Onlangs ontvingen wij een brief van het orthopedagogisch centrum van onze zoon. In die brief werden wij attent gemaakt op de zogenaamde ‘ouderbijdrage’, die met het invoeren van de nieuwe Jeugdwet in januari van dit jaar, betaald moet worden. Ouders van kinderen die gebruik maken van de jeugd-GGZ (geestelijke gezondheidszorg) moeten sinds 1 januari 2015 een eigen bijdrage betalen aan de zorg en/of behandeling die hun kind ontvangt. Dit bedrag kan oplopen tot zo’n 1500 euro per jaar. Reden achter deze uitwas van het nieuwe zorg- en onderwijssysteem is dat het Kabinet van mening is dat ouders van kinderen met een psychische aandoening geld besparen. Het kind in kwestie wordt namelijk ergens anders opgevangen, bijvoorbeeld op een orthopedagogisch centrum, of een kliniek voor sociaal-emotionele problemen en dat betekent voor de ouders een lekkere financiële meevaller. Voor ouders met kinderen die een lichámelijk probleem hebben waarvoor zij speciale zorg of opvang nodig hebben, geldt de ouderbijdrage niet. Blijkbaar slaan alleen de ouders van de ‘Leipe Loetjes’ in onze maatschappij een slaatje uit het leed van hun kind. En voor ik iedereen over me heen krijg over deze term: als het gaat om dit soort zaken, begint het sarcasme spontaan uit mijn porieën te wasemen.
Neemt u vooral even de tijd om de vorige alinea op u in te laten werken. Ga er even bij zitten met een kop thee. Laat de woorden tot u doordringen en denk er eens over na. Kostenbesparing. Financiële meevaller. Omdat je kind een psychologisch probleem heeft. Vindt u dat logisch klinken? Ik eigenlijk niet. Soms vraag ik me ernstig af aan welke eisen je moet voldoen om politicus in Nederland te worden. Je zou verwachten dat je voor het bekleden van een Haagse functie moet beschikken over redelijke intellectuele capaciteiten, een flinke portie gezond verstand en een aardige dosis realiteitszin. Een land besturen is tenslotte geen kattenpis, niet zomaar iedere Jan Boerenfluitjes kan dat. Althans, dat dacht ik. Ik moet nu echter constateren dat je ook best plaats mag nemen op het pluche, als je ze niet alle vijf op een rijtje hebt.
Hoe kan het zo zijn dat een peloton fatsoenlijk opgeleide hoogwaardigheidsbekleders het in hun hoofd haalt te beweren dat het hebben van een kind met een psychologische aandoening zorgt voor financieel gewin? Zijn er daar in Den Haag dan echt mensen die geloven dat de ouderlijke bankrekening groeit, alleen maar omdat het getroubleerde kind tussen de middag ergens anders dan thuis een boterhammetje eet? Want dat is namelijk het argument waarop deze volstrekt idiote maatregel gebaseerd is: het gedragsgestoorde kind is niet thuis en dus hebben de ouders geen kosten. Je bespaart immers echt fortuinen op al die potten pindakaas en flessen aanmaaklimonade die je niet meer hoeft te kopen als je je kind wegstopt in een instelling waar andere mensen voor zijn natje en zijn droogje zorgen. Eigenlijk is het gek dat manlief en ik onze zoon nu al bijna een jaar vijf dagen per week naar het orthopedagogisch centrum brengen, maar nog steeds geen dikke Mercedes voor de deur hebben staan. Geld om de verbouwing van de boerderij af te ronden hebben we trouwens ook niet. Vreemd, want kun je nagaan hoeveel bekertjes ranja we inmiddels wel niet uitgespaard hebben.
