kaas mag trouwens ook niet, net als andere zuivel. Ik houd net zoveel van kaas als van mijn kinderen. U kunt zich dus misschien voorstellen dat het verlies van dit goudgele genot zwaar op mijn gemoed drukt. Op mijn lichaam ook trouwens. Een bonkend hoofd, zweetaanvallen, trillende handen, ik lijk Leonardo diCaprio in ‘The Basketball Diaries’ wel. Koolhydraten en kaas zijn mijn crack. In de koelkast grijnst de Old Amsterdam me toe. Daarnaast ligt een stuk geurende rijpe brie, die ongetwijfeld voortreffelijk zou zijn op een toastje vol met gluten. Ook verboden, gluten. Paleo is zoals ik mij de hel altijd heb voorgesteld.

Vlees, vis, ei, groenten, fruit, noten en zaden. Paleo is het holbewoner-dieet. Eigenlijk zou ik een luchtbuks moeten aanschaffen en in de vrije natuur herten moeten gaan schieten. Onderweg naar huis met het kadaver over mijn schouder kan ik dan wat bessen plukken en beukennootjes van de grond rapen, et voila: ik heb mijn kostje bij elkaar. Dat kost in ieder geval minder tijd dan te proberen Paleo-proof boodschappen te doen, want dat is haast een grotere uitdaging dan het volhouden van het dieet zelf. Om echt Paleo-verantwoord te kunnen koken moet je je boodschappenlijstje van een complete make-over voorzien. Kokosolie, amandelmeel, Libanese komkommers (ordinaire Nederlandse komkommers zijn uit den boze), bonitovlokken, mijn voedselbijbel staat vol met dingen waarvan ik het bestaan niet kende en die bovendien eigenlijk alleen maar ergens hoog in de Himalaya, of diep verstopt in het Zuid-Amerikaanse regenwoud te vinden zijn. Wellicht dat je in Amsterdam je ingrediëntenlijst nog wel bij een hippe bio-winkel in Westerpark kunt inleveren, die een lijntje heeft met de uitheemse stammen die de chia-zaden distribueren naar alle gezondheidsfreaks op het westelijk halfrond (vandaar de astronomische prijzen, het kost die bosjesmannen natuurlijk enorm veel tijd om al die kokosnoten te raspen en het gruis in biologisch verantwoorde hennepzakjes te verpakken), maar buiten de ring verkopen ze gewoon alleen maar Jozo keukenzout en bakken de huismoeders hun pannenkoeken lekker met Koopmans. Ik vrees dus dat ik deze maand niet kan werken, want ik ben waarschijnlijk fulltime bezig met boodschappen doen.

En dan zijn er nog de hoeveelheden. Paleo geeft een andere dimensie aan het begrip ‘binge eating’. Een Boulimia-patiënt zou er nog stijl van achterover slaan. Door het wegvallen van de koolhydraten wordt je calorische intake natuurlijk vele malen kleiner. Als je de cijfers op de weegschaal niet binnen een week met de helft wilt reduceren, zul je dat dus moeten aanvullen. Alhoewel ook ik natuurlijk deze zomer graag strak en slank in bikini het strand op wil (als die zomer ooit nog komt), is afvallen niet nodig.  En dus moet ik veel eten. Heel veel. Dikke omeletten van biologisch verantwoorde vrije uitloop eieren, boekweitpannenkoeken met kokosroom en banaan, rösti van zoete aardappel en zalm, en dan heb je alleen het ontbijt nog maar gehad. Nou ben ik niet vies van een goed gevuld bord, ik kan menig stevige bouwvakker eruit eten, maar van de Paleo hoeveelheden ben zelfs ik onder de indruk. Smakelijk is alles overigens wel.

Omschakelen naar een leven volgens Paleo gaat niet zonder slag of stoot, dat is na een paar dagen wel duidelijk. Voor een verstokte koolhydraatverslaafde zoals ik is het, op z’n zachtst gezegd, even wennen. Maar, na een paar dagen trekt de hoofdpijn weg en kan mijn kroost weer tegen mij praten zonder een snauw te krijgen als gevolg van mijn kaas-deficiëntie. Ik voel me energiek en ‘schoon’ van binnen en als ik bij wijze van experiment een slok Cola Zero neem, moet ik het uitspugen omdat het zo mierzoet is dat ik het niet meer kan verdragen. Wel geeft de weegschaal, ondanks mijn vreterij, een kilo minder aan en dat is niet de bedoeling. En, hoe lekker alles ook is, als ik mijn zoon een bord spaghetti of een bruine boterham met kaas zie verorberen, moet ik toch wel even slikken. Toen er hier aan tafel laatst enthousiast een paar knapperige pizza’s soldaat werden gemaakt, zat ik aan de kikkererwten met gestoomde Tilapia. Heel gezond ja, maar toch een beetje karig. Paleo heeft mij nog niet overtuigd, maar goed, het is nog maar mijn eerste week en alle begin is moeilijk. Een doorgewinterde junk verlaat tenslotte ook niet na een week zingend de afkickkliniek. Wie weet ziet de wereld er straks heel anders uit. Als alle kaas uit mijn aderen verdwenen is.