Laatst waren manlief en ik in Amsterdam. Dit tripje was ter ere van mijn 33ste verjaardag, die we als hippe yuppen in de stad wilden vieren. En dus gaf manlief mij een fles Chanel nr. 5 cadeau tijdens een dubbel gemalen kopje koffie in de Utrechtsestraat, aten we handgemaakte mini-taartjes bij een echte Franse patisserie in de Haarlemmerstraat en zakten we ‘s avonds weg in de loungebanken van een ultra-gestylde sushibar achter de Dam, waar we proosten op het feit dat ik nu echt met rasse schreden op de verkeerde kant van de dertig afsteven. Het was een heerlijke dag. Maar het hoogtepunt was toch wel de nacht, die we met z’n tweeën in een logeerbed doorbrachten. Geen paniek, ik zal op dit blog echt geen verslag doen van onze activiteiten tussen de lakens. Het punt dat ik probeer te maken is namelijk vooral dat we met z’n tweeën waren. Zonder kinderen dus. Alleen.

Het was de eerste keer in ruim vier jaar dat manlief en ik een nacht kinderloos waren. De eerste keer dat we elkaar ‘s avonds rond 22.00 uur niet bezorgd aankeken omdat we eigenlijk al in bed hadden moeten liggen. De eerste keer dat we ‘s ochtends niet om half zes werden gewekt door het schrapende geluid van de tanden van onze dochter, die zich iedere morgen vakkundig een weg uit haar ledikant probeert te knagen. De eerste keer dat ik kon douchen terwijl manlief zich bij de wastafel naast mij stond te scheren, zonder dat de Terroristen een verdieping lager het huis afbraken omdat ze drie seconden niet onder curatele stonden. Slapen in stilte. Ontwaken in rust. Het was bijna een surreële ervaring.

Als je kinderen krijgt, verandert je hele leven. Dat realiseer je je van tevoren niet en dat is maar goed ook, anders zou je er nooit aan beginnen. Laatst las ik in een magazine een relaas van een wanhopige moeder die uit de doeken deed hoe ze, na de geboorte van haar kind, de connectie met haar man volledig was kwijt geraakt. Kinderen krijgen is namelijk de doodklap voor je relatie. Absoluut een bezegeling van je liefde voor elkaar, zo’n wolk van een baby, maar die ‘quality time’ met je partner kun je, net als de stroom ondergespuugde en gepoepte hydrofielen, maar beter een tijdje in de week zetten.

Quality time. Als je eenmaal gejongd hebt, heb je, zeker op het platteland, nog meer kans de spreekwoordelijke speld in de hooiberg op te duikelen, dan dat je een gestolen uurtje met je grote liefde door diezelfde hooiberg kunt rollen. En een hele avond lang stukken veel te dure zalm wegspoelen met Sauvignon Blanc a raison van 5 euro het glas, is al helemaal een utopie. Manlief en ik waren daarom op mijn verjaardag bij het eerste plateau California rolls al dronken, want na vier jaar appelsap bij het eten kun je nergens meer tegen.

Het is de vloek van het jonge ouderschap, ik zie het om me heen. Vermoeide vrouwen die ruim voor negen uur ‘s avonds hun bed al in rollen met een clusterende baby aan de borst. Hun geïrriteerde mannen die na een doorwaakte nacht met een rellende peuter gewoon weer naar kantoor moeten. Weekenden die gevuld zijn met hamsteren bij Albert Heijn en de zoveelste druilerige zondagmiddag in de rij voor een flesje chocomel op de geitenboerderij. Te moe zijn om überhaupt maar aan een avondje uit te dénken, laat staan je gezwollen voeten in een paar pumps te duwen of die baard van een week even netjes bij te werken. Zo ver van tevoren een oppas moeten regelen dat je tegen die tijd al lang weer een vachtje op je benen hebt gekweekt. Ja, de tijd dat je elkaar na de vrijmibo in maat,- en mantelpak in de stad trof om het weekend in stijl te beginnen, verdwijnt samen met de eerste poepluier diep onderin de prullenbak.

Ik heb inmiddels al twee echtscheidingsadvocaten langs zien komen in onze kennissenkring. De ringen zijn weliswaar nog niet af, maar ik weet niet of tafel en bed het in dit geval met elkaar uit zullen houden. Niet zelden doet de kroost, de kroon op het werk, de relatie de das om. ‘Kinderen zijn hinderen’ zei Vader Cats en daar had de didactische dichter wel een punt. Want hoe lief ze ook zijn, het spreekwoord ‘hoe meer zielen, hoe meer vreugd’ is leuk tijdens je studententijd in de kroeg, maar gaat in het gezinsleven helaas niet altijd op. Tel een paar jaar chronisch slaaptekort en altijd maar broodjes knakworst op zaterdagavond bij elkaar op, en de romantiek sterft niet zelden een tragische dood.

Inmiddels gaan manlief en ik al ruim vier jaar lang alleen nog maar uit eten bij het pannenkoekenhuis, in plaats van in de Oesterbar, maar de mist van de tropenjaren begint nu toch langzaam op te trekken. De hydrofielen liggen al geruime tijd stralend wit gewassen in de kast en inmiddels kan ik op zaterdagavond minstens tot elf uur op de bank zitten met een glas wijn, zolang ik maar kleine slokjes neem. Manliefs baard is keurig getrimd en tijdens mijn Amsterdamse verjaardagsuitje zagen we er zowaar bijna net zo uit als vijf jaar geleden, toen we nog jong en kinderloos ieder weekend flirtend met elkaar aan de bar hingen. Het is dus geen verloren zaak. Die kwaliteitstijd komt terug, ook al is het dan met permanent ingesleten wallen en een paar fraaie rimpels meer. De Merlot smaakt er na al die jaren in ieder geval niet minder om.

Er is dus nog hoop, jonge ouders. Neem het van een veteraan uit de loopgraven aan. Aan het eind van de tunnel is er licht, sushi en drank. Ik ben er trouwens wel moe van, een hele dag in mijn party outfit door de hoofdstad. Quality time is leuk, maar het moet maar niet te vaak gebeuren. Ik ben tenslotte al 33. En dan is gelijk na Sesamstraat naar bed stiekem best weleens lekker.