Het zal u niet ontgaan zijn dat de chocoladeletters al vanaf augustus in de winkel liggen. Hoewel ik de Sint een warm hart toedraag, ben ik daar fel op tegen en van mening dat Sinterklaas-gerelateerde goederen pas verhandeld mogen worden vanaf het moment dat de goedheiligman de pakjesboot op Nederlandse bodem verankerd heeft. Net zo goed als je eigenlijk pas oliebollen mag eten vanaf december. Helaas denkt de commercie daar anders over. En dus heeft manlief inmiddels al ettelijke zakken pepernoten soldaat gemaakt en loopt mijn moeder al gewapend met verlanglijstjes door het winkelcentrum. En bij Ikea staat gewoon het hele jaar door een oliebollenkraam. Ik heb mij jarenlang heftig verzet tegen dergelijke premature feestvreugde, maar vrees dat ik de strijd niet ga winnen. Het is alleen wel jammer dat ik niet eens de tijd krijg om mijn nederlaag ten opzichte van de huidige handelsgeest te accepteren, want de volgende commerciële doorn in het oog heeft zich inmiddels alweer in volle hevigheid aangediend. Het is namelijk Halloween.

Of eigenlijk is het helemaal geen Halloween, want dat bestaat namelijk niet in Nederland. Echter heeft blijkbaar niemand de dames en heren marketeers daarvan op de hoogte gesteld. Halloween is namelijk big business tegenwoordig. De glanzend oranje pompoenen, heksenhoeden en klapperende vampiergebitjes vliegen je van alle kanten om de oren. Toen ik laatst in Doetinchem door de winkelstraat liep, werd ik achtervolgd door een schimmig figuur, gehuld in zwarte mantel en met Frankenstein masker, die naarstig zijn best deed mij aan het schrikken te maken. Het duurde even voordat ik me realiseerde dat de gedragingen van deze persoon waarschijnlijk een poging waren tot het promoten van de op handen zijn Allerheiligenavond. In eerste instantie dacht ik namelijk dat ik hier te maken had met de dorpsgek en had ik bijna de autoriteiten op de hoogte gesteld, zodat die hem terug konden brengen naar het plaatselijke gesticht.

Als je drie jaar in Amerika hebt gewoond is de wanhopige Nederlandse poging tot het lanceren van Halloween als volksfeest een vrij beschamende vertoning. In de VS weten ze tenminste waar ze mee bezig zijn. Vanaf begin oktober versieren de Amerikanen hun huizen met levensechte en meterslange draden spinrag, hangen er manshoge Magere Heinen aan de gevels en enorme afschrikwekkende nepspinnen in de bomen van hun voortuinen. Ik word soms nog gillend wakker van de herinnering aan het rammelende skelet dat onze buren aan de voordeur hadden hangen. Terrorist nr. 1 was er duidelijk minder van onder de indruk dan zijn moeder. De eerste keer dat we het weerzinwekkende geraamte zagen hangen, bleef hij even stil staan, haalde toen zijn schouders op en zei: “Mama, die heeft koude voeten”. Duidelijk Amerikaans bloed, dat kind. Eenmaal terug in Nederland bleek het oprijzen van de geesten hier ook opeens een hit te zijn geworden. Het is alleen een beetje lastig huiveren van een plastic spinnetje met het formaat van een ondermaatse knikker, als je de Amerikaanse variant gewend bent.

Ik zou iedereen in Nederland dan ook willen oproepen per direct met deze onzin te stoppen. We hebben Sinterklaas, de Paashaas en de Kerstman, zullen we de geesten van de overledenen dan gewoon aan de andere kant van de oceaan laten? Tenslotte hebben we in januari alweer genoeg kilo’s te lozen, na alle fondantmuizen en kerstkransjes die ons in de maanden daarvoor ten deel zijn gevallen. Laten we het nou niet nog erger maken door ons tussendoor ook nog eens vol te proppen met snoepgoed waarvoor we onze arme kinderen ‘s avonds in het pikdonker in idiote kostuums laten bedelen bij de buren. Sowieso komen ze er bekaaid vanaf, omdat de helft van de mensen zich niet gerealiseerd heeft dat ze snoep in huis hadden moeten halen en de andere helft apetrots met een lullig doosje rozijntjes aan komt zetten. Daar zou ik me als kind dus echt niet voor in één of ander achterlijk pak laten hijsen door mijn ouders, die denken dat ze zo lekker met hun tijd mee gaan. In Amerika krijg je tenminste meteen een familiezak Snickers in je knapzak gestopt als je ergens aanbelt.

De Terroristen zijn hevig teleurgesteld over de halfslachtige manier waarop Nederlanders met Halloween omgaan. Vooral Terrorist nr. 1 vindt het een aanfluiting. Hij kan zich de Amerikaanse festiviteiten nog levendig herinneren en ziet met lede ogen aan dat zelfs zijn eigen móeder niet eens bang wordt van de speelgoedspinnen die ze in de Nederlandse winkels verkopen. En toen oma laatst enthousiast met twee pompoenen thuis kwam om uit te hollen, zuchtte hij verongelijkt: “Hoe kun je dáár nou een monster van maken? Die zijn toch veel te klein?!”. En inderdaad, in vergelijking met de gigantische grijnzende Californische pompoenen met spookachtige flikkerende kaarsjes, zijn de miezerige Nederlandse exemplaren bepaald niet om over naar huis te schrijven. Ze liggen inmiddels dus ook al een week treurig in de tuin te verpieteren. Toen ik Terrorist nr. 1 laatst naar school bracht en de juffen trots een knuffelbare pluche spin aan de muur van het lokaal presenteerden als Halloween-decoratie, draaide Terrorist nr. 1 zich resoluut om, sprak de verontwaardigde woorden: “Nou ben ik het zat!” en marcheerde de klas uit. Ik kon hem eigenlijk geen ongelijk geven.

Laten we onszelf niet langer belachelijk maken en de pompoenen voortaan alleen nog gebruiken om soep van te maken. Tenslotte moeten we tegenwoordig in hartje zomer al beginnen met Sinterklaasgedichten schrijven en paaseieren zoeken als de sneeuw nog op de daken ligt, dus we hebben niet eens tijd om feest te vieren met de overledenen. Less is more, zouden de Amerikanen zeggen. Bovendien zouden die dooien zich omdraaien in hun graf als ze lucht kregen van de bedroevende polderversie van Halloween. Morgen is het zo ver: All Hallow’s Eve. Ik hoop maar dat er geen Achterhoekse ondoden uit het bos komen om wraak te nemen voor de bezoedeling van hun jaarlijkse wederopstanding. Ik dacht vanmorgen even dat ik iets hoorde ritselen in het kreupelhout. Something wicked this way comes…