Voor galg en rad

Ik ben opgegroeid in het centrum van Amsterdam en mijn ouders vonden dat maar een gevaarlijke plek voor een kind. De stad is immers vol gevaren. Drugsdealers, zwervers, vuil op straat, agressieve voetbalsupporters in de metro, het is dagelijkse kost voor de Amsterdammer. Op straat spelen was uit den boze, want er kon zomaar een legioen kinderlokkers uit een portiek opduiken. Uitgaan was er in mijn puberjaren niet bij, want volgens mijn moeder werd er iedere dag wel iemand omgelegd op het Rembrandtplein. Dus daar mocht ik tot mijn 18e niet alleen overheen. Maar de harde realiteit van het leven was me toen al lang duidelijk. Want toen ik op 12-jarige leeftijd mijn eerste lijk in de gracht vond, was het wel voorbij met mijn onschuld.

Een boerderij kopen, ver weg van het Sodom en Gomorra van Nederland leek manlief en mij daarom een goed idee. We zouden onze kinderen opvoeden in een gezondere omgeving dan we zelf als kind hadden gekend. Ver weg van alle sex, drugs en rock & roll &zouden de Terroristen vreedzaam groot worden, dartelend tussen de klaprozen en de zelfgekweekte tomaten. Zonder gevaar, verleidingen en viezigheid. Onschuldig en onwetend, met een rotsvast vertrouwen in de goedheid van de mensheid en de wereld. We hadden de tune van The Sound of Music alvast onder ons leven gezet.

Inmiddels zitten we ruim twee weken op het platteland en zijn we erger getraumatiseerd dan na 30 jaar in Amsterdam. Het leven in de Achterhoek blijkt namelijk vele malen harder dan in de stad. De kinderen van de boerderij verderop zijn net iets ouders dan de Terroristen. De Terroristen kunnen nauwelijks fietsen, maar deze kinderen komen in het weekend op een gemotoriseerde quat voorbij scheuren, slippend over ons pad en een walm van benzine achterlatend. En laatst trof ik twee volstrekt onbekende jongetjes in ons koolzaaldveld aan, die daar schimmige praktijken aan het uitvoeren waren. Ik ga ervan uit dat er binnenkort tijdens het maaien een dooie boer onder het gras vandaan komt.

Maar de Terroristen zijn inmiddels al bekend met het fenomeen moord. In de korte tijd dat we hier zitten heeft ons katten-duo een spoor van dood en verderf achtergelaten. In de eerste week vonden we een uiteengereten marter op de stoep en gisteren heb ik vruchteloze pogingen gedaan een worstelende muis uit de kaken van kat nr. 1 te bevrijden. De Terroristen moesten ondertussen lijdzaam toezien hoe de ingewanden van het beest uit zijn buikje zakten. Als klap op de vuurpijl kwam kat nr. 2 vanmorgen aanzetten met een babykonijntje. Woest schreeuwen had geen zin, onderhandelen ook niet, het gewetenloze roofdier sleepte het nog stuiptrekkende bolletje wol mee het veld in. Terrorist nr. 1 was nog enigszins geschokt en zei vertwijfeld: “Dat is niet zo lief van de kat, hè mama?”, maar Terrorist nr. 2 haalde haar schouders op, sprak de verontrustende woorden: “Dat was grappig” en ging vervolgens over tot de orde van de dag. Ik begin me ernstig af te vragen wat het platteland voor invloed heeft op mijn kinderen. We hebben het konijnenhol maar dicht gegooid, in de hoop dat die beesten zich ergens in het bos uitgraven. Wat mij betreft hebben de Terroristen hun portie live liquidaties wel gehad.

Je kunt je ook afvragen wat je liever hebt: boze, dronken Ajax-supporters in de metro, of agressieve roofvogels boven je huis. In Amsterdam pak je gewoon een dagje de fiets als er gevoetbald wordt, of je stopt een busje pepperspray in je handtas. Maar drie onheilspellend rondcirkelende buizerds terwijl jij in je tuin cappuccino zit te drinken is toch een ander verhaal. Van m’n vliegenmepper zijn ze waarschijnlijk niet onder de indruk en ik schat ze wel zo groot in dat ze op z’n minst Terrorist nr. 2 kunnen ontvoeren als we ze kwaad maken. Sowieso heb ik het niet zo op grote vogels, doe mij maar liever een rood aangelopen, kotsende Brit op het Leidseplein. Dat vind ik minder angstaanjagend.

Ik vrees dus dat mijn kinderen gedoemd zijn op te groeien voor galg en rad, of op zijn minst een paar keer per jaar op de EHBO belanden met ernstige verwondingen door Achterhoeks wildlife. En dat allemaal omdat ik mijn eigen trauma’s op mijn kroost heb geprojecteerd. Het is nu slechts wachten op de dag dat ze eigen gestookte alcohol of zelf gekweekte wiet staan te dealen in het koolzaad. Of minstens bij de psychiater zitten omdat ze op volwassen leeftijd in hun slaap nog steeds de kreten van de roofvogels horen. En eerlijk is eerlijk: dan stelt een lijk uit de Amsterdamse grachten vissen natuurlijk helemaal niks voor.