Ik ben altijd op tijd. Vraag het aan vrienden of collega’s van me en die zullen het beamen: Vala is stipt tot en met. Nog liever eet ik mijn eigen schoenen op dan dat ik te laat kom. Sterker nog, ik ben zelfs altijd te vroeg. Eén van mijn betere eigenschappen, al zeg ik het zelf. Het is daarom dan ook zeer spijtig dat deze kwaliteit een generatie lijkt te hebben overgeslagen. Mijn Terroristen hebben vele mooie dingen van mij geërfd, maar punctualiteit is er niet één van. Ik had gehoopt dat drie keer scheepsrecht was geweest, maar ook dit keer heeft het niet zo mogen zijn. Vandaag ben ik 40 weken zwanger. Maar ook mijn derde Terrorist houdt zich niet aan de afspraak.
Zijn/haar grote broer en zus hadden ook maling aan hun deadline. Al twee keer eerder bleef het op de uitgerekende datum angstvallig stil. Terwijl ik hoopvol onder mijn rokje zat te gluren, bleven beide spruiten ijzerenheinig zitten waar ze zaten. Liters tonic, ettelijke ananasharten en vele voetreflexmassages zijn er aan te pas gekomen, maar helaas mocht het allemaal niet baten. Uiteindelijk moesten beide kinderen met geweld en verscheidene vormen van narcotica worden uitgerookt. Ik weet niet welke ooievaar er aan mijn adres gekoppeld is, maar ook dit keer lijkt hij weer zijn GPS verkeerd te hebben ingesteld (het is natuurlijk ook wel lastig, met al die adreswijzigingen van San Francisco, naar de Achterhoek, naar Utrecht, maar hallo, Google Maps is er tenslotte niet voor niets…).
Nou is het al niet leuk als iemand je laat wachten, maar wat al die laatkomerij dit keer extra vervelend maakt, is dat ik schijnbaar de grootste baby ter wereld met me mee zeul. Althans, dat is mij door verscheidene echo’s en medisch personeel verteld. Ja, ik heb een gevalletje Hollands Glorie onder mijn huid zitten en hoewel iedereen natuurlijk houdt van een lekkere bolle spekbaby, begin ik me toch wel enigszins zorgen te maken over de exitstrategie van mijn derde telg. Zelf ben ik namelijk niet zo uit de kluiten gewassen en dus rijst bij mij de vraag hoe ik al die welvaart straks zonder kleerscheuren in vredesnaam nog de wereld in geperst krijg, als hij/zij niet snel besluit het pand te willen verlaten. Want het is natuurlijk hartstikke mooi, zo’n brok Hollands welvaren te baren, maar op zich zou ik het ook wel appreciëren als ik daarna niet de resten van mijn aan flarden gescheurde onderkantje van de verlosvloer af hoef te schrapen.
De gynaecoloog vindt het allemaal niet zo’n probleem, inleiden is ‘zonde’, verkondigde ze een paar dagen geleden. En ik wist gelijk weer waarom ik me ook alweer had voorgenomen nooit in Nederland te gaan bevallen. Die Calvinistische verheerlijking van de eeuwig durende zwangerschap en de natuurlijke bevalling, waarbij het niet uit maakt of de aambeien na het persen tot aan je oren staan en je door de totaalruptuur gewoon recht in je wervelkolom kunt kijken, ik ben daar nooit zo’n fan van geweest. Vandaar dus dat ik blij was mijn kinderen in Amerika te kunnen baren, het land van melk en honing, waar de witte jassen doen wat jij zegt en de drugs rijkelijk vloeit. Maar aangezien dit een onvervalste Nederlandse baby wordt, heb ik dit keer weinig meer in die eerder genoemde melk te brokkelen. Doe maar gewoon, dan beval je al gek genoeg, is tenslotte het Neêrlands poldercredo.
Dus hier zit ik dan, nog immer uitdijend, te wachten tot de baby in mijn buik blijft zitten tot hij/zij een peuter wordt. Het zal wel even duren voor de ritssluiting van hechtingen na de bevalling verwijderd kan worden uit mijn onderste regionen, maar het voordeel is waarschijnlijk wel dat mijn derde Terrorist na zijn/haar geboorte meteen gewoon boterhammen met pindakaas kan eten en direct doorslaapt. Houd de komende tijd het nieuws vooral in de gaten, want ik denk wel dat we dat gaan halen als het eenmaal zover is. ‘Vrouw baart reuzenbaby’ kopt de krant dan en dan weet je dat Terrorist nr. 3 zich bij ons heeft gevoegd. Wens me succes, ik hoop dat ik het straks allemaal nog na kan vertellen. Zij die baren gaan groeten u.
