november 2014

Oerend hard

/ blogt over / 1 Comment

Gisteren was het zondag. De dag van de rust. We zaten dan ook om 09.00 uur ‘s ochtends nog in onze pyjama’s aan het ontbijt, toen het lieflijke gefluit van de vogeltjes buiten opeens in de kiem gesmoord werd door oorverdovend geknetter vanaf ons erf. Terwijl manlief en ik ons verslikten in onze cappuccino’s, zagen we uit onze ooghoeken een peloton motorrijders tussen de bomen voorbij schieten. In een waas van benzine en opspattende aarde vlogen ze over het maïsveld naast onze boerderij, vervaarlijk slippend langs ons konijnenhok. Help me herinneren dat ik een klachtenbrief schrijf aan onze makelaar, want manlief en ik voelen ons zwaar bekocht. De beste man is namelijk gemakshalve vergeten ons te informeren over het jaarlijks terugkerend evenement dat in onze achtertuin georganiseerd wordt. Waarschijnlijk dat de boerderij daarom ruim twee jaar te koop heeft gestaan. Toen wij bij hem aanklopten heeft hij natuurlijk zijn kans schoon gezien en ons listig in de val gelokt. Zet een paar herten in de tuin en de naïeve Amsterdammers zijn verkocht.

OerendhardMaak kennis met het Achterhoekse idee van vertier: motorcross. Je kunt hier als man kiezen tussen twee vormen van vrijetijdsbesteding: met je kameraden een plastic vogel van een hoge paal schieten, of jezelf dood rijden in een weiland op een opgevoerde motor. Nee, de Achterhoekse man is niet wars van een beetje machismo. Daar kan menig mediterrane man nog een puntje aan zuigen. Terwijl wij ons, als Amsterdamse mietjes, angstig tegen de gevel van onze boerderij drukten, hadden zich binnen afzienbare tijd minstens 500 ruwe bolsters rond ons erf verzameld. In flitsende pakken bestegen ze allemaal hun ronkende Yamaha, stootten een paar onverstaanbare oerkreten uit en schoten met piepende banden weg. Manlief dacht dat hij tegenwoordig stoer was omdat hij af en toe met een motorzaag rondloopt, maar hij heeft duidelijk nog heel wat te leren.

Terwijl wij met onze kaken op onze enkels naar dit, in onze ogen toch wel enigszins primitieve, schouwspel stonden te kijken, verschenen mijn ouders met grote ogen in de deuropening. “Wat gebeurt hier?” stamelde mijn vader verbouwereerd, de slaap uit zijn ogen wrijvend. “Opa, ik wil later ook een motor!” schreeuwde Terrorist nr. 1 boven het geknetter uit. “Daar komt niets van in!” was mijn moeders antwoord, terwijl ze Terrorist nr. 2 beschermend tegen zich aan drukte. “Oooh, wat gaan ze hard” riep die verrukt vanuit haar armen. Wanhopig staarde ik manlief aan. Ik vrees dat het slechts een kwestie van tijd is totdat de eerste puisterige boerenzoon zich op ons erf aandient, om onze dochter op zijn Achterhoekse stalen ros te ontvoeren. Misschien toch geen slecht idee om op termijn een luchtbuks aan te schaffen.

De logica van deze hele exercitie is ons allemaal enigszins ontgaan. Waar wij namelijk in eerste instantie in de veronderstelling waren dat het hier een op z’n minst een belangrijke regionale wedstrijd betrof, bleek dit in het geheel niet zo te zijn. Toen de mannen na ruim vier uur nog steeds dezelfde rondjes reden langs ons erf en wij inmiddels 50% van ons gehoor kwijt waren, is mijn vader maar eens verhaal gaan halen bij de buurman. Die stond al de hele ochtend genietend in zijn achtertuin te kijken en wist te vertellen dat de Achterhoekse man gewoon voor de lol een hele zondag op en neer rijdt over een een omgeploegd maïsveld. Blijkbaar hebben ze op het platteland gewoon niks beters te doen. Het zaai en oogstseizoen is tenslotte voorbij, dus ze moeten toch wat. Stomverbaasd keerde mijn vader terug en zette uit pure wanhoop de grasmaaier maar aan.

