Slaap kindje, slaap

Er zijn een aantal dingen die ze je niet vertellen voordat je kinderen krijgt. Dat babies soms zo explosief poepen dat je het van de muur moet schrapen bijvoorbeeld. Of dat het navelstompje er tijdens een nachtelijke verschoonsessie opeens ongezien af valt en dan wekenlang achter de commode ligt te rotten. En dat je aan het eind van het jaar 600 euro moet bijbetalen aan energiekosten, omdat je de wasmachine gewoon nooit meer uit kunt zetten. Maar het best bewaarde geheim van het ouderschap is nog wel dat je nooit meer slaapt. Manlief en ik slapen al bijna 4 jaar niet meer. Ik wilde dat ik dat van tevoren geweten had, dan had ik alvast een aantal jaar cosmetische behandelingen vooruit gepland om mijn gezicht strak te houden. Inmiddels ben ik zo moe, dat er niks anders meer op zat dan het kopen van een boerderij in de Achterhoek. Zodat gewoon niemand me meer ziet. Want tegen deze wallen kan geen Botox meer op.

Het eerste jaar is absoluut het ergst. Volgens de boekjes slapen kleine babies zo’n 20 uur per dag, maar dat is een grote leugen. Als dat zo zou zijn, is het mij een raadsel waarom vrijwel alle ouders lijden aan chronische vermoeidheid. Ik ben in ieder geval nog nooit een verse ouder tegen gekomen, die zich het zalige gevoel van uitgerust wakker worden kon herinneren. Het grootste deel van het eerste jaar van Terrorist nr. 1 ben ik vergeten. Ik ga ervan uit dat ik het verdrongen heb. Heel soms heb ik flashbacks waarin ik in het holst van de nacht op de grond naast een wiegje lig, waaruit verontwaardigd geschreeuw komt. Of waarin ik om 05.00 uur ‘s ochtends snikkend aan het aanrecht sta en koffie recht uit het koffiezetapparaat drink. Manlief kan zich gewoon helemáál niks meer herinneren van de eerste anderhalf jaar van het leven van Terrorist nr. 1. We vermoeden dat het slaap-delirium zijn hersenen permanent heeft aangetast.

In de hierboven genoemde boekjes staat ook dat babies na drie maanden doorslapen. Wederom een vuile leugen. Terrorist nr. 1 sliep pas door toen hij 18 maanden oud was. Terrorist nr. 2 wordt volgende maand 2 jaar en bouwt nog steeds met enige regelmaat ‘s nachts een feestje. Ik weet niet welke idioten verantwoordelijk zijn voor de inhoud van die babyboekjes, maar uit het leven gegrepen is het in ieder geval niet. Of de trauma’s van de schrijvers zijn gewoon zo groot dat het weergeven van de werkelijkheid simpelweg te pijnlijk is. Daar kan ik me dan wel weer iets bij voorstellen.

Nu ik kinderen heb, begrijp ik waarom ze slaaponthouding inzetten als martelmiddel in oorlogssituaties. Je gaat er namelijk hele rare dingen van doen. Een paar ton uitgeven aan een boerderij bijvoorbeeld. De koop van ons landgoed is namelijk gewoon de laatste wanhopige poging om de Terroristen aan het slapen te krijgen. Na vier jaar nachtbraken en allerhande vernuftige inbakersystemen, lichtgevende spenen, Nijntje trainingswekkers en andere nutteloze geldklopperij zetten we de joker in: fysieke uitputting. Meters gras om ze iedere dag overheen te jagen, ze te laten rennen tot ze niet meer kunnen. We houden vanaf 08.00 uur ‘s ochtends voetbaltoernooien, spelen tikkertje tot ze erbij neervallen en laten ze daarna nog twee uur rondjes om de moestuin sprinten. Inmiddels ben ik ervan overtuigd dat het tegenwoordig zo populaire fenomeen ‘bootcamp’ ontwikkeld is door oververmoeide ouders die hun kroost probeerden te breken.

Helaas lijkt het erop dat we de sombere conclusie moeten trekken dat ook de aanschaf van een hectare grond niet het gouden ei blijkt te zijn. Nog steeds zijn vijf armoedige uren slaap zo ongeveer het maximale dat we per nacht bij elkaar kunnen schrapen. Wat een strategische move had moeten zijn, lijkt nu zelfs tégen ons te werken. Hoe meer ruimte ze krijgen, hoe meer energie de Terroristen hebben. Is het niet Terrorist nr 2. die in het holst van de nacht besluit dat slapen voor mietjes is, dan is het wel haar grote broer die drie keer wakker wordt omdat er een mug in zijn kamer zit, vervolgens moet plassen en daarna z’n knuffel niet meer kan vinden. En ondertussen eisen alle sportevenementen in eigen tuin hun tol: manlief en ik liggen iedere avond kreperend van de spierpijn in bed. Ja, niet de ouderdom, maar het ouderschap komt met gebreken.

Manlief heeft afgelopen weekend een konijnenhok gebouwd. De konijntjes zelf moeten nog geboren worden en het hok is een beetje groter uitgevallen dan oorspronkelijk de bedoeling was. Stiekem overweeg ik het ver achterin de tuin te zetten, er twee matrasjes in te leggen en de Terroristen voortaan ‘s avonds buiten te laten slapen. In Scandinavië doen ze dat ook, dus het is heus niet onverantwoord. Bovendien kan het hok op slot, dus ze kunnen ook niet ontsnappen. Misschien gewoon één nachtje per week, zodat mijn wallen over een jaar in ieder geval weer net bóven m’n knieën hangen. En dan hebben manlief en ik ook nog een beetje het gevoel dat we de komende 30 jaar niet voor niks die hypotheek betalen.