Deze week werd ik weer eens bestempeld als de Satan onder de moeders. Ik had voor online magazine Me to We namelijk een stuk geschreven over borstvoeding en de agressieve propaganda die daar heden ten dage mee samenhangt. Eigenlijk had ik natuurlijk beter moeten weten en het moeten houden bij weer een lieflijk stukje over de zegen die moederschap heet, of iets gezelligs over tepelhoedjes. Want schrijven over borstvoeding, dat is ongeveer hetzelfde als de toorn van God over je afroepen. Uit het niets maak je alle slapende honden wakker en die beginnen me dan toch een partij te blaffen. En te bijten trouwens. Vooral dat.
Inmiddels word ik gemiddeld twee keer per week via verscheidene social media kanalen (en in mijn eigen persoonlijke inbox ook trouwens) gelyncht door lezeressen (en een verdwaalde lezer). Ik lijk namelijk verworden tot de Nationale Ontaarde Moeder (de NOM). Negatief, grof, zeurderig, vervelend en vooral: verdorven. Kortom: a sad excuse for a mom. Ik schrijf namelijk niet alleen maar zoete rozengeur en maneschijn verhaaltjes. Over de geneugten van het leven met mijn hartelapjes (ik noem ze zelfs ‘De Terroristen’, foei!) en mijn verlichte status als Mama (ja, met een hoofdletter). Dat klopt, zulke stukjes schrijf ik niet. Want drie keer per week gejubel over hoe geweldig mijn kinderen zijn en hoe ik geniet van elke poepluier, dat gaat snel vervelen. Vooral ook omdat het niet herkenbaar is. Want de meeste ouders die ik ken, staan namelijk niet dagelijks in pure verrukking immer juichend boven de luiertassen. Verre van eigenlijk zelfs. En dat lijkt me heel normaal.
Het borstvoedingsartikel van deze week ging erover dat de propaganda die tegenwoordig onlosmakelijk verbonden lijkt met het geven van borstvoeding, wat mij betreft weleens de kop ingedrukt mag worden. Omdat het helemaal niet zo zeker is dat moedermelk zo ontzettend superieur is. Dat die zogenaamde gezondheidsvoordelen die het met zich mee zou brengen eigenlijk nogal twijfelachtig zijn en dat recent onderzoek laat zien dat borstgevoede kinderen door hun tijd aan de tiet helemaal niet zo’n aanzienlijke voorsprong op hun flesgevoede collega’s hebben als altijd wordt beweerd. En dat het zo vreselijk jammer is, dat moeders die niet zelf kunnen of willen voeden, beticht worden van het moedwilllig benadelen van hun kroost. En vooral, laten we mijn bijzonder genuanceerde conclusie niet vergeten, dat het prettig zou zijn als we elkaar nou eens een keer in onze waarde zouden laten, welke keuze we ook maken.
Nergens, maar dan ook nergens in het gewraakte artikel stond een waarde-oordeel over zij die borstvoeden. Nergens was te lezen dat borstvoeding een foute keus is. Maar als de voedende moeders van Nederland me in real life hadden kunnen stenigen met hun borstvoedingspads, dan hadden ze hun kans gegrepen, want en masse vielen ze over me heen. Weet je, ik ben echt geen mietje. Ben je het met mij oneens, by all means, let me know. Want meningen kunnen verschillen en mijn waarheid is niet per definitie die van jou. Maar waarom is het nou steeds nodig, om mij aan de lopende band voor rotte vis uit te maken en te verketteren, alleen maar omdat ik niet jouw mening deel (en daarnaast ook alleen maar een aantal wetenschappelijke conclusies opteken)?
Sinds ik blog en plein public, moet ik er steeds meer achter komen hoe verschrikkelijk onfatsoenlijk mensen kunnen zijn. En daar schrik ik best een beetje van. Want in geen enkele van mijn columns veroordeel ik iemand, of de manier waarop anderen hun leven leiden. Maar andersom heb ik al de meest grove verwensingen moeten incasseren, zijn er mensen die roepen dat mijn kinderen bij me weg gehaald moeten worden en dat ik eigenlijk gewoon niet eens bestaansrecht heb.
