Out with the old, in the with the new

1 Januari, de eerste dag van het nieuwe jaar. Inmiddels is onze kater en de rook van het carbid schieten bijna opgetrokken. Hoe zeer ik ook van de feestdagen houd, ergens ben ik toch ook altijd blij als het hele circus weer voorbij is. Als de kerstlampjes weer naar zolder verdwijnen, de kippen elkaar de hersens in kunnen pikken om de laatste oude oliebol en er weer gewoon bloed in plaats van prosecco door mijn aderen stroomt. Hartstikke gezellig, al die feestjes, maar wat een uitputtingsslag. Doe mij nu maar weer het oer-Hollandse ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Ik zal wel oud worden.

Maar ik heb een goed excuus voor mijn Calvinistische instelling. Ik moet namelijk altijd feestvieren met een autist, een reldiva en een natuurkundige. Terrorist nr. 1 is gek op feestjes, maar kan tegelijkertijd niet tegen alle spanning en sensatie. Afgelopen jaar hebben we weliswaar de Sinterklaas-inzinking weten te vermijden door op een plek te gaan wonen die de goedheiligman gewoon niet kon vinden, maar ook Kerst en Oud & Nieuw zonder kleerscheuren doorstaan, dat was wel een beetje veel gevraagd. En dus hadden we tijdens de donkere dagen een hyperactief jongetje huis, dat de suiker in de overvloedige stroom van kerstkansjes niet eens nodig had om dagenlang door het huis te stuiteren, vervolgens van pure opwinding twee keer ziek werd en nog ruim voordat we de champagne ook maar koud hadden gezet informeerde of het nu niet eens afgelopen kon zijn met al die drukte. Snikkend nam hij vanmorgen afscheid van de kerstboom, maar de opluchting droop stiekem van zijn gezicht. Ik zal hem maar niet vertellen dat er nog een pak kerstkransjes in de kast ligt, want dan krijgt hij waarschijnlijk alsnog een zenuwinzinking.

Manlief had anderhalve week vakantie en hoewel hij zich zeer had verheugd op zijn vrije tijd, vergeet hij gemakshalve altijd dat hij eigenlijk helemaal niet van vakantie houdt. Manlief kan namelijk niet stil zitten. Verloren zat hij dan ook na twee vrije dagen al duimen draaiend op de bank, keek me geërgerd aan en vroeg of er soms niet iets te klussen was. Inmiddels is vrijwel al het struikgewas op het landgoed rigoureus weg gekapt, zijn alle ramen voorzien van tochtstrips en hebben de muren in de voorraadkast een hip antracietgrijs kleurtje. Hij probeert me nu al een paar dagen zover te krijgen om hem te vergezellen naar Ikea, zodat hij een pak laminaat kan kopen. Boven in het rommelkamertje ontbreekt namelijk nog één plint en manlief ligt er al zijn hele kerstvakantie wakker van. Dat we desbetreffend kamertje nooit gebruiken en er dus werkelijk niemand hinder ondervindt van een kier in de vloer, is wat manlief betreft ondergeschikt aan het risico dat hij in zijn vakantie geveld wordt door een aanval van verveling. Daar raakt hij namelijk spontaan burn-out van en hij moet tenslotte maandag weer naar zijn werk.

Terrorist nr. 2 is inmiddels zo gewend geraakt aan de overdadige hoeveelheid snoep en koek die de feestdagen met zich meebrengen, dat ze spontaan in hongerstaking is gegaan en weigert nog enige vorm van gezond voedsel tot zich te nemen. Onze dochter heeft deze Kerst namelijk kennis gemaakt met het fenomeen ‘chips’ en ik vrees dat we haar niet meer uit de knisperige klauwen van Lays kunnen redden. “Mag ik sjippies?” vraagt ze tegenwoordig al vanaf 09.00 uur ‘s morgens en de krijspartijen die ons ten deel vallen als we dan met een verantwoorde beker melk en een glutenvrije boterham aan komen zetten, zijn drie weilanden verder nog te horen. Helemaal kwalijk nemen kun je het haar natuurlijk niet, aangezien het arme kind al twee jaar alle tulbanden en musketkransen langs zich heen heeft moeten laten gaan en de zakken naturel chips zijn dan ook niet aan te slepen. Het zou me niet verbazen als ze binnenkort, naast alle andere medicijnen, ook nog aan de bloeddrukpillen moet door de enorme hoeveelheden zout die ze de afgelopen twee weken geconsumeerd heeft, of op z’n minst een aanval van scheurbuik krijgt.

Mijn lieve Amsterdamse vriendin vertrouwde mij gisteren toe dat ze eigenlijk een hekel heeft aan Oud & Nieuw. Melancholisch wordt van het eindigen van zo’n jaar, moe wordt bij de gedachte weer helemaal opnieuw te moeten beginnen. Want het is niet alsof je na het knallen van de kurken tijd krijgt om langzaam aan het nieuwe jaar te wennen, het leven gaat nou eenmaal gewoon door. Ook als je al die oliebollen nog niet eens verteerd hebt en nog een week zit met zure oprispingen van dat ene glaasje champagne teveel. Maar ik zie het toch anders. Een nieuw jaar, een nieuw begin. Sluit af wat klaar is en open wat nog moet beginnen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ik tuig dan ook glimlachend de kerstboom af terwijl op de achtergrond de Wiener Philharmoniker de Radetzky Mars inzet in Wenen, veeg de naalden van de vloer en snuif op mijn erf de koude januarilucht op. Manlief weer aan het werk, Terrorist nr. 1 weer naar school en Terrorist nr. 2 weer op Spartaans dieet. De gedachte aan zoveel rust is wat mij betreft bijna een feestje waard.

Out with the old, in with the new. Weer een heel nieuw jaar om vol te maken. De eerste dag is al voorbij, de kop is er weer af. In de Achterhoek begon het in ieder geval mooi, met zon en wit berijpte velden, een mooie boswandeling en twee Terroristen met roze winterwangen. Ik heb er zin in, laten we er wat van maken. Dit jaar geen neerstortende vliegtuigen, geen oorlog en ellende. Geen ziekte en geen tranen. Dat lijkt mij een mooi streven. Een schone lei, een onbeschreven blad. Laten we er een prachtig verhaal op schrijven. Welkom in 2015.