Zinderend Sinderen

Dus… Dan word je op een ochtend wakker en heb je ineens een boerderij in het pittoreske plaatsje Sinderen gekocht… Waar? Sinderen. Zinderend Sinderen. Waar je nog authentieke woonboerderijen hebt, de hertjes ‘s ochtends door je tuin dartelen en de groenten als paddenstoelen uit je eigen grond omhoog schieten. Dat is althans hoe ik het me voorstel. Ik moet die boerderij namelijk nog wel even helemaal verbouwen. De moestuin nog aanleggen. En het schijnt trouwens ook dat die herten dan alles opvreten wat je erin zet.

Ik heb er niet zoveel verstand van, dat plattelandsleven. Geboren en getogen in het centrum van Amsterdam, dus dan heb je geen groen nodig. Je hebt tenslotte De Stad. Weg uit Amsterdam? Never nooit. Ja, even snel om te studeren in Zwolle, maar zodra het diploma op zak was, wist ik niet hoe snel ik terug moest komen. Ik had spontaan hooikoorts ontwikkeld van al die frisse lucht in het Overijsselse, maar eenmaal terug in hoofdstad verdwenen de uitslag en tranende ogen als sneeuw voor de zon. Ontwenningsverschijnselen natuurlijk. Logisch ook.

Na 7 gelukzalige jaren terug in Amsterdam ontmoette ik een al even aan de stad verknochte natuurkundige met wie ik naar de buitenwijken van San Francisco in Amerika verhuisde. Een acceptabel compromis, vonden wij, aangezien San Francisco toch ook voor stad kan doorgaan (al blijft Amsterdam natuurlijk de enige échte stad).

Hoe kom je dan op je 32e toch opeens in de Achterhoek terecht? Tja. Ik hou het maar op een vlaag van verstandsverbijstering. Of een midlife crisis, dat kan ook nog. En dan zijn er natuurlijk nog De Terroristen. Een heer en een dame van respectievelijk 3.5 en ruim 1.5 jaar oud. Kinderen dus. Daar ga je rare dingen van doen. Heel vroeg naar bed bijvoorbeeld, omdat je nooit langer dan 3 uur achter elkaar kunt slapen. Spruitjes eten en boterhammen met appelstroop. 100 Foto’s per dag maken. En woonboerderijen kopen dus.

Over een paar dagen krijgen we de sleutel. De laatste tijd schrik ik af en toe ‘s nachts wakker. Niet van een blèrende babyfoon, maar van wilde nachtmerries over beton storten en badkamers doorbreken. Over de gigantische spinnen die daar ongetwijfeld in de tuin zitten. En over eigen gekweekte bloemkool met modder tussen de bladeren.

Ik ga er dus maar over schrijven. Als therapie, zeg maar. Want ik denk niet dat ze op het platteland hulpverlening hebben voor stadsmensen. Gelukkig is mijn vriendenkring verstandig en (deels) kindloos. Die wonen dus gewoon nog in de stad. Dan kan ik af en toe nog vluchten. Als mijn eigenhandig geplaatste plafond instort bijvoorbeeld. Of als de oogst mislukt en ik dus niks meer te eten heb.