Ik schrijf eerlijk over wat ik lastig vind aan het moederschap, wat me tegenvalt, wat ik niet goed had aan zien komen, of waar ik me over verbaas en aan erger. En maak er dan niet zelden ook een (ja, af en toe behoorlijk ongenuanceerd) grapje van. Want, lets face it, moeder zijn is nou eenmaal niet altijd wat je ervan verwacht had toen je nog met een dikke buik in een schommelstoel kon gaan zitten wegdromen. Maar je moet wel om jezelf kunnen blijven lachen. Dat vind ik althans. Anders word je maar een zure muts, die zichzelf wel heel erg serieus neemt en in een hysterische morele kramp schiet over all things motherly. Jammer, want daar wil niemand graag een wijntje mee drinken, als het kroost op bed ligt.
En wat ik me dan ook nog afvraag, vergeten mensen voor het gemak het liefst ook even dat mijn gezin niet doorsnee is? Ik heb een autistische zoon, een zieke dochter en zelf Multiple Sclerose. Ik durf dus wel te zeggen dat wij redelijk wat zorgen hebben. Dat het voor ons lang niet altijd zo ontzettend ‘genieten’ is, ook al wil men dat blijkbaar dolgraag horen. Dat het zwaar is en ja, daar komt ‘ie, soms ook gewoon best kut. Omdat ik soms nachtenlang op de grond moet slapen in het ziekenhuis, naast mijn dochter met een maagsonde, of aan weer één of ander eng infuus. Of met de gemeente in de clinch moet om mijn zoon überhaupt ergens op een school te krijgen. Bijna dagelijks meerdere autistische driftbuien tot een goed einde moet zien weten te brengen. En omdat ik door mijn ziekte altijd pijn heb en dus soms mijn eigen kinderen niet eens goed op kan tillen. Dus genieten? Mwah, sorry, maar dat doen wij niet altijd. En kijven over borstvoeding? Ik heb niet eens de luxe om me daarover druk te maken.
Hoe durf je dus te roepen dat het mijn eigen schuld is dat ik een ‘zwakbegaafde’ zoon heb (wat overigens niet eens klopt), omdat ik hem niet zelf heb gevoed? Hoe durf je te zeggen dat ik zijn autisme heb veroorzaakt door hem de fles te geven? Hoe durf je mij een ‘LINDA lezende pantoffelmoeder’ (en even voor mijn begrip, wat is dat overigens?) te noemen die ‘angst heeft zich te verdiepen in de regels van het spel’? (Welk spel dan, en sowieso wist ik niet dat er ‘regels’ waren, die memo heb ik blijkbaar niet gekregen). De context van een dergelijke kreet is ver te zoeken, dus misschien moet je eerst eens leren formuleren voor je in je toetsenbord klimt en daar een sloot verbale diarree uit laat komen druipen. Zo langzamerhand word ik er best verdrietig van, de dingen die men steeds maar naar mijn hoofd slingert, in de veronderstelling dat dat blijkbaar kan. Want zo leuk is het niet om aan de lopende band beledigd te worden, door een peloton volslagen vreemden. Zijn zij in real life ook zo gemeen tegen andere moeders? Of, en dat zal het eigenlijk wel zijn, is het gevoel voor humor tegelijkertijd met hun placenta in de prullenbak verdwenen?
