Allergisch geïntegreerd

Ik ben gezegend met een ijzeren maag. Maakt niet uit wat ik eet, ik heb nooit ergens last van. Melk, noten, gluten, soja, schelpdieren, ik vind het zeker niet allemaal smakelijk, maar ze hoeven in het ziekenhuis in ieder geval mijn maag niet leeg te pompen als ik een keer per ongeluk een mossel naar binnen werk. Nog niet zo lang geleden was ik dan ook zo arrogant om te denken dat al die mensen die tegenwoordig beweren voor van alles en nog wat een allergie te hebben, gewoon een stelletje zeurderige voedselmietjes zijn. Je kunt heden ten dage met goed fatsoen de deur niet meer open doen met Sint Maarten, als je niet hebt gezorgd voor hypoallergeen snoep. Iedereen heeft namelijk wel een kind dat ergens pulserende bulten van krijgt. Modernistisch gelul, was mijn ongezouten mening, terwijl ik Terrorist nr. 1 dagelijks twee dikke boterhammen vol gluten en kaas voorzette. Totdat Terrorist nr. 2 ten tonele verscheen, het meest allergische kind ter wereld. Dat krijg je ervan als je zo hoog van de toren blaast, niet God, maar de gluten straffen meteen.

Inmiddels behoren manlief en ik dus tot de vereniging van vervelende zanik-ouders, die een paniekaanval krijgen als iemand met een koekje aanstalten maakt bij onze dochter in de buurt te komen. We staan al klaar met het vlugzout als tijdens een visite blijkt dat de gastvrouw een pak melk in de koelkast heeft staan. Want stel je voor dat Terrorist nr. 2 het ruikt en er spontaan een eczeem-aanval van krijgt. De aardbeien in de moestuin zijn afgezet met schrikdraad met hoog voltage. Liever een elektrische schok, dan dagenlang een peuter vol jeukende korsten. Kosten-baten analyse. Ja, wij hebben een allergisch kind. Het duurde even voor we door hadden dat onze dochter in principe niet melaats was, maar dat die afbladderende huid veroorzaakt werd door een heftige koemelkallergie. Dat er keiharde, groene, met bloed dooraderde stenen in haar luiers zaten, omdat haar darmen langzaam werden opgevreten door de gluten in de boterhammetjes die we haar gaven. Ze mag dan uiterlijk wel erg op mij lijken, maar het was misschien beter geweest als ik voornamelijk mijn intern genetisch profiel had doorgegeven.

En dus zijn wij tegenwoordig koemelk, gluten,- en sojavrij. Dat betekent dat onze kinderen inmiddels al zo’n anderhalf jaar leven op rijstwafels en komkommer. Het smakenpalet is wat eenzijdig te noemen, maar er zit weinig anders op. Met één allergie valt namelijk nog wel te leven, maar als je gewoon óveral allergisch voor bent, blijkt gevarieerd eten best een ingewikkelde opgave. Vooral ook omdat ik nogal gecharmeerd ben van rijke spijzen, aangemaakt met veel room, en smeuïg makende gluten. Maar, omdat het belang van je kroost nou eenmaal voor je eigen behoefte aan melkvet en allerhande tarwesoorten gaat, lepel ik tegenwoordig dapper zuurkoolstamppot met kokosmelk naar binnen. Of een bordje boekweitspaghetti met groentensaus. Terrorist nr. 1 neemt mopperend een trommeltje zelfgebakken brood van rijstmeel mee naar school en vlucht af en toe stiekem naar oma om daar een authentiek Verkade biscuitje te eten. Vervolgens is hij nog drie dagen high van alle gluten. Je kunt dus wel zeggen dat wij inmiddels een allergisch geïntegreerd gezin zijn.