Oerendhard1“Ik ga ook motor-rijles nemen” zei manlief, terwijl hij zijn spierballen liet rollen. Met onze zoon in zijn kielzog marcheerde hij naar de schuur om de kettingzaag ter hand te nemen. Het platteland brengt blijkbaar de Neanderthaler in mijn natuurkundige naar boven.Toen aan het eind van de dag de stilte eindelijk weer neerdaalde over de Achterhoek, had manlief ook alle bomen in de tuin een kopje kleiner gemaakt. Zwetend en bedolven onder de houtsplinters keek hij toe hoe de laatste motorrijder in de ondergaande zon verdween. Langzaam trokken de wolken van stof en testosteron boven ons landgoed weer op. Terwijl mijn moeder en ik uit pure opluchting een fles wijn opentrokken, gaven manlief en Terrorist nr. 1 elkaar een high five. Ik vrees dat ik mijn mannen nu toch echt verloren ben aan het platteland.

Na enig researchen zijn we erachter gekomen dat we voortaan ieder jaar van deze rudimentaire festiviteit mogen genieten. Dat betekent dus dat mijn moeder en ik nu nog 365 dagen hebben om de volgende editie van deze barbaarse manifestatie de nek om te draaien. Ik wil me als Amsterdammer namelijk best een heel eind aanpassen aan de plattelandsnormen, maar er zijn grenzen. Manlief gaat zich morgen aanmelden bij de Achterhoekse motorclub. Ik vrees dat we lijnrecht tegenover elkaar komen te staan als straks het referendum plaatsvindt. Maar ik ben tenslotte naar het platteland verhuisd voor de rust. Liever geknetter in mijn huwelijk, dan in mijn achtertuin.

Share

Sociale stress

/ blogt over / 0 comment

Zojuist las ik in de krant dat er een rel in Nederland is losgebarsten. In eerste instantie nam ik aan dat deze opvlamming van volkswoede een nieuw hoofdstuk in de Zwarte Pieten saga betrof, maar inmiddels hebben we blijkbaar iets nieuws gevonden om ons vreselijk over op te winden. Blauwe Vinkjes-gate. Voor wie het gemist heeft (wat eigenlijk godsonmogelijk is, maar niet al het nieuws bereikt de Achterhoek): Blauwe Vinkjes-gate gaat over de nieuwste ontwikkeling op WhatsApp, de mobiele social media tool. Sinds woensdagnacht kun je namelijk zien of de berichten die jij naar iemand stuurt ook daadwerkelijk gelezen zijn. Eerst kon je alleen zien of ze waren binnen gekomen op de telefoon van de ontvanger, maar nu weet je ook of je genegeerd wordt. Krijg je namelijk niet meteen antwoord en zijn de vinkjes wél blauw, dan word je dus enorm ‘gedist’.

SocialestressAppend Nederland staat op z’n achterste benen. Het is je reinste spionage, Big Brother is watching you. Men voelt zich hogelijk aangetast in de privacy. De blauwe vinkjes zijn de oorzaak voor accuut opgekomen, nationale, sociale stress. Want: nu móet je wel meteen antwoorden als je een berichtje binnen krijgt. De zender wéét tenslotte dat je het gezien hebt en je wilt nou eenmaal niet door de mand vallen. Nu kun je niet meer doen alsof je het appje van die vermoeiende vriendin te laat hebt gezien en daarom niet met haar kon afspreken. Of je kunt maandag op het werk niet meer zeggen dat je dat berichtje van je collega heus pas die morgen zag en daarom die brandmail nog niet beantwoord hebt. WhatsApp maakt het ons onmogelijk om te liegen. Schandalig. Waar moet het heen met de wereld?