Ik schreef het al eerder, maar jemig, kunnen we nou eens ophouden met elkaar zo af te maken? Werkelijk, ik begrijp niet waarvoor het nodig is. Denken mensen soms dat dat zomaar kan, omdat ze mij niet kennen, omdat ik een vreemde ben op internet? Die dus eigenlijk niet echt is? Laatst was er iemand die in een comment zei dat Me to We de artikelen van die ‘Vala’ vast alleen maar plaatste om te scoren. Ja, mijn naam tussen haakjes dus, alsof ik fictief ben en door het magazine verzonnen. Is dat het dan, dat mensen zich niet realiseren dat er achter die columns op het wereldwijde web ook daadwerkelijk een persoon zit? En dat ze mij daarom wel ongegeneerd met de grond gelijk kunnen maken? Omdat ik naar hun idee niet echt ben? Maar ik besta hoor, ik zit in levenden lijve achter mijn laptopje en tik mijn stukjes. En, newsflash, ik heb dus ook gevoelens. Een hart waar op getrapt kan worden. En zo langzamerhand wordt dat hart door menigeen eigenlijk behoorlijk onder de voet gelopen. Ik ben er namelijk wel een beetje klaar mee om ‘s ochtends, als ik tijdens mijn eerste kopje koffie mijn laptop opendoe, gelijk een stroom verwensingen over me uitgestort te krijgen. Dat is niet zo heel erg lekker wakker worden, kan ik je vertellen. Ja, ik weet het, ik kan soms ongenuanceerd uit de hoek komen, maar kijk ook eens verder dan die heilige moederneuzen neuzen lang zijn en hou eens op met zo hysterisch om je heen te slaan als ik jou niet eens persoonlijk aanspreek. Want mijn hemel, hoe onzeker ben je dan?
Sticks and stones may break my bones, but words will never hurt me? Was het maar waar. Want ook woorden kunnen pijn doen, hoor en zouden we, zeker in het huidige klimaat van verdeeldheid en geweld, niet eens moeten ophouden met elkaar (ook al is het dan figuurlijk) steeds maar in het gezicht te slaan? Want dames, is dit dan het voorbeeld dat we onze kinderen moeten geven? Is dergelijke onverdraagzaamheid dan echt iets dat we de volgende generatie willen leren? Voor één keertje ga ik dan ook maar eens oordelen, ik zie namelijk niet meer hoe het anders kan. Want echt hoor moeders: shame on you.
37 Comments on Sticks and stones
Leave a Reply
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Eva van Dijk
25 november 2015 at 10:08 (9 jaar ago)Lieve Vala,
Mijn zegen heb je. Ik vind je stukjes zeer vermakelijk (al zijn ze op je website soms moeilijk leesbaar want weinig contract tussen de witte achtergrond en lichtgrijze letters!) en ik wens je alle hartelijks, gezondheid en succes toe.
Misschien dat me-to-we dit artikel ook maar moet publiceren, dan leest ‘dat’ publiek dit stuk ook!
groetjes,
Eva
Pientje
3 december 2015 at 09:41 (9 jaar ago)Beste allen,
Mensen lijken wel los van alle gevoel van medemenselijkheid.
Sommige mensen zijn zo pro of anti in iets dat leven en laten leven kennelijk niet meer bestaat voor hen.
Ik heb mijn jongens borstvoeding gegeven simpelweg omdat het me redelijk makkelijk afging en omdat ik ervan genoot. Maar mensen als het alleen maar pijn doet en je je kind niet meer liefdevol aan kan leggen. Of als je je er om wat voor rede dan ook niet prettig bij voelt. Is het dan niet beter om je kind met veel liefde en aandacht de fles te geven. Is het dan niet beter om je kind te laten voelen dat je zielsveel van hem of haar houdt. Oordeel toch niet zo hard maar gebruik je verstand. Liefde en aandacht lijken mij aan alle kanten belangrijker dan je kind verbeten en ellendig te borst voeden door spruw, kloven of andere ellende.
Laten we allemaal eerst eens rustig ademhalen, nadenken en stilstaan bij ieders recht op een vrije mening voordat je zulke lelijke dingen schrijft.
