Hieperdepiep

Het is acht uur ‘s avonds als het opeens rustig is in huis. Ik heb alles opgeruimd, het huis is weer leeg, stil. Alleen het gezoem van de vaatwasser overstemt de stilte enigszins. 15 Augustus. De verjaardag van mijn lieve dochtertje. Mijn meisje, dat vandaag alweer drie jaar is geworden. Deze dag, hoe feestelijk ook, en de week voorafgaand aan haar verjaardag zijn voor mij altijd moeilijk. Ik krijg een zenuwachtig, onbestemd gevoel. Word prikkelbaar, geagiteerd en huilerig. Omdat de verjaardag van dit kind voor mij telkens weer een mijlpaal is. Natuurlijk, zoals weer een jaar erbij voor iedere ouder best wel een ding is, maar voor mijn meisje, of eigenlijk beter gezegd voor haar moeder, toch wel een beetje meer. Omdat ik stiekem dacht dat ze haar eerste verjaardag eigenlijk niet eens zou halen.

Ieder jaar denk ik tijdens deze week terug aan dat moment dat we haar vonden in een slaapzak vol met bloed. Hoe we ‘s morgens vroeg in de auto over de snelweg raasden, op weg naar het kinderziekenhuis. Hoe de arts op de spoedpoli op sprong bij het zien van haar luier, wegrende en nog net over haar schouder kon roepen dat wij dus echt niet meer naar huis gingen. Overleg over een bloedtranfusie, een piepklein babymeisje met plakkertjes op haar lijf aan de hartmonitor. En haar vader en ik bleek tegenover elkaar in de wachtkamer. Elkaar aankijkend, maar niet uitsprekend wat we allebei dachten: straks moeten we zonder kind naar huis. Drie jaar later krijg ik dat beeld nog steeds niet van mijn netvlies. Omdat ik ergens nog steeds niet kan geloven dat we er alweer een jaar bij hebben gekregen.

Het gaat goed met onze Terrorist nr. 2. Ieder jaar een stukje beter. De problemen blijven, maar ze worden kleiner. Of misschien zijn we er gewoon meer aan gewend. Allebei is het geval waarschijnlijk. Ik vind haar mijn wonderkindje. Ik vind het knap hoe stevig ze overeind staat, na alle ellende die ze heeft moeten doormaken in een leven dat nog maar zo jong is. Zoveel artsen, zoveel nare onderzoeken. Zoveel geruk en getrek aan zo’n klein lijfje. En steeds maar zonder resultaat. Resultaat dat er waarschijnlijk nooit zal komen, daar begin ik langzaam steeds meer van overtuigd te raken. En vrede mee te hebben, al knaagt het van tijd tot tijd nog steeds. Knaagt het als ze nog steeds klaagt over pijn, als ze er soms slecht uitziet en haar buikje weer eens helemaal gezwollen is. Als we weer in het ziekenhuis terecht komen, nadat het een hele periode juist zo goed ging. Als er weer een nieuwe arts weer een nieuw poedertje of druppeltje voorschrijft, terwijl we eigenlijk niet eens weten waarom. Maar overeind staat ze. En daar gaat het om.

Mijn meisje is een jaartje ouder. De slingers zijn naar beneden gehaald, haar cadeaus staan netjes opgeruimd in een hoek. Mijn meisje ligt in bed en ik luister naar de stilte. Naar de stilte van weer een voorbij gegaan jaar dat nu langzaam wegglipt. Een jaar dat we weer overleefd hebben. Een jaar waarin ze weer een beetje sterker is geworden. Waarin we, ja helaas, wéér in het ziekenhuis hebben gezeten, maar er ook weer uit zijn gekomen. Die tweede week van augustus, het blijft voor mij een moeilijke week. Een donkere week. Een week met herinneringen die ik liever niet zou willen hebben. Maar ook een week die me wijst op hoe sterk dat kleine grote meisje is. Een week waarin ik ieder jaar weer een beetje meer vertrouwen krijg. In mijn kindje. In mijn haar lichaam. In haar vermogen rechtop te blijven staan. En steeds minder te hoeven vallen. Een nare week, maar ergens ook een mooie. Want wat zijn we ver gekomen.

Mijn lieve Terrorist nr. 2, gefeliciteerd met je verjaardag. Slaap maar zacht nu, na een dag vol taart en mooie cadeautjes en begin morgen aan een heel nieuw jaar. Een jaar waarin je vast nog weer een stukje sterker zal worden en we nog meer mooie herinneringen kunnen maken om de nare weer een stukje verder te verdringen. Terwijl jij je jouw nieuwe jaar indroomt, drink ik nog een glaasje wijn op jou. Proost, mijn lieve meisje. Wat ben ik ongelooflijk trots op jou.