Kweken voor je kroost

Jaren geleden, toen ik nog jong, stads en kinderloos was, stond ik eens met een bos radijsjes in de rij voor de kassa bij de supermarkt. De cassière, die de puberteit duidelijk nog niet ontgroeid was, keek enigszins verwilderd naar de bos radijzen op de band. Peinzend draaide ze de groenten rond in haar handen, op de kassa zoekend naar een naam die paste bij dit vreemde product. De opluchting was van haar gezicht af te lezen toen ze zich plotseling realiseerde waar ze mee te maken had. “Hey!” riep ze naar haar collega-cassière naast zich: “Dit zijn bessen, toch?”. Op dat moment nam ik me voor mijn kinderen nooit in de stad op te voeden.

Ik ben zelf niet echt biologisch-dynamisch onderlegd. De meeste van mijn vriendinnen zijn al jarenlang op de verantwoorde toer als het gaat om eten, terwijl ik mij zonder enige gewetenswroeging nog te buiten ging aan zwaar bespoten groenten en plofkip. Bijna 2 jaar geleden baarde ik echter een dochter die al eczeem krijgt als ze alleen maar langs een supermarkt lóópt, dus tegenwoordig kom ik met zulke voedsel-struisvogelpolitiek niet meer weg. Tegenwoordig zijn wij glutenvrij, zuivelvrij en meester in het ontcijferen van etiketten.

Bovendien vind ik het belangrijk dat de Terroristen weten dat wat ze in hun mond stoppen uit de natuur komt en niet op magische wijze in de winkel verschijnt. Het schijnt namelijk dat kinderen van tegenwoordig denken dat melk in de fabriek gemaakt wordt. Die koeien in het weiland zijn in hun optiek blijkbaar puur decoratief. Ik mag dan wel stads zijn en als kind nauwelijks mijn tuinier-brevet hebben gehaald tijdens het wekelijkse uurtje schooltuinen, ik zou het toch op prijs stellen als mijn kroost het verschil weet tussen een radijs en een rode bes.

En dus leggen wij op ons Achterhoekse landgoed een moestuin aan. Sowieso is het tegenwoordig heel bon ton om zelfvoorzienend te zijn en ook op het platteland moet je natuurlijk wel een beetje bij blijven. Bovendien hebben we door al het verbouwen geen geld meer om naar de supermarkt te gaan. Het lijkt dus alsof we bijzonder hip bezig zijn, maar eigenlijk is het pure armoede.

De moestuin is nu nog een braakliggend stuk grond. In mijn gedachten oogst ik er de lekkerste dingen. Sappige tomaten, glimmend groene doperwtjes en zoet geurende aardbeien zet ik in mijn fantasie op tafel. Ik moet alleen nog wel even moed verzamelen om er daadwerkelijk aan te beginnen. Ik ben namelijk nog nooit in staat geweest om ook maar een geranium in leven te houden. En het zou toch zonde zijn als mijn gezin de eerste winter op het platteland al om komt van de honger.

Gelukkig heeft Terrorist nr. 1 een aangeboren gevoel voor al het natuurlijke. Van wie hij het heeft weet ik niet, want ook manlief beschikt niet bepaald over groene vingers. Regelmatig treffen we hem buiten aan, kauwend op één of ander ondefinieerbaar blaadje, waarop wij als bezorgde ouders paniekerig de laptop open klappen om de online Gifwijzer te raadplegen. Om er altijd achter te komen dat wat hij in zijn mond stopt inderdaad gewoon een blaadje munt, of een stengeltje bieslook is. “Dat zei ik toch al” verzucht Terrorist nr. 1 dan vermoeid.

Terrorist nr. 2 is net zo’n hopeloos geval als ik. Als je die haar gang laat gaan eet ze stenen, slakken en stokrozen dat het een lieve lust is. Ze mag op de boerderij dus ook nooit zonder haar grote broer naar buiten, zodat die kan ingrijpen als ze zichzelf weer eens dreigt te vergiftigen. Ik doe wel alsof ik als ouder heel verantwoord bezig ben door zelf te kweken voor mijn kinderen. Maar de realiteit is dat we maar blij mogen zijn dat onze zoon er is om ons bij te staan. Zonder hem zouden we jammerlijk verhongeren, of op z’n minst op de EHBO terecht komen met een maagperforatie. Ik denk dat ik hem maar thuis houd van school. Hij heeft wel wat beters te doen.