Daar komt bij, je wordt niet gedwongen om te lezen wat Vala schrijft. Je kan ook kiezen om het niet te lezen.
Voor iedereen het beste, Pientje
Karen Mee
25 november 2015 at 10:11 (9 jaar ago)Zo, dat heb je mooi gezegd!
Linda
25 november 2015 at 10:22 (9 jaar ago)Beste Vala,
Ik schrik van jouw blog deze keer….hoe jammer is het dat mensen vinden dat ze zich zo ontzettend negafief mogen/kunnen uitlaten over een ander. Hoe treurig is het dat we anno 2015 nog steeds een ander moeten veroordelen. jij zorgt ongetwijfeld heel goed voor je kinderen. En iedereen met kinderen weet toch dat het echt niet altijd een feestje is?!
Wij moeders moeten elkaar steunen en niet veroordelen! En precies, een beetje humor maakt alles lichter :-) groetjes van een moeder die al 6 jaar niet fatsoenlijk slaapt dankzij mijn twee lieverdjes
Desiree
25 november 2015 at 11:08 (9 jaar ago)Op fb kwam ik je blog tegen… Ik ben gewoon nieuwsgierig naar je geworden hahaha wat weet jij je goed uit te spreken!
Ik lees nooit blogs over het moederschap… Maar jij hebt me nu al verschillende keren in de lach laten schieten.
Heerlijk
Thanx!
Francis
25 november 2015 at 11:09 (9 jaar ago)Wat the f#ck happend inderdaad dat je elkaar maar moet veroordelen of moet uitmaken voor van alles en nog wat. Je kan geen artikel openen of ik zie alleen naar azijnzeikerds of mensen die elkaar niet veel goeds wensen. Is het niet bij de zwarte pieten discussie of over vluchtelingen dan wel over een bloggende moeder. Om moe van te worden. Ik kan wel zeggen trek je v er niks van aan maar inderdaad dan moet je onderhand van steen zijn om er niks van aan te trekken. Ik kan alleen maar zeggen tegen die mensen probeer eens tussen de regels door te lezen en de liefde te zien die afspat voor haar kinderen in de stukjes. Ze noemt ze dan wel terroristen maar what’s in the name. Het zijn wel haar lieve terroristen.
Ik lees met veel plezier je stukjes met veel herkenning en een stukje zelfspot.
Ann Goeman
25 november 2015 at 12:57 (9 jaar ago)Lieve Vala, het raakt me als ik je artikel lees. Wat ben jij een vrouw naar mijn hart. Als alleenstaande mama van 2 temperamentvolle kleuters voel ik me zo gesteund door jouw schrijven. Ik wenste zo creatief en origineel als jou te zijn, zeker in het bedenken van die heerlijke naam ‘je terroristen ‘. Zo vaak heb ik het gevoel dat het dat is wat ze doen, mijn kinderen, me terroriseren!! Ga alsjeblieft door met schrijven en weet dat je zoveel betekent voor velen! Ik zeg je “dank je wel” voor de therapie die jouw colums voor mij zijn. Lieve groet!
Karin
25 november 2015 at 13:26 (9 jaar ago)Vala, keep up the good work;-)!!Ik lees je blogs al een tijdje en ben er dol op. Laat je niet gek maken…. !
Mincke
25 november 2015 at 14:47 (9 jaar ago)Vala, ga alsjeblieft door met het schrijven van je geweldige blogs, verhalen, anekdotes of hoe het allemaal ook heten mag. Ik, en ook een hoop vriendinnen van mij, moet altijd smakelijk lachen om je (h)eerlijke ongenuanceerde humor over het moederschap en alles wat daarbij hoort. Wij noemen het altijd een feest van herkenning! Want nee het leven is niet zoals op facebook, waar iedereen zich altijd op zijn best voordoet en de mooiste foto’s en prestaties van zichzelf en van zijn of haar kroost post. Geen mens die een foto plaatst van zijn “blote-billen- net-uit-bed-gezicht”
Mincke
25 november 2015 at 15:00 (9 jaar ago)-vervolg-
Het lijkt erop dat we de wereld alleen maar het beste/mooiste van onszelf willen laten zien, terwijl het cliché niemand is perfect toch gewoon klopt?