En de stress aan de andere kant van de lijn is misschien nog wel erger! Want: hoezo antwoordt die leuke jongen waar je net je eerste date mee gehad hebt niet meteen op je appje? Hij heeft het tenslotte gelezen, de blauwe vinkjes liegen niet. Dan was het zeker niet gemeend dat hij je bij het afscheid in je oor fluisterde dat je zulke mooie ogen had. Wat maakt het uit dat je vrouw in een belangrijke vergadering zit? Als ze je berichtje kan lezen, is het toch zeker een kleine moeite om direct even terug te appen? Of zit ze soms helemaal niet in een meeting en heeft ze gewoon stiekem een rendez-vous met die knappe nieuwe collega van personeelszaken? Het felle blauw van de nieuwe vinkjes brandt al bijna twee dagen een gat in het hart van de verzendende partij.

Toen ik gisteren de blauwe vinkjes zag, was mijn eerste gedachte: “Leuk, kleurtjes”. Het was pas ettelijke uren later dat het nieuws langzaam begon binnen te sijpelen. Zoals ik al zei, de Achterhoek loopt op sociaal gebied wat achter. Ik realiseerde mij toen ook ineens dat de vriendin die ik die morgen geappt had, mijn bericht dus blijkbaar wel gelezen had, maar nog niet de moeite had genomen mijn ego te strelen middels een antwoord. Heel even heb ik overwogen per direct een minderwaardigheidscomplex te ontwikkelen. Dergelijke sociale onzekerheid is blijkbaar conform de norm op dit gebied en ook ik wil natuurlijk niet buiten de boot vallen. De mens blijft tenslotte een kudde-dier.

Maar toen kwam er een verlichte gedachte bij mij op. Misschien had de vriendin in kwestie het wel druk. Met haar baan ofzo. Om in haar levensonderhoud te voorzien. Of wellicht zat ze net te genieten van een heerlijke kop koffie toen mijn bericht binnen kwam. Stond ze met een kar vol boodschappen bij de kassa in de supermarkt. Zat ze in de wachtkamer bij de tandarts voor een wortelkanaalbehandeling. Of, wellicht, misschien, eventueel, had ze gewoon even geen zin om met mij te praten. Want alhoewel ik natuurlijk bijzonder interessant en leuk ben, komt het waarschijnlijk heel sporadisch voor dat mensen geen zin hebben per direct op mijn geneuzel in te gaan.

Wat zegt het over onze eigen gemoedstoestand, als we massaal over de rooie gaan van een paar gekleurde vinkjes op een telefoon-applicatie? Zijn we zo sociaal onzeker geworden? Heeft al het Facebooken, Instagrammen en Twitteren ons, naast een kleinere en meer toegankelijke wereld, ook een collectief minderwaardigheidscomplex opgeleverd? En een veel te hoog cortisol level? Of zijn we vooral verontwaardigd over het feit dat we steeds minder controle lijken te hebben over onze eigen communicatie? Als daar het pijnpunt zit, lijkt de oplossing me voor de hand te liggen. Revolutie. Zeg nee tegen de sociale terreur en lap de blauwe vinkjes aan je laars. Voel je niet verplicht om terug te appen als je op het toilet zitten en liever eerst je kont wilt afvegen. En grijp niet meteen naar de anti-depressiva als je appje niet binnen een minuut beantwoord wordt.

Misschien moeten we gewoon weer ouderwets brieven gaan schrijven. Dan is het altijd weer een verrassing wanneer je antwoord krijgt. Helemaal als je op een boerderij in de Achterhoek woont, want dan is het sowieso de vraag of de buitenwereld je wel kan bereiken. Misschien niet zo sociaal. Maar wel lekker rustig.

Share

Is dit alles?

/ blogt over / 3 Comments

Ik was een dromerig kind. Speelgoed, buiten spelen, televisie kijken, ik had er niks mee. Terwijl mijn vriendinnetjes de haren van hun Barbies kamden, of spelletjes kwartet speelden met hun ouders, zat ik op mijn kamer, met een stapel boeken en een blocnote. Fantaserend en verhalen schrijvend. Ik had mijn toekomst al helemaal uitgestippeld en die zou groots en meeslepend worden. Schrijfster werd ik en niet zomaar eentje. Bestsellers zouden het worden, ik zou over de hele wereld gelezen worden en in alle boekwinkels liggen. Vanuit mijn appartement in New York zou ik het ene succesvolle boek na het andere afleveren, bakken met geld verdienen en als accessoire een al even succesvolle Wall Street banker in designer maatpak aan mijn arm hangen. Het is dat Candace Bushnell met de eer is gaan strijken, maar eigenlijk zou ik een deel van de winst van het succes van Sex & the City moeten krijgen. Carrie Bradshaw bestond namelijk al heel lang in mijn hoofd, voordat ze uit de pen van Bushnell rolde.

