Al eerder schreef ik dat manlief en ik enigszins mensenschuw zijn. Manlief omdat hij erg verlegen is en uit pure paniek in grote groepen alleen nog maar over de Maagdenburger Halve Bollen kan praten en ikzelf omdat ik eigenlijk gewoon niet zo heel erg van mensen houd. Daarom is het ook goed dat we in de Achterhoek zijn gaan wonen. Manlief wordt slechts geconfronteerd met een zeer beperkt aantal personen en is dus steeds meer in staat om dingen te zeggen die mensen ook daadwerkelijk begrijpen en het aantal mensen dat ik kan schofferen blijft redelijk binnen de perken. Zowel voor onszelf als de maatschappij in het algemeen kun je dus wel spreken van een win-win situatie.
Het is mij, achteraf gezien, dan ook een raadsel waarom we een aantal weken geleden het onzalige plan opvatten om een housewarming te organiseren. Nou was het wel zo dat ik toen nog zwaar aan de antibiotica zat, dus wellicht dat mijn realiteitszin daar enigszins door beïnvloed was. Als ik nog eens aan de medicijnen moet, zal ik manlief vragen om een tijdelijk wachtwoord op mijn computer te zetten, zodat ik ook digitaal geen contact meer met de buitenwereld kan zoeken. Want voor ik door mijn kuur heen was, waren er 60 e-mails de wereld in gestuurd en tot onze grote schrik bleek vrijwel iedereen graag van de uitnodiging gebruik te willen maken. Pas toen manlief in een Excell sheet had berekend hoeveel minuten hij per gast nodig zou hebben om op het feest met iedereen te kunnen praten, kon hij weer enigszins rustig slapen.
Ik niet, want als je 60 mensen uitnodigt, betekent dat doorgaans ook dat die ervan uitgaan dat ze niet op een houtje hoeven te bijten. Maar ik kan niet koken. Of beter gezegd, ik wíl niet koken. Dat komt omdat ik op het culinaire vlak bijzonder verwend en bovendien feministisch ben opgevoed. Mijn moeder kookte vroeger niet, het was mijn vader die iedere avond in de keuken stond. En aangezien mijn moeder het belangrijker vond dat ik de Opzij uitlas dan dat ik leerde om een ei te bakken, vermijd ik het aanrecht tot op de dag van vandaag zoveel mogelijk. Maar als er een colonne mensen op bezoek komt en je vent zit van pure nervositeit alleen maar grafieken te maken, dan moet je toch wat.
En dus stond ik afgelopen weekend zwetend in de keuken, terwijl de ene na de andere auto vol mensen ons landgoed opreed. Het schijnt een geslaagd feestje te zijn geweest, althans dat heb ik achteraf van verschillende mensen begrepen. Ik heb er alleen zelf weinig van mee gekregen. Een constructief gesprek voeren met iemand terwijl je ook 30 paprika’s in blokjes moet snijden blijkt toch wat lastig voor me. Als feminist heb je daar namelijk al je aandacht bij nodig. In de wandelgangen heb ik vernomen dat manlief op een gegeven moment een deel van het grasveld in de fik heeft gestoken door de barbeque om te laten vallen, maar de paniek is volledig aan mij voorbij gegaan. Ik was namelijk verwoed bezig mijn allereerste zelfgebakken taart met eigenhandig gefabriceerd glazuur te besmeren. Dat de bloemperkjes nog zachtjes nasmeulden, toen ik met mijn geglazuurde pièce de résistance naar buiten kwam, is me niet eens opgevallen.
Vooralsnog hebben zich geen gevallen van voedselvergiftiging gemeld, dus ik geloof dat ik de voorzichtige conclusie kan trekken dat ons feestje in ieder geval geen gevaar voor de volksgezondheid heeft opgeleverd. Of het eten ook ergens naar smáákte is een ander verhaal, maar je moet niet teveel vragen van een beginnend keukenprinses. Alle gasten in leven houden was dit jaar het streven, volgend jaar kunnen we misschien werken aan de smaakbeleving. Geen van de aanwezige kinderen is verdwenen in het koolzaad, de kippen hebben geen slachtoffers gemaakt en er is ook niemand verdwaald op hun weg terug naar de bewoonde wereld. Voor twee sociaal gemankeerde mensen die een feestje geven is dat zo ongeveer het hoogst haalbare.
Misschien dat we er maar een jaarlijkse traditie van maken. Want hoe ironisch zou het zijn als onze poging tot het leiden van een kluizenaarsbestaan juist een beroep doet op onze sociale capaciteiten? Over een paar jaar geven we de beroemdste schuurfeesten in de Achterhoek. Met zelfgemaakte pattiserie en haute cuisine uit eigen tuin. Daar kunnen die Amsterdammers nog wat van leren.