Wij waren dan ook verheugd laatst in de krant te lezen dat vanaf half december restaurants in Nederland verplicht zijn te vermelden welke allergenen er in hun gerechten zitten. Uit eten gaan met een allergisch kind is namelijk alsof je een iemand met diabetes meeneemt naar de snoepwinkel: niet handig. Niet alleen moet Terrorist nr. 2 het doen met een zielig bakje van thuis meegebrachte prak die in het restaurant moet worden opgewarmd, daarnaast moet ze ook nog toezien hoe de rest van haar familie zich tegoed doet aan de heerlijkste dingen, waar zij alleen maar van kan dromen. Terwijl Terrorist. nr 1 gretig zijn tanden zet in een dikke kaaspannenkoek en manlief een immens bord pasta met roomsaus naar binnen werkt, probeer ik onze dochter ervan te overtuigen dat zij straks in ieder geval de enige binnen het gezin is die niet vroegtijdig komt te overlijden aan hart en vaatziekten. Maar dat is natuurlijk een schrale troost als je de hele avond op een stengel selderij moet knagen, terwijl naast je de kaaskorsten in de mondhoeken van je broer staan.

Het horecapersoneel is niet onverdeeld blij met de nieuwe eisen. En terecht. Koken voor allergische mensen is hels. Stel je voor dat je kok bent en je restaurant de hele avond vol zit met mensen die van al jouw heerlijkheden spontaan een anafylactische shock krijgen. Dan sta je voortaan echt niet relaxed meer souflé’s te flamberen. Ik vind het zelf al irritant dat ik tegenwoordig geen lekkere meergranenbol met oude kaas meer kan eten, zonder dat ik mijn dochter in quarantaine in de bijkeuken moet zetten en na mijn lunch eerst het huis drie keer minutieus moet stofzuigen voordat ik haar weer binnen laat. Laat staan dat je na ieder gerecht dat je hebt klaargemaakt eerst je werkplek moet laten ontsmetten door de gemeente reinigingsdienst, zodat je zeker weet dat je de volgende gasten van een steriele maaltijd kan voorzien. Dat wordt dan met recht lang tafelen.

Toch hoop ik dat de restauranthouders en chefs over hun gastronomische hart willen strijken en voortaan de allergische gemeenschap tegemoet willen komen. Als ik dan mijn dochter een keer een lekker bordje patat wil gunnen tijdens een avondje uit, weet ik tenminste zeker dat er niet stiekem eerst bitterballen in het frituurvet zijn gebakken. Want als ik vervolgens de hele nacht met een huilend kind zit dat niet kan slapen van de buikpijn, kook ik liever thuis een pannetje glutenvrije pasta. Een goede spaghetti carbonara is me veel waard, maar ik heb mijn nachtrust (en vooruit, de gezondheid van mijn kind ook) toch net iets hoger in het vaandel staan. Als ik nou beloof voortaan royaal te zijn met de fooien, misschien dat mijn allergenengezeur dan iets minder knaagt aan het culinair gemoed?

Hoe kan het toch dat steeds meer mensen tegenwoordig nergens meer tegen kunnen? Is dit het beginnende einde van de mensheid? Ik zie in ieder geval niet in hoe we het als soort gaan overleven als we straks allemáál alleen nog maar maïscrackers en amandelmelk kunnen verdragen. Ikzelf zou er in ieder geval terplekke aan overlijden. Al was het alleen maar van pure ellende. Ik bied hierbij mijn welgemeende excuses aan aan iedereen die te kampen heeft met voedselallergieën. Mijn arrogantie is inmiddels keihard afgestraft. Maar misschien is het juist een vorm van menselijke ontwikkeling, is mijn soort ten dode opgeschreven en heeft mijn dochter de toekomst. Moeten we plaatsmaken voor een nieuwe generatie lichamelijk hoog-efficiënte mensen, die rijstwafels omzetten in energie. Inmiddels eet ik mijn volkoren boterhammen en stukjes brie alleen nog helemaal achter in de tuin en daarna haal ik de stofzuiger over het gras. Want als de evolutie mij heeft ingehaald, kan ik mijn lot tenslotte maar beter accepteren.