IsditallesNu ben ik 32 jaar en woon ik op een eenzame boerderij in de Achterhoek, met een natuurkundige, een autist en een chronisch zieke peuterpuberende reldiva. How the hell did that happen? Als ik in de boekwinkel kom, prijkt op geen enkele kaft mijn eigen naam, ik ben slechts één keer in New York geweest en toen was ik 17 jaar en sliep ik met mijn ouders op een veel te krappe hotelkamer in een zielloze wolkenkrabber in Brooklyn. Ik denk niet dat zij het destijds goed hadden gevonden als ik een knappe zakenman mee naar mijn uitschuifbed had gesleept, hoe duur zijn pak ook was. Ik slijt mijn dagen tot aan mijn enkels weggezakt in de Achterhoekse klei, onderwijl de billen van de Terrorist nr. 2 afvegend en schreeuwend tegen Terrorist nr. 1 dat hij niet nóg meer insecten op mijn koffietafel mag deponeren. En als die natuurkundige dan ‘s avonds thuis komt, heeft hij koffievlekken op zijn pak van de V&D en kunnen we niet eens glamoureus uit eten in het hipste sushi-restaurant van dat moment. De piepers staan namelijk al op het vuur.

Soms denk ik dat ik een vervroegde midlife crisis heb. Waarschijnlijk dat ik daarom ook eindelijk rijlessen ben gaan nemen. Ik heb natuurlijk niks aan zo’n rode sportwagen met open dak als ik niet zelf glamoureus achter het stuur kan zitten. Hoe kan het dat er weinig terecht is gekomen van al die mooie toekomstdromen van een klein meisje op haar Amsterdamse kamertje? Heb ik niet goed opgelet en ergens per ongeluk een verkeerde afslag genomen? Ik had met een lading Louis Vuitton tassen op Schiphol moeten staan, maar blijkbaar heeft mijn richtingsgevoel me in de steek gelaten, want opeens stond ik met een verhuiswagen vol Ikea meubels in de Achterhoek. Is dit alles? Die vraag schiet soms door mijn hoofd, als om 06.00 uur ‘s ochtends weer die wekker gaat, onmiddellijk gevolgd door de opmerking die je nou vooral níet wilt horen voordat je je eerste kop koffie hebt gehad: “Mamaaa, ik moet poeoeoepen!”. Terwijl ik Terrorist nr. 1 slaapdronken op het toilet hijs en probeer de giftige dampen die hij produceert te negeren, zodat mijn nuchtere maag zich niet omdraait, vraag ik me af waar het fout is gegaan.

Echter, toen manlief en ik laatst in de stad waren en heel even konden doen alsof we succesvol en fabulous waren, spraken we een kennis van ons. Begin dertig, ziet er werkelijk oogverblindend uit in een maatpak én heeft een succesvol eigen bedrijf, waarmee hij miljoenen verdient. Zelf reist hij de hele wereld rond, kan alles kopen wat hij leuk vindt en precies doen wat hij zelf wil. Maar hij was er wel klaar mee. “Want”, zei hij terwijl hij me vermoeid aankeek, “Is dit alles?”. Terwijl ik me verslikte in een slok wijn en me afvroeg of hij nou heel erg arrogant was, of gewoon een beetje gek, zuchtte hij even diep. Hoe leuk is het nog, als je alles kan? Als alles mogelijk is? Als je nergens meer naar hoeft te verlangen? Op de opmerking van manlief dat hij wel graag op Hawaii zijn eigen papayakwekerij zou willen beginnen, haalde de miljonair zijn schouders op. “Ik kan misschien beter gaan trouwen” zei hij, “en kinderen krijgen”. We staarden elkaar aan. Een wereld van verschil. Of toch niet?

