Lustrum

Het is dinsdagochtend, 06.15 uur. De wekker is net gegaan, maar ik sta nog niet op. Stil blijf ik in mijn bed liggen, mijn ogen gericht op het plafond, in het donker. Ik sluit ze weer en laat me overspoelen door herinneringen. De herinneringen van vijf jaar geleden. Want toen, precies op dat moment, werd mijn zoon, mijn Terrorist nr. 1 op mijn buik gelegd. Sloeg hij die hele blauwe ogen naar mij op en zagen we elkaar voor het eerst. Werd ik zijn moeder en hij mijn zoon. En wist ik dat ik goud in handen had. Vandaag vier ik vijf jaar moederschap. Vandaag vier ik het bestaan van het allermooiste jongetje van de hele wereld. Mijn lieve zoon is jarig.

We hebben het al gevierd, afgelopen weekend. Met chocoladetaart en heel veel Lego, want daar is hij sinds kort helemaal verzot op. Het liefst iets met heel veel lichtzwaarden, of duister uitziende slangenninja’s, hoe gevaarlijker en met hoe meer dodelijke wapens, hoe beter (heel wat anders dan de Lego uit ‘mijn tijd’, toen je nog slechts drie kleuren blokjes had en ninja’s nog niet bestonden). Met familie en met vrienden, die hij stralend en heel enthousiast ontving, want mijn Terrorist, die houdt wel van een feestje. Omdat hij dan lekker chips mag eten en hij een huis vol mensen zo gezellig vindt. En natuurlijk omdat er dan ballonnen zijn, waarmee hij mij de stuipen op het lijf kan jagen, omdat ik altijd bang ben dat die dingen knappen.

Ik kan gewoonweg niet geloven dat mijn jochie al vijf jaar is. Vijf jaar! Dan ben je echt al een grote jongen. Heb ik dan daadwerkelijk al zo’n grote zoon, die naar school gaat en binnenkort op zwemles? Die sinds kort zonder zijwieltjes kan fietsen en, zo bleek laatst tot mijn starre verbijstering, al in het Engels tellen kan? Die opeens dingen zegt als dat hij iets ‘vet cool’ vindt en die ‘s nachts helemaal zelf in het pikkedonker naar de wc gaat? Heb ik echt een zoon die dat allemaal al kan? Blijkbaar wel, maar soms voelt het alsof ik het gemist heb. Want die tijd, die gaat, zoals de cliché’s heel gezapig zeggen, inderdaad gewoon echt veel te snel.

Hij is geen baby meer, die ik in slaap moet wiegen. Geen dreumes wiens handje ik nog vast moet houden bij het lopen. Geen peuter met driftbuien in de supermarkt waarbij ik hem met klotsende oksels bij het toetjesschap moet wegslepen. Maar vooral: geen kind meer dat overmeesterd wordt door zijn autisme. Mijn zoon is nu een kleuter die steeds beter zijn weg vindt in een wereld die voor hem behoorlijk ingewikkeld in elkaar zit. Een lief blond jongetje dat iedere dag weer een stukje beter bij zichzelf kan en zich niet meer door het leven het uit het veld laat staan. Een kleuter die zijn hakken stevig in het zand heeft gezet en de wereld aankijkt met een blik van: hier ben ik, kom maar op, ik ben niet bang meer. En wat staat het prachtig, die blik in zijn mooie blauwe ogen.

Het lijkt voor mij wel gisteren, dat mijn jongetje onder de Californische zon ter wereld kwam. Dat ik nog geen weet had van de achtbaan waar we in terecht zouden komen. Dat ik hem toen al zo prachtig vond, maar nog geen idee had van hoe ontzettend veel mooier hij vijf jaar later nog zou worden. En zijn schoonheid wordt alleen maar groter, dat weet ik nu al zeker. Wat ons de komende vijf jaar te wachten staat, ik heb er echt nog geen idee van, maar ik heb zo’n vermoeden dat de jaren niet zonder slag of stoot zullen verlopen. Maar dat geeft niet, want hij is het meer dan waard, mijn kleine grote jongen. Vandaag vier ik zijn eerste lustrum en wat ben ik trots. Hiep hiep hoera voor jou, mijn lieve Terrorist. Ik kan bijna niet wachten op de volgende vijf jaar met jou.