Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen. Zo luidt althans het spreekwoord. Sommige ezels blijken echter bijzonder hardleers. Vandaag werd staatssecretaris Martin van Rijn voor de zesde keer op het matje geroepen in de Tweede Kamer, om tekst en uitleg te geven over de zich al maanden voortslepende PGB-chaos. Sinds het nieuwe systeem op 1 januari 2015 is ingevoerd, is het geld voor de Persoons Gebonden Budgetten voor de hulpbehoeftigen in onze samenleving op mysterieuze wijze verdwenen. Waar het gebleven is weet niemand, maar in de zakken van de mensen die zorg dragen voor iemand die het niet alleen kan, zit het in ieder geval niet. Nee, niet alleen de toelaatbaarheidsverklaringen en het zakgeld voor de autisten en aanverwante gedragsgestoorden zijn op, ook de euro’s voor de kreupele oudjes die hun eigen billen niet meer kunnen wassen, kunnen niet meer rollen.

Al maanden zit menig budgethouder zonder salaris. Dat is best irritant, want stelt u zich eens voor dat u iedere dag naar kantoor gaat en daar dan aan het eind van de maand een gapend gat op uw bankrekening voor terug ziet. Dat zou toch best wel balen zijn, vindt u niet? Dan loop je ook naar Personeelszaken, om eens flink stennis te schoppen. Je kruipt tenslotte niet iedere ochtend om 09.00 uur voor Jan met de korte achternaam achter je bureau. Laat staan dat je dagelijks iemands steunkousen over de gespataderde benen trekt, de ramen van je oude buurvrouw staat te zemen, of je baan opzegt om voor je gehandicapte kind te zorgen, om vervolgens ‘s avonds op een houtje te moeten bijten. Op dit moment liggen er nog zo’n 20.000 bonnetjes bij de Sociale Verzekerings Bank te wachten om betaald te worden. Dát is nog eens Bonnetjesgate. Ivo Opstelten, eat your heart out. Martin van Rijn is de bonnetjeskoning

Ik heb twee behoeftige kinderen en eigenlijk kan ik met mijn MS ook wel een subsidietje of twee gebruiken, maar wij zijn niet in het bezit van een PGB. Dat hebben wij nooit aangevraagd, want op zich redden we het allemaal best nog wel. En aangezien je statistisch gezien nog meer kans hebt om de Staatsloterij te winnen, dan in Nederland daadwerkelijk geholpen te worden als je het echt nodig hebt, leek het ons de moeite van de frustratie van het aanvragen niet eens waard. Gelukkig maar, denk ik momenteel, want nu krijg ik tenminste gewoon wel iedere maand een salaris van mijn werkgever. En eerlijk gezegd denk ik dat ik er minder hard voor hoef te werken dan als ik fulltime mantelzorger was geweest. We moeten allemaal enorm aan het participeren slaan van dit kabinet, de handen uit de mouwen steken en zelf onze problemen en die van onze naasten oplossen, maar als je daardoor dan aan het eind van de maand alleen nog maar doperwten met ketchup op tafel kunt zetten, omdat je weer een paar nieuwe steunzolen voor je oude moeder zelf hebt moeten bekostigen, hoor je Martin, het politieke haantje, er niet naar kraaien. Want volgens hem gaat het allemaal best heel goed en is de achterstand zo goed als ingelopen. Ik weet niet welke rapportages hij precies leest, maar het lijkt me duidelijk dat onze Martin een bril nodig heeft. Of hij doet aan creatief boekhouden.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik begin me toch af te vragen waarom de meeste voetbalcoaches na één verloren Interland met hangende schouders het veld verlaten, maar Martin na zes spectaculaire nederlagen nog steeds op de middenstip staat. Ik begin te vermoeden dat hij misschien een lijntje heeft met Sepp Blatter van de FIFA en daar de kunst van het Oost-Indisch doof zijn van heeft afgekeken, maar als zelfs Blatter er nu de brui aan geeft, zou je toch denken dat Van Rijn ook weleens pas op de plaats zou kunnen maken. Echter, blijft hij ijzerenheinig zitten op de stoep van de Sociale Verzekerings Bank en strijkt nog eens vergenoegd over zijn dure maatpak, terwijl de SVB-medewerkers ondertussen doodsbedreigingen te verwerken krijgen van wanhopige mantelzorgers, die samen met hun zielige kinderen, ouders en buurvrouwen collectief in de schuldsanering terecht komen.

Op dit moment zijn gemeenten uit pure wanhoop maar massaal lukraak, buiten de SVB om, begonnen geld uit te delen om ervoor te zorgen dat de straten straks niet uitpuilen van de schuimbekkende, losgeslagen autisten en kreperende, melaatse ouderen waar niemand meer voor kan zorgen, omdat de particuliere portemonnees leeg zijn. Maar of er teveel of te weinig betaald wordt en wel of niet aan de juiste personen, daar heeft eigenlijk niemand zicht op. Grote kans dat dat over niet al te lange tijd weer moet worden rechtgezet en alle zielige mensen met terugwerkende kracht alsnog aan het gas gaan, omdat ze duizenden euro’s terug moeten betalen. Een beetje zoals het altijd gaat bij de Belastingdienst: leuker kunnen we het niet maken, wel ingewikkelder.

Beste Martin, misschien moet je maar even een biertje gaan drinken met Sepp Blatter en accepteren dat jullie een gepasseerd station zijn. Dan kunnen we iemand anders inhuren die wel verstand van budgetteren heeft. Want vind je zes keer op het strafkrukje in de Kamer nou gewoon niet genoeg? Zelfs mijn koppige peuterdochter houdt het na drie keer op die kruk wel voor gezien, als ze merkt dat ze dat koekje echt niet krijgt. Zij is nu bijna 3 jaar en ik denk dat we de ergste peuterpuberteit inmiddels wel gehad hebben, maar jij bent er duidelijk een beetje in blijven hangen. Want jij blijft maar zeuren om dat koekje. En wie niet horen wil, die moet maar voelen, zo doe je dat met kleine kinderen. Dus misschien moeten we die koektrommel gewoon maar op slot doen en je uit de politieke macht ontzetten. Dan krijg je lekker niks meer. Weet jij ook eens hoe dat voelt.