Kakelvers

Omdat wij hard bezig zijn zelfvoorzienend te worden, hebben we sinds kort ook kippen. Een zestal dikke bruine dames, die Terrorist nr. 1 allemaal liefkozend ‘Katrien’ heeft genoemd. Manlief heeft, samen met mijn vader, een riant hok voor ze gebouwd, waar menig legbatterij-kip jaloers op zou zijn. ‘s Nachts kunnen ze zich terugtrekken in een luxe nachtverblijf en ze krijgen iedere dag koninklijk te eten. Enige waardering van onze gevleugelde vriendinnen zou dus wel op z’n plaats zijn, maar helaas blijken kippen niet de meest dankbare huisdieren. Misschien hadden we toch beter koeien kunnen nemen.

Het leek me heel gezellig, een paar kippen in de tuin, maar ik begin toch een beetje van dat idee terug te komen. De Katrientjes blijken namelijk nogal agressief aangelegd. Zodra ze je zien aankomen, steken ze hun griezelig rekbare nekjes door het kippengaas en staren je priemend aan. Ze kakelen dreigend als je naar ze kijkt en je hoeft maar één stap in hun domein te zetten, of ze pikken met hun scherpe snavels in je benen. Terrorist nummer 2. heeft inmiddels al verscheidene gaatjes in haar vel zitten en vindt het eigenlijk onterecht dat we ze überhaupt nog eten geven. Ik kan haar geen ongelijk geven, maar ik ben bang dat ze in opstand komen als we ze op rantsoen zetten. Dan pikken ze hun weg door het gaas heen, nemen het erf over en kunnen we niet meer ontsnappen. Ik weet namelijk zeker dat we het afleggen tegen zes boosaardige kippen.

We hadden er bewust voor gekozen géén haan aan te schaffen. Aangezien we de Terroristen hebben om ons iedere morgen bij het ochtendgloren te wekken, was onze behoefte aan een kraaiende wekker minimaal. Maar bij pluimvee blijken de dingen precies hetzelfde te gaan als bij mensen: zijn er vrijgezelle vrouwen, dan volgen de hitsige mannen vanzelf. Uit het niets is er een uit de kluiten gewassen haan uit het naburige maïsveld opgerezen, die nu al dagen rondom ons kippenhok cirkelt. Hij heeft vooralsnog geen manier gevonden om het beloofde land binnen te dringen, maar ik vrees dat het niet lang meer zal duren. Waar een wil is, is tenslotte altijd een weg.

Gisterochtend trof ik mijn vader chagrijnig in de tuin, met wallen tot op z’n knieën. “Dat k*tbeest heeft me wakker gemaakt” klonk het verontwaardigd van achter de krant. Ondertussen liep Brutus, zoals ik hem heb gedoopt, nog steeds bronstig kraaiend om het kippenhok. Ik vrees dat er niks anders op zit dan hem in de val te lokken en een kopje kleiner te maken. Probleem is alleen dat het met mijn huidige coördinatie niet verstandig is met een bijl aan de slag te gaan en manlief is helaas niet zo moordlustig aangelegd. Ik vrees dat hij een dergelijke slachtpartij mentaal niet meer te boven komt. En om nou de Terroristen hun handen vuil te laten maken, gaat ook wat ver. Het zijn nu weliswaar plattelandskinderen, maar ik denk dat het beter is om met hun eerste moordpartij te wachten tot na de kleuterschool.

Het enige voordeel is dat de Katrientjes inmiddels wel eieren zijn gaan leggen. Dat deden ze in eerste instantie ook niet, maar blijkbaar heeft de komst van Brutus toch iets in ze losgemaakt. Die kakelverse eitjes bij het ontbijt zijn weliswaar fijn, maar de kosten-baten analyse van het kippen houden slaat toch nog niet overwegend positief uit. De Katrientjes geven hun eitjes namelijk niet zonder slag of stoot af. Iedere morgen sluipen Terrorist nr. 1 en ik een paar uur rondom het kippenhok, tot we luid gekakel horen: het sein dat er geleverd is. Gewapend met een snijplank om de dames van ons af te slaan betreden we het hol van de leeuw. Terwijl ik de kippen afleid, neemt Terrorist nr. 1 een snoekduik naar de doos waarin de buit dagelijks gedropt wordt. Bliksemsnel wikkelt hij de eitjes in zijn trui en glipt ongezien naar buiten, terwijl ik, met mijn snijplank als schild, de furieus pikkende snavels uit mijn vel probeer te houden. Wat mij betreft is het iedere dag weer een wonder dat we er levend vanaf komen.

Ik denk toch dat manlief de messen moet gaan slijpen. Inmiddels zijn de Katrientjes zo dik en sterk van al het overvloedige eten, dat mijn snijplank bijna niet meer tegen ze bestand is. Nog even en hij vindt vrouw en kinderen bloedend voor het kippenhok, de warme eitjes nog in onze handen. Ze zullen vast prachtige filetjes opleveren. Biologischer kan het niet, dus die kunnen we voor woekerprijzen verkopen. Dan hebben we misschien net genoeg geld voor één koe. Dat lijkt me veiliger.