Artsen leren tegenwoordig hoe ze op een gezellige manier een zogenaamd ‘slecht nieuws gesprek’ moeten voeren. Dat weet ik, omdat een vriendin van mij voor arts studeert, dus dan hoor je nog wel eens wat. Real life Grey’s Anatomy, zeg maar. Vroeger vertelde de dokter je in 10 minuten dat je iets vreselijks had en stuurde je vervolgens met een treurige informatiefolder naar huis. Snel en pijnlijk, zoals het wegtrekken van een pleister. Tegenwoordig is dat niet meer empathisch verantwoord. En dus moeten de dames en heren medici op empathie-cursus. Zodat wij als patiënten de ruimte krijgen om snikkend over hun bureau te vallen bij het horen van een rottige diagnose.
Ik ben bang dat ik mijn neuroloog een paar weken geleden erg in de war heb gebracht. Toen ze me voorzichtig meedeelde dat ik MS heb en zich vervolgens schrap zette voor een wanhopige huilbui van mijn kant, dacht ik even na en zei toen: “Oke. Nou, dat is balen” en wachtte vervolgens op mijn informatiefolder, zodat ik weer naar huis kon. “Ja” zei de neuroloog, “Ik snap dat het als een schok komt”. “Ach” was mijn reactie, “het is in ieder geval geen hersentumor. Maar goed, MS dus. En wat gaan we daaraan doen?”. Verwilderd keek de arts me aan. “Nou…misschien moet je eerst even tijd nemen om erover te praten” opperde ze, “Met je man ofzo. En dan even aan het idee wennen”. Ze had haar hand al half bij de telefoon om de afdeling psychiatrie te bellen.
Mijn daadkrachtige, no nonsense reactie was in mij te prijzen, vond ik zelf. Niet bij de pakken neer gaan zitten, de situatie accepteren zoals hij is en verder gaan. Sowieso waren de symptomen toen al weg, dus zo erg was het allemaal niet. In plaats van een potje janken in de armen van een witte jas, kon ik tenslotte ook naar huis om lekker gras te maaien. Je moet prioriteiten stellen. Als je net een landgoed hebt aangeschaft is chronisch ziek worden gewoon niet echt een optie. En wat je niet ziet, bestaat niet, dus dat kwam in dit geval prachtig uit. Inmiddels kon ik immers weer gewoon zonder te slingeren het ziekenhuis uitlopen, dus hoezo MS? In de psychologie hebben ze daar een term voor. Ontkenning heet dat.
Helaas moet ik toch tot de conclusie komen dat ik blijkbaar niet onoverwinnelijk ben. Sinds een paar dagen steekt de MS weer de kop op. Recht lopen gaat dit keer gelukkig nog wel, maar toen ik vanmorgen koffie op mijn ontbijtbordje goot, in plaats van in mijn kopje, leek me dat toch niet helemaal normaal. En dus vrees ik dat het gras binnenkort weer kniehoog staat, want de neuroloog is van mening dat ik volgende week beter naar het ziekenhuis kan komen om een enorme naald in mijn rug te laten steken dan te gaan grasmaaien of biologische bloemkool zaaien. Toch jammer dat die artsen nooit rekening houden met jouw planning. Of zou het misschien zo kunnen zijn dat de neuroloog gewoon een realistischer wereldbeeld heeft dan ik?
Ik zit in een tuinstoel en kijk uit op de meters groen, die ik tegenwoordig als mijn tuin mag classificeren. Van mijn maai-escapade van vorige week zie je al niks meer. Het onkruid in de moestuin staat zo hoog dat een uit de kluiten gewassen hert zich ongezien tegoed kan doen aan mijn doperwten en vanmorgen bleek dat onze vrienden van Canal Digital 200 euro van onze rekening af hebben geschreven voor de installatie van internet, dat we nog steeds niet hebben. Het lijkt me dus duidelijk dat ik eigenlijk nog steeds geen tijd heb voor zoiets onzinnigs als een auto-immuunziekte. Maar misschien moet ik mijn Google calendar gewoon uitschakelen. Ik woon tenslotte op het platteland, dus daar gaat het leven sowieso langzamer. Je kunt beter ziek worden in de Achterhoek dan in Amsterdam, want hier heb je er tenminste tijd voor.
Het is waarschijnlijk niet gebruikelijk, maar ik overweeg aan de neuroloog te vragen of we het slecht-nieuws-gesprek misschien over kunnen doen. Of ik met terugwerkende kracht nog even tegen haar stethoscoop mag snotteren. Ik was wat traag van begrip, maar ik zei al eerder dat ik een beetje licht in mijn hoofd wordt van al die frisse lucht hier. En dan heeft zij ook nog wat aan die cursus. Win-win situatie. Want tja, MS dus. Godsamme zeg, da’s kut.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.