Ruraal hobbyisme

Er was een tijdje zo’n programma op tv: ‘Help mijn man is klusser’. Daarin haalden klusgrage mannen hun vrouwen over tot de koop van totale bouwvallen, om deze eigenhandig op te knappen. Dat liep dan altijd uit op een waar fiasco, waarbij het gezin soms jarenlang in een tochtige schuur met schimmelplakkaten op de vloer moest wonen. De ambitieuze klusser in kwestie bleek dan namelijk eigenlijk niet eens een hamer van een zaag te kunnen onderscheiden, of het klussen achteraf toch wel érg arbeidsintensief te vinden. De wanhopige vrouwen zagen dan geen andere uitweg meer dan hun heil te zoeken bij RTL, dat er geen probleem mee had de mislukte klussers publiekelijk aan de schandpaal te nagelen. Manlief en ik konden altijd smakelijk lachen om dat programma. Ik vrees echter dat manlief het lachen enigszins vergaat als RTL straks bij ons op de stoep staat.

Manlief weet prima een hamer van een zaag te onderscheiden, daar niet van. Maar sinds we de boerderij hebben aangeschaft ben ik hem verloren aan zijn gereedschap. Begon het nog onschuldig met een weekendje een kippenhok timmeren samen met mijn vader, inmiddels verdwijnt hij avond aan avond na het eten in G.I. Joe outfit (compleet met rafelige tanktop) naar de tuin en zit ik opeens alleen op de bank. Terwijl ik het Journaal aanzet, klinken vanaf het erf driftige schuur en timmergeluiden. Als hij echt op dreef is worden de wereldgebeurtenissen op tv overstemt door het gierende geluid van de motorzaag en spatten de houtsplinters tegen het raam. Ons bed ligt tegenwoordig vol met zaagsel, dat inmiddels uit zijn poriën komt. Ik overweeg ‘s nachts bij één van de Terroristen in te trekken.

Inmiddels zijn we een konijnenhok, een konijnenren, twee eettafels, een picknicktafel en een schommel verder. Bijna wekelijks staat manlief zwetend te glunderen naast weer een nieuwe creatie, die ik dan uitgebreid moet bewonderen. Alhoewel ik, als toegewijde echtgenote, manliefs nieuwe, enigszins rurale, hobby natuurlijk best wil stimuleren, vraag ik me inmiddels af hoeveel massief hardhouten bouwsels ik nog kwijt kan in de tuin. Ook een hectare grond is op een gegeven moment tenslotte vol. En het zou leuk zijn als de Terroristen af en toe nog een balletje kunnen trappen tussen het overvloedige tuimameublement.

Toen ik vijf jaar geleden mijn handtekening in het trouwboekje zette, ging ik ervan uit dat we onze avonden samen op de bank zouden doorbrengen. Ik voor Grey’s Anatomy, hij lezend in een boek met ingewikkelde formules. En dat hij op latere leeftijd misschien modeltreintjes zou gaan bouwen op de zolder. Dat hij opeens zijn maatpak zou verwisselen voor een gescheurde spijkerbroek en werkmanslaarzen had ik niet zien aankomen. Maar misschien is dit de manier waarop nerds hun midlifecrisis beleven. Het is in ieder geval beter dan opeens failliet zijn omdat je man een sportwagen heeft aangeschaft. En alhoewel het niet heel sexy is om iedere avond splinters uit je vent z’n vingers te trekken, hoef ik wel slechts een blik op mijn erf te werpen voor een onvervalste ‘Coca Cola Light Break’.

De afgelopen weken hebben we ons hele bos omgekapt. Resultaat daarvan is dat er nu een aanzienlijke hoeveelheid hout op ons terrein ligt. Ik denk dat ik beter alle dvd-boxen van Grey’s Anatomy kan aanschaffen, want manlief zie ik nooit meer terug. Die schuift rond middernacht riekend naar houtsnippers en beits naast me in bed en ‘s ochtends blijkt er dan een ambachtelijke manshoge volière naast het konijnenhok te staan. Ik ga ons maar alvast aanmelden bij de Kamer van Koophandel. Want als de tuin straks écht vol is, moeten we toch wat. Dus als er nog iemand om authentiek Achterhoekse meubels verlegen zit: u vraagt, wij draaien. Er zit alleen geen garantie op. Ik kan tenslotte niet in staan voor de prestaties van een natuurkundige met een midlife crisis.