Eén voor allen, allen voor één

Wij zijn een gemankeerd gezin. Ik kan er maar beter voor uitkomen. Terrorist nr. 1 is autistisch. Dat vermoedden wij zelf al heel lang, maar sinds kort wordt dat ook onderschreven door een peloton aan kinderpsychiaters en hulpverleners. Terrorist nr. 2 is al vanaf haar geboorte ziek. Chronische darmproblemen, die de artsen voor een raadsel doen staan. Binnenkort mag het derde kinderziekenhuis zich over de situatie het hoofd breken. Ikzelf heb recent te horen gekregen dat ik Multiple Sclerose heb. En manlief is natuurkundige, wat natuurlijk al een kwaal op zichzelf is.

Het kopen van een woonboerderij in the middle of nowhere, samen met mijn ouders, is dan ook een noodzakelijk kwaad. Op deze manier kunnen we elkaar een beetje helpen en zijn we bovendien niemand tot last. Vroeger werden de melaatsen verbannen naar een inrichting in de bossen, tegenwoordig hebben we de zogenaamde ‘participatiemaatschappij’. Eigenlijk is er sinds de middeleeuwen helemaal niet zoveel veranderd.

Omdat wij brave burgers zijn, voldoen wij graag aan onze plicht om de maatschappij niet op te zadelen met onze gebreken. We kopen een lap grond zodat onze zoon de normale kinderen in de speeltuin niet afschrikt met zijn autisme, gaan onze eigen groenten verbouwen zodat de arme boeren in de Derde Wereld zelf ook nog te eten hebben, pimpen een ingezakte boerderij op zodat mijn ouders straks niet de verzorgingstehuizen hoeven overbevolken en bakken ons eigen glutenvrije brood zodat mijn dochter niet steeds een bed in het ziekenhuis bezet houdt. Participatie ten top. Aan ons heeft het niet gelegen.

Wij begrijpen dan ook niet helemaal waar nu opeens de zogenaamde ‘Mantelzorgboete’ vandaan komt. Schijnbaar vinden de dames en heren politici het wel logisch om gepensioneerden die bij hun kinderen in huis wonen vanaf Juli 2015 300 euro afhandig te maken. Want het is zo lekker voordelig om voor elkaar te zorgen. Toch? Tja, ik weet het niet, hoor. Ik was me er niet van bewust dat mensen minder gaan eten als ze in hetzelfde huis wonen. Of minder vaak onder douche gaan, minder licht nodig hebben, minder vaak een pannetje piepers op het vuur zetten. Zo wordt het begrip ‘samen zullen we alles delen’ wel erg opgerekt.

Een beetje eigen verantwoordelijkheid nemen, zelf de lasten van je eigen leven dragen, niet per definitie leunen op de steun en de financiën van de overheid, daar is nog wel wat voor te zeggen. Ik wil best een bijdrage leveren aan de karrenvracht medicijnen die mijn dochter nodig heeft. We vragen géén PGB aan voor onze zoon, want de uitwassen van het combineren van onze gebrekkige genen willen we best zelf bekostigen. En als mijn ouders straks niet meer eigenhandig hun soep naar binnen kunnen lepelen, dan trek ik zelf wel een verpleegstersuniformpje aan. Echt, de hand in eigen boezem steken, daar doen wij niet moeilijk over.

Maar participeren zonder geld wordt lastig. Zorgen voor een ander is niet gratis. En naast geld kost het ook tijd en energie. Als maatschappij zouden we voor elkaar moeten zorgen. Omdat we met z’n allen dit land delen. Omdat niet iedereen evenveel geluk heeft in het leven. Omdat we het met elkaar moeten doen. Samen sta je sterker. Althans, dat dacht ik. Ik snap dat ik het rariteitenkabinet dat mijn gezin is, zelf heb gecreëerd. Daarvoor mijn nederige excuses aan het kabinet. We zullen zorgen dat we nooit meer van ons erf afkomen. Dan heeft u er zo weinig mogelijk last van. Ik heb alleen nog één klein verzoekje: betaalt u dan voortaan mijn hypotheek?