Inmiddels sta ik naar alle waarschijnlijkheid bij menig pedagogisch medewerker, kleuterleidster en gemeente-ambtenaar te boek als De Horrormoeder. Dat viswijf met die veel te grote bek, die altijd overal commentaar op heeft en constant het laatste woord opeist. Een karakterisering die, moet ik toegeven, inderdaad wel een kern van waarheid bevat. Als ik die mensen was, had ik ook een pleurishekel aan mij gehad. Ik vind mezelf namelijk ook best wel een bitch. Maar, in mijn eigen verdediging: ik heb geen andere keus.
Toen mijn ex-manlief en ik na het gesprek op de buitenschoolse opvang van vorige week weer buiten stonden, zei hij tegen mij: “Wat was je weer hard, je moet daar toch echt een beetje op letten.” Mijn ex-manlief is namelijk een stuk zachtaardiger dan ik en hij vindt het dientengevolge soms een beetje gênant om samen met zijn ex-vrouw (aka: De Kenau) een stel nietsvermoedende stervelingen de les te lezen. Maar de afgelopen vijf jaar heb ik door schade en schande moeten leren dat zachte heelmeesters toch echt stinkende wonden maken. En ik weiger toe te staan dat mijn kwetsbare zoon gewond raakt. Een gevaar dat altijd op de loer ligt, als wij niet rigoureus vóór hem springen als hij dreigt te vallen doordat anderen hem pootje haken.
Ik vraag me zelf ook geregeld af, waarom ik het altijd beter weet. Want het is niet alsof ik vind dat ik zo slim ben. Maar toch blijkt keer op keer dat ik, wij, zélf de wijsheid dus in pacht hebben, ipv de zogenaamde professionals die we voor ons hebben. Want steeds opnieuw worden ons dingen verteld die we al heel lang weten, die op onze zoon niet van toepassing zijn of die zelfs gewoon pertinent onwaar zijn. En dat mogen wij dan maar weer rechttrekken, bestrijden, of verbeteren en daar moeten we dan meestentijds ook nog hemel en aarde voor bewegen, omdat we worden weggezet als leken, terwijl er, als het om ons kind gaat, helemaal niemand meer expertise heeft dan wij.
Wie een zorgintensief kind heeft zoals mijn zoon, ontstijgt al gauw degenen die ervoor geleerd hebben. Dat klinkt misschien heel arrogant, maar het is wel de realiteit. En dan is het vervolgens een oeverloze strijd tegen de bierkaai, want een papiertje van een onderwijsinstelling heeft nog altijd meer waarde dan de ervaring van de ouder die al jarenlang samenleeft met een autistisch kind, alles gelezen heeft wat maar los en vast zit en dientengevolge verworden is tot een ware autodidact op het gebied van de stoornis die zijn kind zo’n parten speelt. Maar serieus genomen word je desondanks toch niet. Je kunt lullen als de bekende Brugman, maar zolang je niet je stem verheft, is er geen professional die het de moeite waard vindt om te luisteren.
En dus zit er weinig anders op dan schreeuwen als een viswijf op de markt. Want wie een autistisch kind heeft, kan het zich niet veroorloven met de staart tussen de benen af te druipen en dus zit er niks anders op dan blaffen. En dreigend je tanden laten zien. Ik kan niet anders dan een bitch zijn, omdat mijn zoon anders weggepest wordt uit de samenleving, die geen geduld voor en vooral ook geen zin heeft in hem en zijn problemen. Als ik in de spiegel kijk, herken ik mezelf soms nauwelijks nog terug. Vijf jaar geleden was ik nog dat introverte meisje, stil en het liefst zo ver mogelijk op de achtergrond. Maar vijf jaar zorgintensief moederschap later is daar weinig meer van over. Nee, ik ben misschien niet meer zo aardig. Maar aardigheid, daar is helaas nog nooit een oorlog mee gewonnen.
Ik ben niet meer wie ik vroeger was en met de persoon die ik nu ben, maak ik bepaald niet altijd vrienden. Zijn autisme heeft me verhard, sceptisch gemaakt en intrinsiek wantrouwig. Dat zijn geen karaktereigenschappen om enthousiast over naar huis te schrijven. Maar het autisme van mijn zoon heeft vele nadelen, echter brengt het niet alleen maar slechte dingen. Want: wat autisme ook heeft gedaan is mij krachtiger maken. De ‘zwakte’ van mijn zoon (en of het een zwakte is, daarover valt ook nog te discussiëren) heeft mij namelijk mijn sterkte gegeven. En die zal ik gebruiken om hem te beschermen. Zolang als hij dat nodig heeft.
