Kosten-Baten

Het eind van augustus komt inmiddels langzamerhand in zicht en voor mij betekent dat automatisch ook het eind van de zomer. Het eind van het jaar eigenlijk zelfs, want ik ben tenslotte moeder. En moeders, of eigenlijk ouders, eindigen een jaar namelijk in augustus. En een beginnen een nieuw jaar in september. Omdat dan de scholen weer van start gaan. En de dagelijkse ratrace weer in vol ornaat begint. En wat doe je aan het eind van het jaar? Dan maak je de balans op. Van alles wat er al die maanden is gebeurd. Wat je hebt gedaan, gezien, gevoeld, hebt meegemaakt. Slaat de weegschaal door naar rechts, of toch wat meer naar links? Waren er meer kosten, of toch net iets meer baten? Kortom: wat heeft het jaar je opgeleverd? Nou, ik denk dat ik voor menig ouder spreek als ik zeg: 2015, dat werd duur betaald.

2015 Was het jaar waarin het Passend Onderwijs het levenslicht zag. Het systeem dat alle kinderen in Nederland aan optimaal educatief genot had moeten helpen. Omdat ze allemaal een plekje zouden krijgen dat helemaal bij hen past. Omdat de autisten in hun reguliere klassen helemaal doodgeknuffeld zouden worden door alle normale kinderen. De ADHD’ers gewoon met blinddoek en een koptelefoon op met hun rug tegen de muur in de klas konden worden gezet, in het kader van het prikkelarme troubleshooten. En de leerkrachten, die hun handen echt niet al vol genoeg hadden aan een klas met 35 reguliere kinderen, er met een hei-dag en een foldertje over gedragsstoornissen best iets heel gezelligs van zouden maken. Ja, 2015 was het jaar waarin het Nederlands onderwijs waarlijk boven zichzelf is uitgestegen. In dat opzicht is het toch opvallend dat de leerlingen inmiddels onderaan de afgrond collectief liggen te kreperen.

Zo passend blijkt dat onderwijs namelijk helemaal niet, komt men na een ruim half jaar stiekempjes al achter. Steeds meer kinderen die buiten de gebaande paden lopen zitten opeens thuis, omdat er op school geen plekje meer voor ze is. Het is namelijk best wel lastig, om opeens gewoon ‘normaal’ te doen, als je dat eigenlijk helemaal niet bent. Maar ja, de staatssecretaris wil het zo, dus hup, inslikken dat autisme. En oh ja, de centjes zijn op, dat is ook nog wel een dingetje. Want daar konden we in 2015 ook wat van: euro’s verdonkeremanen, op het gebied van onderwijs en zorg. “Oh jee, het geld is op” roepen steeds meer gemeenten, de lege handen in wanhoop geheven naar de hemel. “En nu we toch bezig zijn, de toelaatbaarheidsverklaringen eigenlijk ook”. Ja sorry, op is op en van een kale kip kun je niet plukken. En dus moeten nu de arme, analfabete Leipe Loetjes in onze samenleving thuis op een houtje zitten bijten naast de XBox.

We zijn nog geen twaalf maanden na het startschot van de zo gehypte transitie in de Jeugdzorg en de finishlijn lijkt alleen maar verder weg te raken. Hoe hard we ook rennen met z’n allen. Het lijkt een marathon zonder einde en daar is zelfs de meest doorgewinterde ouder van het zorgintensieve kind niet op getraind. PGB’s die niet betaald worden, medische dossiers die openlijk in elke inbox van het stadsdeelkantoor verschijnen met alle gemeenteambtenaren in de cc en als klap op de vuurpijl de zogenaamde ‘ouderbijdrage’ voor ouders van kinderen die ze in de bovenkamer alle vijf niet helemaal op een rijtje hebben. Ja, 2015 zat vol zorgintensieve verrassingen. Het is jammer dat de zomervakantie niet een beetje langer duurt, want als ouder van kinderen zoals mijn autistische zoon zijn zes luizige weken met de sleurhut naar het Franse, eigenlijk gewoonweg niet genoeg om te ontstressen. Ik kan namelijk best nog wel een Pernodje (of drie) gebruiken voor ik de eerste ambtenaar weer over willekeurig welke balie moet gaan trekken.

Dat het gedoemd was te mislukken, deze hele exercitie, dat had zelfs de meeste wereldvreemde Achterhoekse boer nog op zijn klompen kunnen aanvoelen. Want waar in ons land gereorganiseerd wordt, is een heus inferno van bureaucratisch rondvliegend papierwerk het gevolg. Waarna heel ambtelijk Nederland gezamenlijk in een hoekje gaat staan huilen en daarna het bijltje er maar gewoon bij neer gooit. En uiteindelijk de gedupeerden vervolgens de rokende puinhopen zelf maar moeten opruimen. Maar goed, we zijn tenslotte een participatiemaatschappij, dus dat past eigenlijk ook best wel in de nieuwe lijn. Want met een beetje naastenliefde en wat meer eigen verantwoordelijkheid, ja, daarmee komen we er wel.

Onze Terrorist heeft inmiddels bij Gods gratie een nieuwe indicatie en dus ook een bijbehorend brandmerk in de vorm van TLV ontvangen. Ik zal het stempel dus nu maar heel snel gauw op zijn jasje naaien, voor over twee weken de bel op Cluster 4 voor het eerst klinkt. Want stel je voor, anders mag hij straks misschien het busje nóg niet in. En ik neem nog maar een Franse droge witte, aan de vooravond van een nieuw jaar Passend Participeren. Een beetje indrinken kan geen kwaad, schat ik zo in. Het zullen namelijk ook dit jaar weer niet alleen de blauwe enveloppen zijn die de bloeddruk van menig ouder zullen laten oplopen (ik heb namelijk zo’n donkerbruin vermoeden dat het op handen zijnde nieuwe belastingstelsel de zorgintensieve gezinnen vast niet boven de Balkenende-norm uit zal doen laten stijgen…). Want dat is nou het algemeen Nederlands credo: leuker kunnen we het simpelweg niet maken. Moeilijker daarentegen altijd wel.