Misschien willen de dames en heren beleidsmakers, iedere keer als het regent, met hun eigen bolides, betaald van hun topsalarissen, mijn zoon naar school brengen. Dan kunnen ze na een maand heen en weer rijden even bekijken hoeveel dat kost aan benzinegeld. De realiteit is namelijk dat een school voor kinderen met gedragsstoornissen in de meeste gevallen niet naast de deur ligt. Normale kinderen kunnen vaak met de benenwagen naar school. Helemaal gratis. Van het geld dat hun ouders besparen op brandstof, kunnen die kinderen heel wat broden weg kanen, durf ik wel te beweren. Na de zomer moet Terrorist nr. 1 naar een andere speciale school, veel verder weg dan het centrum waar hij nu naartoe gaat. Zelfs als het stralend weer is, is fietsen gezien de afstand dan geen optie meer. Ik denk dat ik hem nu alvast op rantsoen zet, anders kan hij steeds maar een halve maand naar school, omdat mama’s pinpas bij de pomp geweigerd wordt.
En, beste landsbestuurders, wat denkt u dat het kost als je kind bijvoorbeeld depressief is, of lijdt aan een eetstoornis, waarvoor het is opgenomen in een kliniek? Ik neem toch aan dat u begrijpt dat zelfs wij, op geld beluste psychopatenouders, onze kinderen met enige regelmaat willen opzoeken in het gesticht? En dat we daar dan bijvoorbeeld vrij voor moeten nemen van ons werk? Onze werkgevers storten op dat soort dagen echt geen geld op onze rekening, hoor. En vaak hebben we meer kinderen en daarvoor moet je dan een oppas regelen. Weet u wat dat kost, een oppas? Dan ben je toch al gauw zo’n 10 euro per uur kwijt. Oh, en wist u dat autisten zoals mijn zoon vaak een pictogrammenbord nodig hebben? En zo’n gezellige wekker, een Time Timer, om ervoor te zorgen dat ze niet constant gestresst zijn? Lang leve Bol.com, maar dat soort dingen zijn niet gratis. Zo’n ontwikkelingsstoornisje loopt nog behoorlijk in de papieren, kan ik u vertellen.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over het onderscheid dat u maakt tussen psychisch en lichamelijk zieke kinderen. Ik was namelijk in de veronderstelling dat discriminatie verboden is in Nederland. Als ik het me goed herinner, staan daar zelfs een paar regels over in de Grondwet. Ik kan me voorstellen dat u al die kinderen bij wie het niet helemaal goed zit in hun bovenkamer een smet op het blazoen van de maatschappij vindt, maar ja, de tijd dat we de melaatsen zonder scrupules naar een eiland in zee konden verbannen is wel een beetje voorbij. Het was ook niet mijn bedoeling om een jongetje op de wereld zetten waar u niet mee kunt pronken, maar mag ik dan van u weten waarom u een rochelend Astma-patiëntje wel kosteloos van koek en zopie voorziet als de ouders het thuis niet meer van voldoende lucht kunnen bedienen? Want me dunkt dat papa en mama hun eigen boterham dan ook een tikkeltje dikker kunnen beleggen. Gelijke monnikken, gelijke kappen, zo luidt het spreekwoord toch?
Vandaag is het Wereld Autisme Dag. Een dag waarop we stil staan bij hen die een leven lang anders zijn. Misschien kunnen we het breder trekken en kunt u, beste politici, deze gelegenheid aangrijpen om heel even te denken aan álle kinderen die een beetje buiten de lijntjes kleuren en het daar al moeilijk genoeg mee hebben, zonder dat ze van u ook nog een boete krijgen voor iets waar ze helemaal niets aan kunnen doen. Want, laten we nou even eerlijk zijn. Een kind hebben met een psychische aandoening, levert geen geld op. Kinderen kósten geld. En zieke kinderen al helemaal. Dat weet u natuurlijk best. Maar maakt u zich niet ongerust hoor, die extra euro’s krijgt u wel. Ouders van kinderen zoals mijn zoon tasten namelijk met liefde heel diep in de buidel. Want je kind is meer waard dan alle potten pindakaas en pakken appelsap bij elkaar. Maar als jullie zelf de zorg op de schop gooien, omdat jullie liever bezuinigen op mensen dan op materieel, ga dan niet liegen en discrimineren als je nog steeds dat gat in de begroting niet gedicht krijgt. U mag er dan voor gestudeerd hebben, ik denk dat zelfs de eerder genoemde Jan Boerenfluitjes in dit geval op zijn simpele klompen aanvoelt, dat u uit uw nek kletst.
