Als je kinderen krijgt is het zaak dat je zelf volwassen wordt. Het is namelijk de bedoeling dat je die kinderen allerlei dingen leert en dat ze het idee hebben dat jij ze wegwijs kunt maken in de wereld. Dat betekent dat je moet doen alsof je alles weet en overal een oplossing voor hebt. Het moederschap is voor mij dus geen enkel probleem, want ik heb de wijsheid in pacht en ik geef geweldig advies.
Wat ik echter niet had ingecalculeerd toen ik Terrorist Nr. 1 op de wereld zette, was dat er ook van je verwacht wordt dat je je eigen angsten niet op je nageslacht projecteert. Schijnbaar is dat echt een no go en gegarandeerd aanleiding voor een stevig rondje therapie op jongvolwassen leeftijd. Zwaar overdreven vind ik, want wat is nou het leven zonder een klein traumaatje? Maar ik heb me laten vertellen dat je daar als ouder tegenwoordig ernstig op aangekeken wordt.
Mijn zoon verzamelt beestjes. Je kunt de wereld aan speelgoed voor hem kopen, maar het is niet aan hem besteed. Het liefst ligt hij de hele dag op zijn buik in de tuin, te zoeken naar beestjes. Wormen, pissebedden, lieveheersbeestjes, spinnen, hoe glibberiger en hoe meer poten, hoe beter. Hij stopt ze in een speciaal doosje en loopt daar dan rustig een hele dag mee rond. Dan praat hij tegen ze. Of dat normaal is betwijfel ik, maar hij is in ieder geval één met de natuur.
Dat kan ik van mijzelf niet zeggen. Als iets meer dan vier poten heeft, haak ik af. Ik ben dat rare mens dat op een terras iedere drie minuten spastisch opspringt omdat er vijf tafeltjes verder een wesp gesignaleerd is. Manlief nam mij op één van onze eerste dates mee naar een vlindertuin, want dat leek hem wel romantisch. Gillend ben ik er doorheen gerend. Eigenlijk weet ik niet hoe hij me daarna nog zover gekregen heeft dat ik met hem getrouwd ben.
Al 3.5 jaar ben ik verwikkeld in een innerlijke strijd. Ik weet dat ik de liefde van Terrorist nr. 1 voor de natuur moet waarderen. Dat het goed is dat hij moeder aarde en al haar bewoners omarmt. Dat ik blij moet zijn met een jongetje dat liever met regenwormen praat dan dat hij Grand Theft Auto speelt op zijn peuter-tablet. Maar stiekem wilde ik dat ik wat beter mijn best gedaan had op het projectievlak. Want die doosjes met pissebedden op de koffietafel, daar zou ik toch best zonder kunnen.
En nu breng ik dan het ultieme offer: ik ga ergens wonen waar meer beestjes zijn dan mensen. Wat mij betreft overstijg ik mezelf als moeder. Niet alleen verbloem ik iedere dag weer dapper mijn angst als Terrorist nr. 1 me een potje krioelende beestjes onder mijn neus houdt. Ik maak mijn eigen behoefte aan een insectenvrij leven ondergeschikt aan de natuurliefde van een peuter. Die bos moederdagbloemen mag dit jaar wel enorm zijn…
Gelukkig heb ik nog een dochter. Ook op haar heb ik mijn angst niet overgedragen, maar mijn oplossingsgerichtheid heeft ze wel meegekregen. Toen haar grote broer laatst enthousiast op een spin wees en ze mij vanuit haar ooghoeken wit zag wegtrekken, marcheerde ze er doelgericht op af. Kordaat en onder luid protest van Terrorist nr. 1 zette haar voet op het beest. “Zo” was haar geruststellende commentaar, “gewoon eveh doodmakeh, mama!”. Ik weet niet of ik het zonder haar zou overleven op de boerderij.