Sept13_2014_1De mens is een intrinsiek ontevreden wezen. Het gras is altijd groener aan de overkant. Weliswaar nergens zo groen als in de Achterhoek, maar toch zou ik soms liever in het Vondelpark zitten. Met mijn MacBook en mijn Manolo Blahniks. Terwijl de miljonair een nieuwe Rolex koopt in de P.C. Hooftstraat en eigenlijk liever op een boerderij de billen van zijn kinderen af zou willen vegen. Het is ook nooit goed. Was ik volmaakt gelukkig geweest als ik nu in Manhattan bestsellers had geschreven, met uitzicht op Central Park? Als manlief in Armani op de beurs million dollar deals had gesloten en we ‘s avonds met New Yorks’ glitterati de clubs onveilig maakten? Als we ‘s ochtends vroeg níet de drollen van een tweetal Terroristen moesten doorspoelen? Ik denk het niet.

Oh, wat zou het leuk zijn, mijn naam gedrukt te zien op de kaft van dat boek. Als ik daar aan denk, ben ik weer even dat kleine meisje, dromend boven haar blocnote. Als nou alleen díe droom mag uitkomen, dan ben ik verder een tevreden mens. Laat Manhattan, die Manolo’s en dat maatpak dan maar zitten. Ik heb tenslotte al een natuurkundige, een autist en een relpeuter. En dát is tenslotte net zo goed rijkdom.

Share

Slaap kindje, slaap (deel 2)

/ blogt over / 4 Comments

Het is 04.00 uur ‘s nachts. Manlief en ik hebben allebei tot laat in de avond gewerkt, dus we liggen nog maar een paar uur op bed. In de kamer naast ons klinkt een ijl stemmetje: “Mamaaa…?”. Ik open langzaam één oog en houd mijn adem in. Even blijft het stil, maar net als ik een geluidloze zucht van opluchting slaak, klinkt het opnieuw: “Mamaaa?!”, nu iets harder dan de eerste keer. Ik begraaf mijn gezicht in mijn kussen en doe alsof ik het niet hoor. Gebonk aan de andere kant van de muur. Terrorist nr. 2 is gaan staan in haar ledikant. “Ma-ma! Kom hier!”. Manlief ligt doodstil naast me, maar ik weet dat hij ook wakker is. Het is nu de vraag wie als eerste breekt. De verontwaardiging in de aangrenzende kamer groeit. “Ik wil eruit!”, “Kom hiehieieier!”, “We moeten melluk drinkeh!”. Ik voel mijn vermoeide hoofd bonken en sla mijn nagels in het matras. Ik denk dat ik voor veel ouders spreek als ik zeg: kunnen we die wintertijd niet gewoon afschaffen?

Slaapkindjeslaap2Al eerder schreef ik over de immer voortdurende slaapterreur van onze Terroristen. Inmiddels hebben we Terrorist nr. 1 zover dat hij alleen nog zijn bed uit komt als hij moet plassen. Dat is jammer genoeg drie keer per nacht het geval en dat zou nog niet eens zo’n probleem zijn, ware het niet dat hij na het toiletteren zo slaapdronken is dat hij niet meer terug naar zijn kamer gaat en dus op de grond van de badkamer gaat zitten wachten tot iemand hem komt halen. Terrorist nr. 2 gelooft sowieso niet in het concept van slaap, maar nu de klok is terug gezet, heeft ze wat nachtrust betreft helemaal de handdoek in de ring gegooid. Ze is hardnekkig blijven steken in de zomer en ik vrees dat ze dat volhoudt tot de klok weer om gaat in Maart 2015. Manlief ik hadden de afgelopen vier jaar al vrijwel niet geslapen, maar inmiddels zijn de kringen onder mijn ogen zo diep donkerblauw dat het lijkt alsof ik me heb opgemaakt terwijl ik stomdronken was. Misschien dat mensen erin trappen als ik zeg dat ik een fashion statement probeer te maken, maar gezien mijn bijbehorende grauwe gelaatskleur en aanhoudende gegaap, acht ik de kans dat ik een trend zet vrij klein.

