Zojuist las ik in de krant dat er een rel in Nederland is losgebarsten. In eerste instantie nam ik aan dat deze opvlamming van volkswoede een nieuw hoofdstuk in de Zwarte Pieten saga betrof, maar inmiddels hebben we blijkbaar iets nieuws gevonden om ons vreselijk over op te winden. Blauwe Vinkjes-gate. Voor wie het gemist heeft (wat eigenlijk godsonmogelijk is, maar niet al het nieuws bereikt de Achterhoek): Blauwe Vinkjes-gate gaat over de nieuwste ontwikkeling op WhatsApp, de mobiele social media tool. Sinds woensdagnacht kun je namelijk zien of de berichten die jij naar iemand stuurt ook daadwerkelijk gelezen zijn. Eerst kon je alleen zien of ze waren binnen gekomen op de telefoon van de ontvanger, maar nu weet je ook of je genegeerd wordt. Krijg je namelijk niet meteen antwoord en zijn de vinkjes wél blauw, dan word je dus enorm ‘gedist’.
Append Nederland staat op z’n achterste benen. Het is je reinste spionage, Big Brother is watching you. Men voelt zich hogelijk aangetast in de privacy. De blauwe vinkjes zijn de oorzaak voor accuut opgekomen, nationale, sociale stress. Want: nu móet je wel meteen antwoorden als je een berichtje binnen krijgt. De zender wéét tenslotte dat je het gezien hebt en je wilt nou eenmaal niet door de mand vallen. Nu kun je niet meer doen alsof je het appje van die vermoeiende vriendin te laat hebt gezien en daarom niet met haar kon afspreken. Of je kunt maandag op het werk niet meer zeggen dat je dat berichtje van je collega heus pas die morgen zag en daarom die brandmail nog niet beantwoord hebt. WhatsApp maakt het ons onmogelijk om te liegen. Schandalig. Waar moet het heen met de wereld?
En de stress aan de andere kant van de lijn is misschien nog wel erger! Want: hoezo antwoordt die leuke jongen waar je net je eerste date mee gehad hebt niet meteen op je appje? Hij heeft het tenslotte gelezen, de blauwe vinkjes liegen niet. Dan was het zeker niet gemeend dat hij je bij het afscheid in je oor fluisterde dat je zulke mooie ogen had. Wat maakt het uit dat je vrouw in een belangrijke vergadering zit? Als ze je berichtje kan lezen, is het toch zeker een kleine moeite om direct even terug te appen? Of zit ze soms helemaal niet in een meeting en heeft ze gewoon stiekem een rendez-vous met die knappe nieuwe collega van personeelszaken? Het felle blauw van de nieuwe vinkjes brandt al bijna twee dagen een gat in het hart van de verzendende partij.
Toen ik gisteren de blauwe vinkjes zag, was mijn eerste gedachte: “Leuk, kleurtjes”. Het was pas ettelijke uren later dat het nieuws langzaam begon binnen te sijpelen. Zoals ik al zei, de Achterhoek loopt op sociaal gebied wat achter. Ik realiseerde mij toen ook ineens dat de vriendin die ik die morgen geappt had, mijn bericht dus blijkbaar wel gelezen had, maar nog niet de moeite had genomen mijn ego te strelen middels een antwoord. Heel even heb ik overwogen per direct een minderwaardigheidscomplex te ontwikkelen. Dergelijke sociale onzekerheid is blijkbaar conform de norm op dit gebied en ook ik wil natuurlijk niet buiten de boot vallen. De mens blijft tenslotte een kudde-dier.
Maar toen kwam er een verlichte gedachte bij mij op. Misschien had de vriendin in kwestie het wel druk. Met haar baan ofzo. Om in haar levensonderhoud te voorzien. Of wellicht zat ze net te genieten van een heerlijke kop koffie toen mijn bericht binnen kwam. Stond ze met een kar vol boodschappen bij de kassa in de supermarkt. Zat ze in de wachtkamer bij de tandarts voor een wortelkanaalbehandeling. Of, wellicht, misschien, eventueel, had ze gewoon even geen zin om met mij te praten. Want alhoewel ik natuurlijk bijzonder interessant en leuk ben, komt het waarschijnlijk heel sporadisch voor dat mensen geen zin hebben per direct op mijn geneuzel in te gaan.
Wat zegt het over onze eigen gemoedstoestand, als we massaal over de rooie gaan van een paar gekleurde vinkjes op een telefoon-applicatie? Zijn we zo sociaal onzeker geworden? Heeft al het Facebooken, Instagrammen en Twitteren ons, naast een kleinere en meer toegankelijke wereld, ook een collectief minderwaardigheidscomplex opgeleverd? En een veel te hoog cortisol level? Of zijn we vooral verontwaardigd over het feit dat we steeds minder controle lijken te hebben over onze eigen communicatie? Als daar het pijnpunt zit, lijkt de oplossing me voor de hand te liggen. Revolutie. Zeg nee tegen de sociale terreur en lap de blauwe vinkjes aan je laars. Voel je niet verplicht om terug te appen als je op het toilet zitten en liever eerst je kont wilt afvegen. En grijp niet meteen naar de anti-depressiva als je appje niet binnen een minuut beantwoord wordt.
Misschien moeten we gewoon weer ouderwets brieven gaan schrijven. Dan is het altijd weer een verrassing wanneer je antwoord krijgt. Helemaal als je op een boerderij in de Achterhoek woont, want dan is het sowieso de vraag of de buitenwereld je wel kan bereiken. Misschien niet zo sociaal. Maar wel lekker rustig.
