Op is op

Onlangs kwam er in het nieuws dat het budget voor zorgenkinderen van de gemeente Almere op is. Op. Er is dus niks meer. Het jaar is nog niet eens op de helft en nu al zijn er kinderen met problemen, die niet geholpen kunnen worden. Ja, ik denk dat we wel kunnen stellen dat die Transitie Jeugdzorg nu al haar bittere vruchten begint af te werpen. Dat het geen briljant idee was, dat decentraliseren van de zorg, dat kon zelfs een infantiele kleuter nog wel bedenken. Maar zelfs ik, in al mijn scepsis, had niet verwacht dat de hulpbehoevende kindertjes al aan de bedelstaf zouden gaan, voordat de zomertijd goed en wel is in gegaan. Ik vraag mij dan ook af waar die zak met geld gebleven is. Want er zou toch geen sprake zijn van een bezuiniging? Er was toch voor alle zielige kinderen gewoon dezelfde hoeveelheid geld beschikbaar? Dus, waar zijn die euro’s dan gebleven? Zitten er in Almere ambtenaren met een collectief gat in hun hand, of kunnen de dames en heren beleidsmakers daar gewoon niet rekenen?

Afgelopen week begonnen wij hem een beetje te knijpen. We hadden namelijk al weken geleden een zogenaamde ‘toelaatbaarheidsverklaring’ voor onze zoon aangevraagd. Dat moet namelijk tegenwoordig, als je niet helemaal aan de maatschappelijke eisen voldoet. Dan moet je een soort stempel halen, waaraan iedereen dan kan zien dat jij er eigenlijk niet bij hoort, dat je gemankeerd bent. Zonder brandmerk mag je niet naar school, mag je simpelweg niet meedoen. Ik krijg er bepaalde, hele nare, associaties bij… Heeft u dat ook? Maar goed, het begon wel erg lang te duren en nog steeds lag er geen verklaring op de mat. En we hebben niet zo lang meer, want na de zomer moet mijn jongetje toch echt ergens heen. En dan valt opeens dat hele nare woord, dat woord dat je tegenwoordig steeds meer hoort: thuiszitter. De schrik sloeg mij om het hart. Want: was het in onze gemeente dan ook al op? Zou mijn zoon straks op zijn 4e jaar al gaan behoren tot de hangjeugd?

Gelukkig kwam de gemeente over de brug en bleek mijn kind een ‘hamerstuk’: zo autistisch, daar moet gewoon een stempel op. De opluchting was groot. Tja, waar je tegenwoordig al niet blij mee bent, in het huidig maatschappelijk klimaat, dat is eigenlijk te gek voor woorden. Hiep hiep hoera, ons verzoek om ons kind in de maatschappij te mogen brengen, is door de hoge heren gehonoreerd. Ik dank God maar op mijn blote knietjes, want die van mij, die zit nu eventjes geramd. Maar hij en wij, we mogen in onze handen knijpen met dit twijfelachtig vonnis, want voor veel kinderen zoals mijn zoon, bestaat de toekomst slechts uit bankhangen. Bankhangen ja, want die kinderen zitten thuis. Vandaar ook hun Geuzennaam: thuiszitters. Sinds de invoering van het Passend Onderwijs, zitten er drieduizend meer kinderen eenzaam thuis, dan daarvoor. Dus, mag ik dan wederom maar eens de vraag stellen: hoe passend is dat onderwijs nou eigenlijk?

Voor ieder kind een passend plekje, maar oeps, het geld en ook de verklaringen zijn eigenlijk al op. Terwijl om ons heen het onderwijs in rap tempo in elkaar stort en ouders, kinderen en docenten met hun handen in het haar zitten, blijft staatssecretaris Sander Dekker glimlachend zoete broodjes bakken, al wauwelend over ‘opstartproblemen’ en thuisonderwijs. Want natuurlijk, al teveel van dat soort uitwassen met een debiliteitsverklaring moeten we niet vrij rond hebben lopen. Als je als ouder toch al zo’n kind op de wereld hebt gezet, moet je ook de consequenties van je daden dragen. Koop dus maar gewoon een Grote Bosatlas en leer je kind zelf maar de zeven wereldzeeën opdreunen. Vriendjes maken wordt dan lastig natuurlijk, als je steeds maar met mama aan de keukentafel Franse werkwoorden moet vervoegen, maar ach, je kunt niet alles hebben. En sociaal gemankeerd ben je toch al, dus hoe erg kan het zijn?

Nu zijn het zestig kinderen in Almere, die tussen wal en schip vallen, maar dit is natuurlijk slechts het topje van de ijsberg. Want de zesde maand van het jaar is nog geen dag oud en ik betwijfel of alle potjes in de andere gemeenten nog uitpuilen van de euro’s. Ik heb mijn zoon straks niet op de bank zitten, maar de buurvrouw die van haar misschien wel. Mijn buurvrouw moet misschien haar baan opzeggen, omdat ze noodgedwongen onderwijzeres moet worden. Dat is wel problematisch, want ja, dat gedragsgestoorde kind moet, naast leren, ook nog eten. Maar dan toch maar een uurtje tafels leren en een boterhammetje minder voor die autist in de groei. Tja, het leven draait om keuzes maken.

Op is op, je doet er niks aan. Van een kale kip kun je niet plukken. Ik denk dat ik mijn zoons toelaatbaarheidsverklaring daarom dus maar inlijst en boven mijn dressoir hang. Dan word ik er iedere dag weer even aan herinnerd hoe dankbaar ik moet zijn dat ons deze gratie is verleend. Dat onze zoon, dat gemankeerde mens, die tweederangs burger, toch nog ergens terecht kan. Anders had ik nu een XBox voor hem moeten kopen, want je moet toch wat te doen hebben als je de hele dag maar op de bank hangt. Dus, dankuwel mijnheer Dekker, u heeft mij weer een omscholing en een faillissement bespaard. Nee, zonder uw Passend Onderwijs, waren we vast aardig in de knel gekomen…