Zoals gezegd, blijf vooral doorgaan met wat je doet en laat die zeikende zuurpruimen (want dat vind ik het) lekker hun o zo perfecte leventje voortzetten. En dan het liefst zonder commentaar op ons niet zo perfecte moeders..
Nanda
25 november 2015 at 17:26 (9 jaar ago)Helaas leven we tegenwoordig in een samenleving waar iedereen het nodig vind om een ander compleet af te branden als je niet dezelfde mening hebt. Dit ervaar ik vaak genoeg in mijn werk helaas. Maar Vala. Blijf doorgaan met wat je doet! Jouw stukjes hebben mij regelmatig zo hard laten lachen dat de tranen over mijn wangen liepen. Het moederschap is niet alleen maar mooie hallmark momenten. Mijn kleine prinsesje, overigens gevoerd met flesvoeding, is inmiddels veranderd in een wispelturige puber. Waarvan ik bijna zeker weet dat er meerdere persoonlijkheden in zitten. ( zou dat door die gles komen?)Vala blijf doorgaan met wat je doet en hoe je het doet. Er zijn genoeg mensen die van je blog genieten! En de rest gaat dan toch lekker in de Libelle bladeren? …….
kopka
25 november 2015 at 18:47 (9 jaar ago)Oh meid, hier een <3 voor onder je riem. Topwijfie!
Lot
25 november 2015 at 19:39 (9 jaar ago)Ik geniet van je stukken. Met twee monsters (kooswoordje met kern van waarheid) thuis is het allemaal zeer herkenbaar. Hoezo ontaard? Gewoon lekker menselijk. Hoop dat de positieve reacties de nare smaak wegspoelen!
sabine
25 november 2015 at 20:36 (9 jaar ago)Och lieffie toch, was het weer zover?
Nee, niet leuk en niet goed en nee, ze zouden het nooit in je gezicht (durven te) zeggen. De huidige tijd heeft nogal wat ‘angermanagement’ issues. Ik zou willen zeggen ‘laat je niet uit het veld slaan’ maar ik raak al van 1 negatieve opmerking van slag dus ik heb op dat gebied weinig bij te dragen. Ik bewonder je, eerlijk gezegd. Je moed en je kracht en je zwaktes. Lekker blijven zoals je bent.
Digitale hug!
Vala
25 november 2015 at 20:47 (9 jaar ago)Dank voor alle lieve reacties! Dat geeft de burger (en de blogger) moed.
Jacqueline
26 november 2015 at 10:24 (9 jaar ago)Nou Vala jou ik vind je stukjes juist verhelderend en een steuntje in de rug. Ik ben dus niet de enige die t mama zijn soms echt gekmakend vind. Je blog brengt regelmatig een lach op mijn gezicht en soms ook tranen in mijn ogen. Dank je daarvoor!
‘t borstvoeding verhaal…. breek me de bek niet open. Onzekerheid, frustratie, schuldgevoel en gevoel “melkkoe-voor-t-goede-doel” is wat het bij mij oproept.
Lieve Vala laat je niet gek maken je doet ‘t super als moeder en schrijfster!
jildau
26 november 2015 at 12:50 (9 jaar ago)lieve schat,laat ze allemaal lekker zeiken,het is moeilijk maar trek het je niet aan,lees die stomme mails niet en in godsnaam blijf lekker zoals je nu bent,ik vind het helemaal goed,ik heb ook 2 autisten en een draakje ,ik heb fibromyalgie en ik noem mn kids ook wel eens kutkinderen,klaar zo ben ik nu ook een onmens?? nee hoor het is niet altijd leuk en het is keihard werken dat moeder zijn.je gaat maar lekker door met schrijven ik vind het altijd heerlijk te lezen dat er nog iemand is die op mij lijkt woehoeee
sabine
26 november 2015 at 17:36 (9 jaar ago)Nope. Geen onmens en voor mij een heel herkenbare term. Noord-Hollandse zeker?
