Reflectie

Vandaag is het 31 December. De laatste dag van het jaar. Net zoals ieder jaar, vind ik het ongelooflijk hoe snel het voorbij is gegaan. Als je er midden in zit, lijkt het eindeloos, maar voor je het weet zetten we de champagne alweer koud en kunnen we gaan aftellen. Toen de klok vorig jaar twaalf uur sloeg en 2013 overging in 2014, heb ik even stil gehuild. 2013 Was voor ons namelijk een legendarisch kutjaar. Het was het jaar dat in het teken stond van ziekenhuizen, angst en ellende. Het jaar waarin manlief en ik nachtenlang op zaten met een gillende baby. Het jaar waarin we ‘s ochtends vroeg met onze dochter in een slaapzak vol bloed naar de Eerste Hulp reden. Het jaar waarin we ons kleine meisje aan de hartbewaking achter moesten laten. Het jaar waarin we dachten dat ons kind haar eerste verjaardag niet zou halen. Het was het jaar dat we met de handen in het haar zaten wat betreft onze zoon. Het jaar van driftbuien, strijd en onbegrip. En dus waren we blij dat het achter de rug was toen de kurken eindelijk knalden. Want 2014 zou ons geluksjaar worden. Nu heffen we vanavond weer het glas en is het tijd om de balans op te maken. Daarom: een terugblik.

In 2014 vonden wij, na maanden zoeken, een klein stukje hemel op aarde. Een pareltje in de Achterhoekse klei. Op 1 Mei 2014 werden wij de trotse eigenaren van onze eigen boerenhoeve op het platteland en mochten wij ons voortaan grootgrondbezitter noemen. Mijn eerste eigen huis, mijn laatste eigen huis. Want een landgoed koop je voor het leven. Meer dan 1 hectare van geluk aan de rand van het bos. Met kippen in de tuin en minstens tien jaar verbouwing in het verschiet. Wat wil een mens nog meer?

In 2014 werd Terrorist nr. 1 officieel een autist. Na weken van observaties, gesprekken met kinderpsychiaters en pijnlijke bureaucratische procedures kreeg onze lieve jongen levenslang. Want zo voelde het. Verdriet, boosheid, opluchting, onzekerheid, de emotionele achtbaan denderde lang door, ook nog na het plakken van het etiket. Ons kind is niet meer ‘normaal’, maar blijft desondanks de mooiste en de liefste. Ons kind is een autist. Maar toch vooral gewoon onze eigen Terrorist.

In 2014 zag mijn ‘alter ego’ Stadsmeisje het levenslicht. Op 2 Mei publiceerde ik mijn eerste blog, een vrolijk stukje over onze Achterhoekse aankoop, de gedroomde moestuin en de verbouwingsnachtmerries. Inmiddels telt deze website ruim 75 blogs en is het stiekem een online dagboek geworden. Ik giet niet alleen mijn vreugde, verwondering en vrolijkheid op dit digitale papier, maar ook mijn pijn, woede en verontwaardiging. Een hobby, een dagbesteding, maar vooral ook: een uitlaatklep. Die, tot mijn grote verbazing en dankbaarheid, ook nog door mensen gelezen en gevolgd wordt.

In 2014 begon het beter te gaan met Terrorist nr. 2. Het was het jaar zonder ziekenhuisopnames. Zonder biopten, bloed en naalden. Het jaar waarin een klein grijs babietje, een grote blozende peuter werd. Weliswaar met heel veel medicijnen en diëten, maar het doel heiligt de middelen. Het jaar waarin ik langzamerhand ‘s nachts niet meer wakker lag, als de babyfoon een keertje stil was. Waarin ik ‘s ochtends niet meer bang was voor wat ik aan zou treffen in haar kamer als de wekker ging. Het jaar waarin het vertrouwen langzaam groeide. In onze dochter, haar lijf, haar kracht om terug te veren.

In 2014 had ik opeens MS. Wat begon met een oogontsteking en de coördinatie van een student op zaterdagavond, eindigde als een chronische ziekte. MRI’s, lumbaalpunctie, helaas kon ik nu zelf de ziekenhuisdeuren plat lopen. Drie aanvallen en een veranderd levensperspectief verder begin ik langzaam te accepteren dat ik niet meer ben wie ik altijd was. Ik baal, ik vloek, ik ben soms bang. Maar ik tel ook mijn zegeningen. Want ik sta nog steeds.

In 2014 kregen wij onze zoon weer terug. Omdat we hem in handen gaven van een aantal Achterhoekse engelen op een klein schooltje, die van onze autist weer een jongetje hebben gemaakt. Een opgewekt, ontspannen, ongelooflijk slim jongetje dat langzaam de chaos in zijn hoofd lijkt te overwinnen. Met vallen en opstaan, met pieken en dalen, maar toch voornamelijk met vrolijkheid en iedere dag een klein beetje meer rust.

En natuurlijk: in 2014 leerde ik grasmaaien, bouwde manlief een konijnenhok, probeerde mijn moeder mijn vader ervan te overtuigen een geit en een schaap te kopen (de onderhandelingen zijn nog steeds gaande), maakte ik de provinciale wegen onveilig door rijles te nemen (mijn rij-instructeur heeft voor het eerst in jaren ruim drie weken vakantie genomen), stond manlief iedere dag drie uur vloekend in de file omdat zijn vrouw zo nodig op het platteland wilde wonen, kweekten de Terroristen permanent zwarte randen onder hun nagels van al het rollen door de modder, werden we allemaal meerdere malen aangevallen door de kippen, hielden we ons dapper staande op ons allereerste Achterhoekse buurtfeest en hebben we enorm genoten van onze eerste half jaar op het platteland.

Waar blijft de tijd, dit was het dan, 2014 is alweer voorbij. Helemaal een geluksjaar kunnen we het misschien niet noemen, maar wat was het ontzettend veel mooier dan vorig jaar. Als dit de opmars is voor komend jaar, dan komt het met 2015 vast helemaal goed. Vanuit Zinderend Sinderen wens ik iedereen: gelukkig nieuwjaar!