Niet mijn wereld

Manlief en ik kijken bijna nooit televisie. Omdat we liever niet blootgesteld worden aan andermans geslachtsdelen in ‘Adam zoekt Eva’, na de eerste aflevering van ‘Wie is de Mol’ al ruzie krijgen over wie het dit seizoen zal zijn en bovendien de app niet hebben en, aangezien we zelf op het platteland wonen, de tv niet nodig hebben om te zien hoe een stelletje boeren een vrouw probeert te versieren. De flatscreen dient dus voornamelijk een decoratief doel en af en toe om op de hoogte te blijven van het reilen en zeilen in Sesamstraat. De gebeurtenissen in het leven van Tommie en Ienieminie zijn dan ook eigenlijk de enige actualiteiten waarvan we onze kinderen deelgenoot maken. Niet alleen omdat teveel ‘schermtijd’ volgens de opvoed-maffia leidt tot hersenverweking, maar vooral ook omdat manlief en ik van mening zijn dat onze kroost meer confrontatie met de wereld nog niet nodig heeft.

Maar de afgelopen dagen kon het niet anders. Moest de televisie aan. Omdat Frankrijk, de wereld, onder vuur ligt. Omdat ik me niet kon, niet wilde, onttrekken aan wat er recht onder onze neus gebeurd. Als ik uit het raam van mijn boerderij kijk, lijkt het weliswaar ver weg, het schieten, de mannen met bivakmutsen, de tranen, de wanhoop. Maar 500 kilometer is niet ver. Niet meer in deze wereld. Ook niet als ik in mijn tuin alleen de vogeltjes hoor fluiten, in plaats van het geluid van een machinegeweer dat dood en verderf zaait. En dus moest de televisie aan. Omdat het mijn, onze, verantwoordelijkheid is om mee te leven, te weten, te protesteren, al is het dan misschien in stilte. Ik zal niet zeggen: je suis Charlie, want nee, dat ben ik niet. Godzijdank. Maar, net als iedereen, lig ik wel onder vuur. Want ook ik ben die wereld.

En dus zagen mijn kinderen vandaag mannen met bivakmutsen, geweren, politie in klopjacht. Zagen ze tranen, woede, ontgoocheling. En begrepen ze het niet. “Mama, waarom schieten die meneren?” vroeg mijn zoon, zijn hemelsblauwe kijkers verwonderd naar mij opgericht. En voor het eerst, voor het allereerst, had ik geen woorden. Want ja, waarom? Waarom, in vredesnaam? Wat zeg je tegen een 4-jarige als hij ziet hoe er op straat een politieagent wordt dood geschoten? Hoe vertel je je dochter dat er in een supermarkt een kindje wordt gegijzeld, terwijl dat kindje alleen maar met zijn ouders boodschappen ging doen? Hoe leg je je kinderen uit dat dit ook, helaas, de wereld is waarin zij leven? Ik weet het niet. Kan iemand mij alsjeblieft vertellen hoe ik dit moet aanpakken?

Mijn kinderen zijn nog jong. Ik wil dat zij geloven in sprookjes. In Harry Potter, Alice in Wonderland en hun eigen fantasieën. En vooral: in de goedheid van de wereld. Ik wil mijn kinderen ‘s avonds welterusten kussen in de wetenschap dat zij vertrouwen hebben in de plek waarop ik hen heb neergezet. Het was mijn keus ze het leven te geven en met heel mijn hart wens ik hen een veilig leven. Een mooi leven, een liefdevol bestaan. Terwijl ik dit schrijf, kijk ik over mijn computerscherm naar die twee blonde koppies. Spelend op de grond. Lachend, soms even kibbelend. Zoveel onschuld, zoveel goedheid. Mijn vingers vliegen trillend over het toetsenbord. Wat heb ik mijn eigen nageslacht aangedaan door ze op de wereld te zetten? Waarom moeten zij, nu al, geconfronteerd worden met de zwartste kant van de mensheid? Het is zo oneerlijk, dat het pijn doet.

Misschien vergis ik mij, maar ik kan me niet herinneren dat ik op moest groeien in de wetenschap dat ik wellicht de loop van een revolver in mijn gezicht zou krijgen als ik een ander deelgenoot maakte van mijn gedachten. Ik ben opgegroeid met Lego, Paulus de Boskabouter en Meneer de Uil. Met beukennootjes verzamelen in het Amsterdamse Bos, verhaaltjes schrijven bij de kachel. Ik gun mijn kinderen de geborgenheid, het grenzeloos vertrouwen, dat ik zelf ook heb gehad. Maar ik weet simpelweg niet of ik ze dat kan geven. We leven niet meer in die wereld. De wereld van die kinderen is een andere dan die van mij. Ik herken die wereld niet meer terug. Ik mis mijn wereld.

Op het moment dat ik dit publiceer is de Franse politie binnengevallen in de drukkerij waar de schutters zich al uren met een gijzelaar hebben opgehouden. Ik houd mijn handen voor de ogen van mijn kinderen en huil zonder dat zij het zien. God helpe ons de brug over