Happy birthday

Vandaag vier ik een heel klein feestje. Want vandaag, precies een jaar geleden, plaatste ik mijn eerste stukje op dit blog. Vandaag ben ik dus een heel klein beetje jarig. Of nou ja, Stadsmeisje is jarig. Mijn alter ego mag een kaarsje uitblazen.

Ik klik eens door al die pagina’s met blogs, die deze site inmiddels telt. En begin ze terug te lezen. Waar het begon met een vrolijk stukje over een pas gekochte boerderij, eindigt het met een emotioneel verhaal over mijn zieke dochter. Van klussen en een pas ingezaaide moestuin, naar ziekenhuizen en autisme. Het contrast is groot. Maar wat mooi en ergens best bizar ook wel, hoe snel een mensenleven kan veranderen in slechts 365 dagen. Want zo lang is dat eigenlijk niet.

Waar ik toen stond en waar ik nu sta, het is een totaal andere wereld. Is het alleen mijn leven dat zulke wendingen neemt, of is het bestaan voor iedereen eigenlijk gewoon een achtbaan? Waarschijnlijk dat laatste. Het leven rent voorbij en voor je het weet ben je een jaar verder. En ziet alles er heel anders uit. Word je wakker en kun je je niet eens meer voorstellen dat je zo kort geleden nog niet wist hoe je aardbeien moest planten. Dat je met je handen in het haar zat over je autistische zoon, terwijl hij het nu zo verschrikkelijk goed doet. Of dat je toen gaspedaal nog niet van rem kon onderscheiden, maar nu met 130 over de snelweg gaat. Gillend en nog steeds met rij-instructeur weliswaar, maar dat vergeten we voor het gemak maar even.

Een jaar geleden begon ik dit blog, eigenlijk gewoon een beetje voor de lol. Omdat ik heel graag schrijf en die Achterhoek me wel een geinig onderwerp leek. En tja, als je dan toch in de middle of nowhere kippen en konijnen gaat houden en gaat grasmaaien op je blote voeten, dan kun je net zo goed jezelf een beetje te kakken zetten op internet, zodat je stadse vrienden ook nog eens wat te lachen hebben. Maar gaandeweg werd het meer dan kippen en konijnen, dan onkruid trekken in de moestuin en het plagen van de Achterhoekse boeren. Want, hoe mooi en idyllisch die Achterhoek ook is, op een gegeven moment is die moestuin ingezaaid. En ken je die boeren inmiddels zo goed, dat het niet meer comme-il-faut is om grappen over ze te maken. Je wilt tenslotte toch nog weleens een kopje suiker kunnen lenen.

En daarnaast kruipt het bloed bovendien waar het niet gaan kan en blijf ik toch een beetje een journalist en misschien, hoop ik, ook wel een beetje een schrijver. Die op papier zet wat er in haar hoofd en hart zit en daar eigenlijk meer mee bezig is dan peultjes planten in die moestuin. Inmiddels weten meer mensen dan ik had kunnen zien aankomen dat ik een autistisch en een ziek kind heb en zelf ook niet de gezondste ben gebleken. Heeft iedereen kunnen lezen hoe ik mijn woede en frustratie er in een veld met koeien uit heb staan schreeuwen. Hoe erg ik er soms van baal dat mijn zoon niet ‘normaal’ is, maar hoe ontzettend veel ik ook van hem houd. Hoe ik mijn eigen dochter in de houdgreep moet nemen tijdens onderzoeken. En hoe ik zelf de MRI-scanner in verdwijn, als ik weer eens drie weken heb staan tollen op mijn benen. Best een raar idee. Mijn leven ligt een klein beetje op straat en ik heb het daar zelf neergelegd. Maar ik had van tevoren eigenlijk nooit verwacht dat er iemand zou zijn die stil zou staan en ernaar zou kijken.

Maar hoe mooi is het, om mailtjes te krijgen van mensen die je helemaal niet kent en die zeggen dat ze soms wat hebben aan jouw geschrijf? Dat ze met je meelachen, met je meehuilen en met je meeleven? Ik ben daar echt heel dankbaar voor. Want er is niks anders dat ik ooit heb willen doen dan schrijven en alleen maar door de mensen die mij lezen zit ik nu, een jaar later, nog steeds hier. Achter mijn laptop, te doen waar ik altijd van gedroomd heb en waar ik zoveel energie uit haal.  Ondanks al het autisme, de ziekenhuizen, de MS en de mislukte sperziebonen-oogst. Dit blog heeft me meer gebracht dan ik tijdens het publiceren van dat eerste stukje ooit had kunnen denken.

Dus ik blaas vandaag mijn allereerste kaarsje uit en hoop dat er nog vele verjaardagstaarten zullen volgen. Lang zal ze leven, mijn Stadsmeisje. Happy birthday.