De Zweedse hel

Vandaag werd ik wakker met de geur van warme croissantjes in mijn neus en het gegiechel van twee enthousiaste terroristen. In de keuken presenteerde manlief met gepaste trots een feestelijk ontbijt. “Mama, dit is voor jou, maar ook wel een beetje voor mij, hoor!” juichte Terrorist nr. 1 terwijl hij zijn vinger in de slagroom doopte. Terrorist nr. 2 deed een greep in de aardbeien en en probeerde ondertussen mijn bakje jam leeg te likken. Hoezo Sinterklaas, Kerst, of verjaardag? Moederdag is de favoriete feestdag van mijn kinderen.

Ik had natuurlijk kunnen weten dat dit spectaculaire ontbijt een list was. Een manier om mij, middels cappuccino en luchtig geklopte slagroom, gunstig gestemd te krijgen. Bij de laatste hap van mijn muffin, griste manlief mijn bord weg en kondigde aan wat geen enkele moeder op zondagochtend wil horen: “Zo. En straks gaan we naar Ikea”. Het is dat ik midden in een suiker rush zat, anders had ik nog wel geprotesteerd. Je moet het hem nageven: een sterk staaltje strategie.

In de afgelopen jaren hebben wij minstens drie volledige interieurs aangeschaft bij onze Zweedse vrienden. Na iedere verhuizing nemen we ons voor om nooit meer één voet over de drempel te zetten, maar vooralsnog falen we jammerlijk. Voor de boerderij zouden wij slechts authentieke spullen kopen. Weg met alle berkenfineer, geen Billy zou er meer in komen. Toen we voor het eerst de boerderij gingen bezichtigen, bleek er vlakbij een enorme Ikea te zitten. Vanuit onze ooghoeken keken manlief en ik elkaar schuldbewust aan. “We hebben nog wel een kastje nodig…” mompelde manlief. Tja. Het vlees is zwak. Maar dit is echt de laatste keer geweest. Vanaf nu houden we onze poot stijf. Als je namelijk een keer met twee hyperactieve peuters naar Ikea bent geweest, ben je voorgoed genezen. Nadat Terrorist nr. 1 het speelhuisje in de hal had afgebroken en Terrorist nr. 2 zichzelf bijna van de roltrap had geworpen was de toon gezet. En toen waren we nog niet eens voorbij het restaurant.

Half Nederland had blijkbaar besloten de middag door te brengen in de blauwe Zweedse loods en dus zagen we Terrorist nr. 1 binnen afzienbare tijd tussen de kooplustigen verdwijnen. Terwijl manlief een sprintje tussen de slaapbanken door trok om hem te onderscheppen, moest ik ondertussen proberen Terrorist nr. 2 een felgele afwasteil afhandig te maken. Na ruim 10 minuten onderhandelen (“Nee, mama! Geeffe hier! Is een hoed! GEEF ME DIE HOEOEOEOEOEOED!!!”) moest ik de handdoek in de ring gooien en lijdzaam toezien hoe mijn dochter de hele Ikea door marcheerde met een afwasteil op haar hoofd.

Ondertussen deed manlief op de kinderafdeling een dappere poging om Terrorist nr. 1 onder een hoogslaper vandaan te praten, waar hij zich verschanst bleek te hebben. Terrorist nr. 2 zag daarop haar kans schoon om haar afwasteil vol te laden met allerhande pluche beestjes en nachtlampjes, onder de triomfantelijke verkondiging: “Ik neeme die mee, hoor!”. De afkeurende ogen van de andere bezoekers priemden in onze rug. Zwetend en met het schaamrood op de kaken vluchtten we het magazijn in.

Toen Terrorist nr. 1 met een schijnbeweging het winkelwagentje met zijn zusje erin kaapte en slingerend tussen de stellages verdween, hebben we heel even overwogen om onze kinderen te doneren aan Ikea. Waarschijnlijk komen we over een jaar toch weer een nieuw huisraad kopen, dus dan kunnen we ze wel weer ophalen uit Småland. Bij nader inzien leek dat me toch niet zo in de sfeer van moederdag passen. Met een milkshake en een pakje sap wisten we ze uiteindelijk naar de auto te lokken. Ja, moederdag is de favoriete feestdag van mijn kinderen.