Lees ook de vorige delen van ‘Onhandelbaar’:
Deel 1
Deel 2
7 Comments on Onhandelbaar (deel 3)
Leave a Reply
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Carla
22 januari 2016 at 15:50 (9 jaar ago)Dit verhaal had door mij geschreven kunnen zijn. Ik… altijd stil, verlegen, kat uit de boom kijkende… ben in de afgelopen 10 jaar totaal veranderd. Niemand die mij nog iets wijs maakt. Ik heb al talloze karren getrokken… het werk gedaan voor mensen die ervoor betaald worden (maar vergaderen urenlang), die telkens opnieuw het wiel uit willen vinden, terwijl er stapels papieren zijn die ze ook gewoon kunnen lezen. Het is frustrerend tot en met. En in het begin heel erg moeilijk. Maar het is inderdaad de waarheid. Als moeder moet je vechten als een leeuwin voor je welp. En ik doe dit met alle liefde. Ik lees al jouw blogs, herken er zo ontzettend veel in. Dankjewel !
Liane
22 januari 2016 at 20:46 (9 jaar ago)Go Vala go!
Mindel
23 januari 2016 at 00:10 (9 jaar ago)Nou is de gemiddelde Achterhoeker zeer argwanend naar de ‘Westerling’. Als Amsterdamse Achterhoekse Leidse kan ik dat zeggen. Ik snap totaal dat je vecht voor je kuiken. Maar ben je niet bang meer kapot te maken dan je voor vecht? Ik zeg dit met alle respect voor je strijd! En wens je alle succes voor een gelukkig leven van je zoon en dochter!
sabine
23 januari 2016 at 19:16 (9 jaar ago)Drakenmoeder noemen mijn vriendinnen en ik dat. Waarbij we allemaal op zoek zijn naar ‘onze’ stijl. Die van mij is die van de glimlachende moeder met het fileermes, die niet ophoudt voordat er gebeurd wat ik wil. Mensen die me weg proberen te zetten met het ‘professional’ argument komen vrijwel altijd verbijsterd uit het gesprek ;) ‘wat gebeurde hier’
Vind ik dit leuk? Soms wel, meestal niet. Moet het? Ja.
Ik wou soms dat ik wat meer ‘viswijf’ kon zijn..
De opmerking van je ex vind ik persoonlijk onder de gordel en van weinig inzicht getuigen in waar jullie mee te maken hebben, maar wie ben ik.
Ik hoop alleen wel dat jij zelf mensen om je heen hebt die je steunen in dit alles!
J.
23 januari 2016 at 20:12 (9 jaar ago)Er is er maar 1 die dit kan doen voor hem en dat ben jij!
Kirsten
25 januari 2016 at 20:54 (9 jaar ago)Zo af en toe lees ik iets van je en verdwaal dan weer heerlijk op je eigen site. Niet omdat ik stiekem zit te genieten van jouw opwindsels maar omdat je zo zo zoveel gelijk hebt (vind ik dan hè) en echt eerlijk bent. Ipv het ‘ik ben zo eerlijk maar vertel alleen de net-grappige-hilarische-mini-blunders, oehahaha zie mij eens een kluns zijn’ geblog. Ik neig er ook naar je te vragen of ik je kan inhuren als ik ook zo’n soort gesprek op school of Bso moet voeren, maar je hebt wel wat beters te doen dan andermans rotzooi op te lossen.
Wonen in de Achterhoek valt in jouw situatie echt niet mee. Gesprekken voeren over jouw onderwerpen zijn al een hel of a job maar in de Achterhoek voer je er nog wel een tweede gesprek bij.
Maar nu las ik dat je verhuisd bent. Godsamme. Ik had net bedacht dat wij best samen wijntjes konden drinken terwijl onze kinderen elkaars hersens inslaan, als ze die van hun broer of zus inslaan kunnen ze dat ook van een ander doen was mijn redenatie en ik zag 2 vliegen in een klap voorbij komen. Ik herkende een mede-anti-Mama-zuster, kind daar kon ik nog wel even over doorbomen!
En ik weet dat je een hele hoop shit over je heen hebt gekregen naar aanleiding van je borstvoedingsblog. Fantastisch stuk. Zo zuur dat Ze zo over je heen vallen. Ik heb ook al eens gezocht naar de psychologie hier achter. Vind het wel weer tof dat je een goed podium hebt die die kant ook laat zien en ook ruimte biedt voor jouw reactie, zo komt het een beetje in het nieuws dat er echt zulke horror-vrouwen bestaan die het leven van anderen alleen maar zwaarder maken.
Ik blijf je volgen, ook al voel ik me dan ernstig in de steek gelaten in de Achterhoek, maar hoop dat jij het plekje hebt gevonden waar vrouwen wel mede zusters zijn. En ik wens je veel succes, een heel soepel fijn alles vanzelf gaand en zorgen beperkend tot een minimum en oh ja een gelukkig in de liefde 2016. Want als iemand dat verdiend heeft dan ben jij het!
Ada
25 januari 2016 at 21:13 (9 jaar ago)Ik ben de moeder van een zorgkind én de professional die de zorgkinderen van anderen verzorgd. Dat maakt dat ik een dubbele pet op heb. Moeders zijn niet lastig, of irritant, hooguit gealarmeerd. En toch…… schreeuwen, je stem verheffen, het heeft nog nooit iemand een stap verder geholpen. Sterker nog, als professionele zorgmoeder denk ik dat je er zelfs mee verliest. Maar begrijpelijk is het wel…..