Kosmische krachten

Er zijn van die momenten in het leven dat alles mis gaat. Van die dagen dat je alles uit je handen laat vallen, je fiets gejat wordt en daarna ook nog plotseling je kat overlijdt. En dat je dan aan het eind van zo’n dag denkt: “Waarom? Waarom ik?”. Een beetje zelfmedelijden is dan best op z’n plaats. Even flink balen, schelden over het onrecht wat je is aangedaan, voor het naar bed gaan drie glazen wijn achterover gooien en de volgende ochtend met frisse moed weer op. Af en toe een zwelg-dag moet kunnen. Ik vind dat ik inmiddels recht heb op een zwelg-wéék. Minstens. Ik moet namelijk concluderen dat het universum tegen mij is.

Deze week zou ik een lumbaal-punctie krijgen, omdat mij zo’n twee maanden geleden is verteld dat ik Multiple Sclerose heb. Alhoewel het fijn was een verklaring te hebben voor het feit dat ik al een paar weken met de coördinatie van een dronkenman door het leven ging, had ik weleens leuker nieuws gehad. Het vooruitzicht van een ziekenhuisopname waarbij er een grote enge naald in mijn rug zou worden gestoken om hersenvocht af te tappen, vervulde mij ook niet met blijdschap, maar ik was inmiddels klaar met zwelgen. Tenslotte had ik ook een dikke tumor in mijn hoofd kunnen hebben, dus eigenlijk viel het nog alleszins mee allemaal. Johan Cruyff zei het tenslotte ook al: elk nadeel heb z’n voordeel.

Ik schreef laatst al dat Terrorist nr. 1 slachtoffer was geworden van het legioen bloeddorstige teken dat blijkbaar in de Achterhoekse bosjes schuilt. Niet lang daarna vergrepen ze zich ook aan mij en gisteren ontdekte ik opeens een grote rode ring om de plek waar ik zo’n twee weken geleden van mijn bloed beroofd was. Crisisoverleg met zowel neuroloog als huisarts leidde tot de conclusie die ik al had zien aankomen: ik heb de Ziekte van Lyme. Ja, inderdaad: ik heb zowél Multiple Sclerose, als de Ziekte van Lyme. Inmiddels ligt er voor acht weken antibiotica in mijn keukenkastje, want, zo zei de huisarts: “We pakken het rigoureus aan. Uitmoorden die handel!”. Op zich prettig, zo’n gewelddadige huisarts, want dan hoef je in ieder geval niet zélf te gaan zitten schelden in de spreekkamer.

Bij ophalen van de karrenvracht aan pillen om ervoor te zorgen dat ik neurologisch niet totaal afglijdt, vertelde de apothekersassistente mij met een stralende glimlach dat ik de komende zes weken niet meer in de zon mag. Omdat deze antibiotica ervoor zorgt dat je vlekken krijgt van de zon, die nooit meer weg gaan. Toch jammer dat het drie dagen geleden zomer is geworden en je dus gemakshalve kan aannemen dat het aantal zonuren de komende zes weken op z’n hoogst is. Inmiddels zit ik dus onder een parasol, met een zonnehoed op, ingesmeerd met een dikke laag factor 50 en riekend naar anti-insectenspray. Wat mij betreft mag de winter dit jaar vervroegd intreden.

“Nou”, zei de neuroloog opgewekt tijdens het plannen van een nieuwe lumbaalpunctie, “we gaan dan maar meteen kijken of de Lyme ook in je centrale zenuwstelsel terecht is gekomen. Want tja, MS en Lyme samen, dat is geen geweldige combinatie…”. Dat stelt dan weer teleur, ik had eigenlijk gehoopt dat twee neurologische ziektes tegelijk elkaar zouden opheffen. Of dat ik op z’n minst bepaalde superkrachten zou ontwikkelen, zoals Spiderman of de X-Men zeg maar, maar vooralsnog kan ik nog steeds niet door muren heen lopen, of invloed uitoefenen op de elementen.

Ik vrees dat ik me in mijn vorige leven ernstig misdragen heb en dat ik daar nu de bittere vruchten van moet plukken. Mijn karma is zo zwart, ik moet wel minstens Jack the Ripper geweest zijn of anders misschien Catharina de Grote. Ik dénk wel dat ik vrijwillig in de Achterhoek ben gaan wonen, maar eigenlijk is het gewoon het onoverkomelijke noodlot dat me hier naartoe heeft gesleurd. Zodat ik langzaam opgevreten kan worden door een bataljon besmette insecten, terwijl het kleine beetje hersens dat ik dan nog over heb, gegijzeld wordt door de MS. Gelukkig is de omgeving mooi, dan kan ik tijdens het aftakelingsproces in ieder geval nog genieten van het uitzicht.

Het zal wel te laat zijn, maar ik bied hierbij mijn welgemeende en nederige excuses aan aan de kosmos. Ik snap dat ik moet boeten voor mijn zonden, maar je kunt het natuurlijk ook overdrijven. Een klein beetje coulantie is wel op z’n plaats, al zeg ik het zelf. Als ik nou straks mijn eigen servies kapot gooi en morgen in het dorp mijn fiets niet op slot zet zodat hij gejat kan worden, kunnen we mijn schuld dan als vereffend beschouwen? Ik ben eventueel ook nog bereid om te praten over het ritueel offeren van één van mijn katten, maar dan wil ik wel de garantie dat ik de komende 60 jaar een gezond en zorgeloos leven zal leiden. Ik ga ervan uit dat we een deal hebben. Mijn dank is groot.