Op 9 november 2016 stond ik ‘s ochtends op in een wereld die een hele andere was dan toen ik de avond ervoor naar bed ging. Een wereld waarin het opeens mogelijk is dat een criminele, rascistische vrouwenverkrachter een hoofdrol speelt op het wereldtoneel. De hele dag (en nu nog steeds) ben ik met stomheid geslagen geweest. En heb ik het gevoel dat ik iets moet doen, dit niet zomaar over mijn kant kan laten gaan. Dat wij, als mensen, als wereldbevolking, dit niet zomaar kunnen accepteren. Gelukkig zijn er velen met mij die er net zo over denken. Maar, velen ook niet. En daar zakt mijn broek dus echt van af.

‘Het heeft geen zin om je druk te maken over iets waar je toch niets aan kunt veranderen’ hoor ik van verschillende kanten. Want: ‘Niet mijn pakkie-an’. En dan denk ik: dit is dus waarom de hele wereld naar de verdommenis gaat. Als we zo’n houding aannemen, onze schouders ophalen als er een gevaarlijke gek de wereld gaat leiden, niet verder willen kijken dan onze eigen voortuin, dan verandert er inderdaad helemaal niks. En het allerergste is nog dat het ook vrouwen zijn waarvan ik dergelijke dingen hoor. Vrouwen, die, juist nu, en masse zouden moeten opstaan en zeggen dat we dit niet accepteren. Dat we ons dus níet 80 jaar terug in de tijd laten werpen door een vent die ons ziet als slechts gebruiksvoorwerpen. Hier hebben onze moeders en wijzelf niet al die jaren voor gestreden. Om alle verworvenheden die we nu eindelijk hebben ons in één klap af te laten pakken door een angry white male die gouden fallusvormige torens voor zichzelf laat bouwen. Want dan heeft hij ons inderdaad behoorlijk ‘by the pussy’ gegrepen.

Als vrouw, als moeder als je dat bent, vind ik dat je nu de plicht hebt om op te staan en heel duidelijk te maken dat je dit niet accepteert. Dat je je niet wéér weg laat drukken in een hoekje, je de mond laat snoeren, je laat behandelen als tweederangs mens, alleen maar omdat je toevallig niks tussen je benen hebt hangen. Doe je dat niet dan sta je dus toe dat mannen zoals Donald Trump de wereld op ons terugveroveren, dat zij onze kinderen leren dat het geoorloofd is om verschil te maken tussen mensen. Want vergis je niet, wat er gebeurt buiten jouw coconnetje, heeft wel degelijk invloed op hoe je kinderen straks in het leven staan. Accepteer, of gedoog je dit soort dingen, dan accepteer je ook dat onze kinderen zien dat het dus blijkbaar normaal is om rascistisch en seksistisch te zijn. Sterker nog: dat het loont. Not your business? Sorry, maar je bent toch deel van deze wereld? En wie denkt dat het Amerikaanse circus en haar megalomane zakenpresident geen invloed heeft op ons, moet zich echt eens heel hard achter de oren krabben.

Het establishment moet omver geworpen worden. Dat hoor ik ook veel om me heen. En daar zit zeker wat in. Maar: het doel heiligt niet altijd de middelen. Het kan gewoon niet zo zijn dat we iemand in het Witte Huis zetten die vrouwen verkracht, homo’s, immigranten en gehandicapten haat en muren wil bouwen om mensen buiten te houden. Dat er dingen moeten veranderen: ja. Dat de politici uit hun ivoren torens moeten komen en beter moeten luisteren naar wat er om hen heen gebeurt: ja. Maar we hoeven niet over lijken te gaan om dat voor elkaar te krijgen. Want echt: no greater cause éver justifies Donald Trump.

Nu al, nu het stof van Election Day nog maar net is neergedaald, horen we al de matigende, vergoelijkende geluiden: de soep zal niet zo heet gegeten worden, hij zal wel inbinden, misschien valt het mee. Ja, inderdaad, misschien. Maar dat doet er eigenlijk niet toe. The damage is already done. Dit had in beginsel nooit mogen gebeuren. Donald Trump had niet eens campagne mogen voeren. Dat die muur er natuurlijk nooit zal komen en dat Hillary uiteraard niet in de bak verdwijnt, dat staat buiten kijf. Want dat is slechts bombastische verkiezingsretoriek van een blaaskaak met een veel te hoog testosterongehalte. Maar daar gaat het niet eens om. Het is wél gezegd, de wereld ingeslingerd, for all to see and hear. En vergis je niet in de gevolgen die dat heeft. Voor ons nu, maar meer nog voor de opgroeiende generatie, die nu hiermee groot moet worden. En aan wie wij het als weldenkende volwassenen, opvoeders, en moreel begeleiders verplicht zijn om ze iets beters te geven.

Ja, Donald Trump is democratisch gekozen door het Amerikaanse volk. Dus ja, we zullen het ermee moeten doen. For now. Maar dat betekent niet dat we ons er niet tegen kunnen en móeten verzetten. Al is het maar door je er tegen uit te spreken. Want elk protestgeluid, elke stem, is er eentje. En met lethargie en schoorvoetende acceptatie bereiken we namelijk in ieder gevál niks. Dus, people, en vooral ook, women of the world, rise up now and claim what is rightfully yours. Namelijk: vrijheid, gelijkheid, respect. Voor onszelf, maar vooral ook: voor de wereld. Want die heeft het heel hard nodig.