Hand in hand

Staatssecretaris Martin van Rijn van Volksgezondheid vond het nodig om afgelopen week hoog van de toren te blazen over het succes van zijn decentralisatiebeleid van de zorg. Volgens Van Rijn is de overgang namelijk gladjes verlopen en zijn er geen noemenswaardige problemen. De enige juiste conclusie die hieruit te trekken valt, is dat ons aller Martin waarschijnlijk doof en blind is, gewoon gek, of simpelweg geen geweten heeft. Want als je het feit dat er 110.000 hulpbehoevenden in Nederland zijn, die sinds 1 januari van dit jaar tussen wal en schip zijn komen te vallen omdat zij geen zorguitkering meer ontvangen, geen ‘noemenswaardig probleem’ vindt, dan moet er toch wel iets ernstig mis met je zijn. Ik zou in ieder geval ’s nachts niet meer echt lekker op mijn kapitale Auping liggen, als ik zou weten dat er om me heen mensen zitten te kreperen, omdat ik mijn werk niet goed gedaan heb. Maar goed, empathie is ook niet meer van deze tijd natuurlijk, medeleven is zo 2014.

Hands-273x300Zo langzamerhand ga ik maar gewoon achterover zitten om toe te kijken hoe de hele boel voor mijn ogen als een kaartenhuis in elkaar stort. Want dat gaat gebeuren. We zijn nog maar nauwelijks het eerste kwartaal van 2015 door en de PGB-alarmen en thuiszittende autistische jongeren vliegen je om de oren. Maar nee hoor, het loopt allemaal hartstikke lekker daar bij die gemeentes. Geen centje pijn. Komt hé-le-maal goed. Zeg je dat ook tegen de ouders van kinderen die bij iedere schooldeur geweigerd worden, beste Martin? Zeg je dat ook tegen de mensen die geen zorg meer kunnen inkopen voor hun oude moeder, voor wie zij onder dwang van het kabinet zo lekker moeten mantelzorgen, omdat hun bankrekening opeens akelig leeg blijft aangezien de Sociale Verzekerings Bank het allemaal niet kan bolwerken? Of loop je die mensen gewoon maar gauw voorbij zonder ze echt aan te kijken, als je ze op straat tegenkomt? Hoe heet dat ook alweer? Struisvogelpolitiek, toch?

Beste Martin, mag ik je iets vragen? Wat is straks jouw beleid, als over vijf jaar blijkt dat die hele participatiemaatschappij tragisch ten onder is gegaan? Of eigenlijk misschien gewoon nooit bestaan heeft? Ga jij dan zelf de rokende puinhopen bij elkaar rapen? Of pak je dan je biezen en laat je de brokstukken liggen voor een ander? Ik ben altijd van mening, wie zich brandt, moet op de blaren zitten. En ik kan me zo voorstellen, dat het onder jouw kont inmiddels al behoorlijk heet begint te worden. Wist je dat mensen inmiddels al zo wanhopig zijn, dat ze de kantoorklerken van het SVB met de dood bedreigen? Dat is natuurlijk niet zo netjes, maar ja, je kunt je wellicht voorstellen dat je, als jij geen medicijnen meer kunt kopen omdat het de mensen aan het roer niet zoveel kan schelen als jij vijf jaar eerder in je kist ligt, dan een beetje chagrijnig wordt. Wist je al, Martin, dat ik zelf Multiple Sclerose heb? Gelukkig valt het vooralsnog wel mee, maar het zou zomaar kunnen dat ik over vijf jaar in een rolstoel zit. Of een beursje euro’s nodig heb om Prednison van te kopen. Dat ik dan bij jou kom voor een PGB. Omdat ik anders niet meer kan lopen. Of misschien zelfs dood ga. En dat is niet zo’n goed idee, want ik heb een hypotheek. En ook twee kleine kindjes. Weet je wat het kost als ik de ziektewet in moet, omdat ik van jou geen medicijnen meer mag kopen? Weet je wat het kost als ik mijn zoon straks niet meer naar een speciale school kan sturen, omdat de gemeente misschien liever nieuwe straatlantaarns koopt? Want die geven nu misschien mooi licht, maar als al die autisten straks schuimbekkend door de gangen van de reguliere scholen lopen, geloof me maar, dan is er weinig licht meer in de duisternis.

Hoe hard moeten mensen roepen, beste Martin, voordat jij ze hoort? Of ben je misschien gewoon Oost-Indisch doof? Want naar het schijnt negeer jij wel vaker dingen die je niet wilt horen. Dat doet mijn zoon ook heel vaak, wist je dat? Ik vind dat best wel irritant, want ik houd er niet zo van mijn stem te moeten verheffen. Dan voel ik me zo’n viswijf. Maar ja, onder kleuters schijnt het een chronische aandoening te zijn, Oost-Indische doofheid, dus waarschijnlijk kan hij er niks aan doen. Ik heb overwogen er een PGB voor aan te vragen, maar ik denk niet dat het uitspuiten van zijn oren tegenwoordig nog betaald zal worden. En, anders dan met zijn autisme, hier groeit hij vast wel overheen. Mijn zoon is vier trouwens. Hoe oud was jij ook alweer?

Bijna een jaar geleden schreef ik op dit blog al over het ineen slaan van de handen, omdat we alleen samen een verschil kunnen maken. Maar als degenen die voor ons zouden moeten zorgen ons de hand dan weigeren te reiken, moeten we elkaar maar vasthouden. Want alleen samen staan we sterk. Dus pak mijn hand en die van degene naast je. Want, ik zei het al eens eerder, één voor allen, allen voor één.

Ook liever hand in hand, dan alleen en Oost-Indisch doof? Laat het merken via Twitter: #handinhand #samensterk #pgbalarm.

Share

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.