Carla
26 november 2015 at 13:07 (9 jaar ago)Ik was even bang dat je je blog in de wilgen ging hangen, toen ik je verhaal las, maar gelukkig! Je gaat lekker door :) Ik verbaas me er ook steeds over wat mensen online allemaal durven te zeggen. Een heleboel die dat niet face-to-face durven. Bah! Snap heel goed dat het je raakt en dat je dat “een beetje” beu bent. Blijf gewoon schrijven over wat je bezig houdt. Er genieten zoveel mensen van je blog. Die laten je dat niet altijd weten ( ik ben daar ook schuldig aan….) Zal proberen om vaker positief te reageren, als tegenhanger op al het negatieve wat je toegeworpen wordt….
Marleen
26 november 2015 at 13:09 (9 jaar ago)Kutkinderen…?
sabine
26 november 2015 at 17:33 (9 jaar ago)Ja, je weet wel, als er een aantal zaken achter elkaar expres verkl… worden en ze je nog aan zitten te kijken met een blik van ‘waar maak jij je nou druk om?!’
Zo’n woord waarmee meteen duidelijk is dat de grens die je al een paar keer hebt aangegeven flink overschreden is. En waarna je gaat koken en doorgaat met het leven en ze komen vragen of ze toch alsjeblieft een verhaaltje mogen en je daar toch geen nee tegen zegt.
Maar misschien is het iets van een bepaald soort moeder. Eentje die de point van het blog goed begreep.
Loes
26 november 2015 at 15:58 (9 jaar ago)Ik kom via via op je blog terecht maar kende je van Me to We. Ik ben zwanger van mijn eerste kindje en heb met heel veel plezier je bericht over borstvoeding op me-to-we gelezen (sowieso geweldige blog!). Ik ben niet van plan borstvoeding te gaan geven straks, en heb daar zo mijn eigen redenen/voorkeuren voor, maar als ik dat aangeef als mensen er naar vragen krijg ik ook de meest rare opmerkingen en blikken.
Waarom laten mensen elkaar niet gewoon in hun waarde? Ga vooral zo door, lees je verhalen op me-to-we met veel plezier en ga je hier ook volgen!
Marleen
27 november 2015 at 10:14 (9 jaar ago)Getwijfeld maar toch een reactie.
Ik ben groot fan van de blog van Vala. Ben leerkracht en moeder van 4 kinderen,en ook ik schaar me onder de moeders die het leven met kinderen niet altijd ‘geweldig’ vindt. Koosnaampjes voor je kroost,heerlijk. Met vriendinnen af en toe lekker klagen,nog fijner.
Maar de term kutkinderen? Dat vind ik echt veel en veel te ver gaan. Er zijn grenzen. En als dit de kant is waar we naartoe gaan in de artikelen of in de reacties,als dit de doelgroep is,dan is er helaas een lezer minder…..
sabine
28 november 2015 at 16:59 (9 jaar ago)Het is niet Vala die dat woord gebruikte. Blijf haar vooral lezen.
marlies
27 november 2015 at 10:59 (9 jaar ago)Vala, ik vind je blog super! Vooral blijven doorgaan! een negatieve reactie is spijtig genoeg sneller gegeven dan een positieve. En die borstvoedingsdiscussie: breek mijn mond niet open :-)
J.
27 november 2015 at 15:14 (9 jaar ago)Je schrijft gewoon zoals het is! Ik houd ervan en ik vind het knap hoe je het allemaal doet. Commentaar geven is altijd makkelijk hè!
Corine
27 november 2015 at 16:39 (9 jaar ago)Ben bang dat de reacties wel een afspiegeling zijn van de grote groep schreeuwers in dit land. Gelukkig heb je ook de denkers ;) ! Ga zo door, je bent een grote steun voor velen.
Niek
28 november 2015 at 20:18 (9 jaar ago)Te gek voor woorden inderdaad. En ik hoop dat die zure wijven je niet doen besluiten te stoppen. Want oh wat ben ik maar wat blij met jou als eerlijke mama.
Keep up the good work. Mijn zegen heb je.
jessica
30 november 2015 at 09:11 (9 jaar ago)beste vala, ik lees ook jou me to we blogs, en moet er altijd weer om lachen! je schrijft zo goed en humoristisch! probeer je vooral niks aan te trekken van die terrormoeders!!
en even ee n vraag; ik kreeg heel lang in me mail updates van je blog, ineens kreeg ik niks meer, je had wel gewoon geblogged… opnieuw aangemeld voor mail update maar helaas nog steeds niets… enig idee hoe dat kan?
hoor t graag geniet van jou schrijven!!
Jeroen
1 december 2015 at 19:14 (9 jaar ago)Hoi Vala,
Hier een berichtje van een mannelijke fan van je blog.
Ik kan me voorstellen hoe naar het is dat je ‘s ochtends bij de koffie al die bagger al over je heen krijgt. Ik snap niet dat die mensen dat zo nodig vinden. Als je eerlijkheid of schrijfstijl je niet aan staat dan lees je het toch niet?
Ik lees je stukjes met heel veel plezier en ik hoop dat ik dat nog lang mag blijven doen! Ga zo door, je bent een topwijf!
Sanne
2 december 2015 at 13:23 (9 jaar ago)Hoi Vala,
Ik lees je stukjes met heel veel plezier en je hebt me geholpen te begrijpen dat het allemaal niet zo makkelijk is, kinderen opvoeden, en dat ik niet de enige ben die dat zo voelt. Ik heb geen borstvoeding gegeven en ben absoluut overtuigd dat het helemaal niet uitmaakt. En dankzij jouw stukje voel ik me ook minder ‘slecht’ zoals anderen je dat je kunnen laten voelen als je zegt dat je alleen flesvoeding geeft. Dus bedankt en blijf vooral verder schrijven!!
Maaike
3 december 2015 at 08:21 (9 jaar ago)Wat sla jij de spijker op zijn kop, voor mij.
Die moeders die het altijd beter weten, met name over de borstvoeding. In het begin werd ik daar zo gek en onzeker van.
Ik wilde bijv. Graag borstvoeding gegeven aan mijn kleine man maar hij viel na 3 slokken in slaap waardoor ik op een gegeven moment aan de gang bleef en hij niet genoeg binnen kreeg. Met kolven en flesvoeding ben ik toen verder gegaan, met veel pijn in mijn hart. Maar het gevoel dat ik een slechte moeder ben, nee… Absoluut niet. Zolang je alles vanuit je hart en net veel liefde doet, kan je het in mijn ogen (meestal) niet fout doen.
Ik schrok heel erg van het stukje in de Ad, over welke reacties er binnen gekomen zijn op jouw blog. Zij betichtten jou van een slechte moederschap en al die dreigingen. Maar sorry, wat voor moeder ben je zelf dan…. Lekker voorbeeld voor je kinderen ben je dan, als je een andere moeder afvalt.
Mijn zegen heb je, lekker door blijven schrijven. Je zet min continu weer met beide benen op de grond en laat mij inzien dat ik niet de enige ben met een lief terroristje in huis.
Vro
3 december 2015 at 13:34 (9 jaar ago)Lieve Vala, ik heb je term ‘terroristen’ geleend of eerlijk gejat (;-)) van je. Vooral nu mijn jongste een terror peuter is met grote tijd en wijlen. Je bent eerlijk, realistisch en enorm sterk. Ik heb diep respect voor je hoe je je staande houdt met alles wat er gebeurt in je gezin. Je kinderen zullen heel blij zijn met jou als moeder, die alles voor ze doet. En gezien je ook ‘maar’ een mens bent, het gewoon soms vet pittig en zwaar vindt dat moederschap. Persoonlijk ben ik het op veel vlakken met je eens. Ik vind het moederschap het mooiste wat me overkomen is, ik hou tot in elke cel van mijn lichaam van mijn twee enthousiaste jongens van 5,5 en 2,5 jaar. Zoveel dat het inderdaad soms pijn doet. Vooral nu, met Sinterklaas en kerst en einde schooljaar zijn de kinderen moe en tegelijk MEGA druk. En, in tegenstelling tot hoe Sinterklaas het ooit bedoelt heeft, heel erg onaardig tegen elkaar. Zover ik weet is het namelijk nog steeds niet ok als er grote jungle jeeps naar elkaars hoofd gegooid worden (???!!!).
Ga door met je blogs, laat je vooral horen en laat je niet kisten… Door niemand. Dan geniet ik telkens weer van het hart onder de riem die je mij elke keer weer geeft. Ik ben niet de enige die het zwaar vindt. YES, I am not alone!!
Maartje
3 december 2015 at 15:16 (9 jaar ago)Hallo Vala,
Ik stuit nu voor het eerst op dit blog via een nieuwsbericht. Je schrijft dat je via diverse sociale media gelyncht wordt. Ik heb even zitten zoeken, maar kon niet echt iets vinden. Heb je een verwijzing naar zoiets, dat jij als ontaarde moeder wordt neergezet en gelyncht? Ik ben benieuwd naar zulke reacties en wat die vrouwen dan precies zeggen hierover.
Groeten!
Vala
3 december 2015 at 15:30 (9 jaar ago)Dag Maartje,
Ik schrijf dat ik, sinds ik blog, regelmatig op diverse social media gelyncht wordt. Naar aanleiding van het borstvoedingsartikel van vorige week ben ik bijvoorbeeld behoorlijk afgemaakt op Facebook. Daarnaast heb ik veel nare (dreig)mails ontvangen op mijn persoonlijke e-mail adres.
Maartje
4 december 2015 at 14:55 (9 jaar ago)Hallo Vala,
Je persoonlijke mails heb ik natuurlijk niet kunnen lezen, dus daar valt niets over te zeggen of te vinden. Maar als ik reacties hier lees en ook op FB dan valt me nu juist op hoeveel steunbetuigingen en bijval je krijgt. Ook op de FB-pagina van metowe.
Ik begrijp wel dat vooral nare reacties indruk kunnen maken, maar ik verbaas me er wel over dat je die zo benadrukt en daarmee de indruk wekt dat de negatieve reacties de boventoon voeren en dat moeders elkaar massaal afmaken. Dat is helemaal niet het beeld dat ik krijg. Wat nu in nieuwsberichten staat: dat moeders elkaar verrot schelden op internet over opvoedkwesties: daarmee wordt weer een beeld neergezet van moeders onderling dat naar mening geen recht doet aan de werkelijkheid.
Groeten, Marjonne
Vala
4 december 2015 at 15:15 (9 jaar ago)Marjonne,
De reacties waar ik over geschreven heb zijn gekomen op een stuk wat al eerder gepubliceerd was. Niet op dit blog en de reacties die jij op de FB van Me to We hebt gezien zijn comments nav een reactiestuk dat ik heb geschreven. Op dat stuk zijn inderdaad voornamelijk positieve reacties gekomen. Op het eerdere stuk bepaald niet.
Het is fijn dat jij het idee hebt dat moeders elkaar onderling helemaal niet zo verketteren, echter ik blog nu al anderhalf jaar en ik krijg met grote regelmaat dingen naar mijn hoofd geslingerd die bijzonder onprettig en onfatsoenlijk zijn.