We hadden ons al schrap gezet vorige week, toen we op zaterdag een uur achteruit gingen. Echter, tot onze starre verbijstering viel het de eerste nacht mee. Terrorist nr. 2 sliep tot 05.00 uur ‘nieuwe tijd’ en manlief en ik waren uit voorzorg om 21.00 uur naar bed gegaan. We stonden dan ook hoopvol en relatief uitgerust op en gaven elkaar een high five. Missie geslaagd. Maar natuurlijk hadden we te vroeg gejuicht. Natuurlijk hadden we moeten weten dat dit een slimme list was van dat kleine meisje, om ons een vals gevoel van veiligheid te geven. Nadat we de volgende avond namelijk overmoedig een fles wijn soldaat hadden gemaakt en pas rond middernacht beneveld ons bed in rolden, liet onze dochter wederom haar ware aard zien. Klaarwakker en met energie voor tien ging ze vanaf 04.00 uur ‘s nachts frontaal in de aanval. Terwijl de glow in the dark spenen door de kamer vlogen, deed manlief een wanhopige poging een redelijk gesprek met onze peuter te voeren. Onze 2-jarige heeft echter een aanzienlijk langere adem dan haar ouders, dus met haar in discussie gaan is bij voorbaat een verloren zaak. Uiteindelijk trof ik manlief twee uur later opgekruld in zijn ochtendjas tegen het ledikant aan, terwijl Terrorist nr. 2 hem woedend met haar Nijntje knuffel om zijn oren sloeg. Ik denk dat hij de kracht niet meer had om de klappen op te vangen. Of hij sliep gewoon, dat kan ook nog.

NijntjewekkerInmiddels slapen we al een ruime week nog minder dan we daarvoor al deden. Natuurlijk hebben we grof geschut ingezet. Twee uur later naar bed, ellenlange boswandelingen over moeilijk begaanbare, modderige paadjes, de gebruiksaanwijzing van de Nijntje trainingswekker aan de Terroristen voorlezen voor het slapen gaan. Het mag helaas allemaal niet baten. Terwijl ik in het holst van de nacht onze zoon van de badkamervloer afpeuter, onderhandelt manlief met onze dochter. Vanmorgen heb ik overwogen de inhoud van het pak Douwe Egberts gewoon in pure vorm naar binnen te lepelen, in plaats van er daadwerkelijk koffie van te zetten. Al dat water verdunt het tenslotte toch alleen maar en inmiddels heb ik steeds méér caffeïne nodig om nog effect te voelen. Hoe lang kan een mens zonder slaap? Wij zitten nu op zeven dagen en de hallucinaties beginnen inmiddels op gang te komen, dus ik vrees dat onze dagen bijna geteld zijn.

Als we nou als ouders een collectief vormen en ons inzetten voor het afschaffen van de wintertijd. Want als er Kamervragen gesteld kunnen worden over Zwarte Piet, dan vind ik dat chronisch nationaal slaapgebrek ook best eens op de politieke agenda kan. Tenslotte moet de economie het toch voor een groot deel hebben van de werkende ouders in Nederland, dus men zou ons best eens een beetje tegemoet kunnen komen. Zeker we nu al zoveel hebben moeten inleveren op de kinderopvang en we onze kinderen dientengevolge dus veel minder vaak ergens anders kunnen stallen, zodat we zelf bij kunnen slapen. Ik ben ervan overtuigd dat het Bruto Nationaal Product enorm omhoog zou gaan als we die klok voortaan gewoon lekker met rust laten.

Tot die tijd denk ik dat ik in de moestuin maar een klein hoekje reserveer om Belladonna te kweken. De speen in een glas whiskey dopen mag tegenwoordig tenslotte niet meer, dus dan maar een wanhoopsdaad uit eigen tuin. Wees gerust, ik heb me heus goed ingelezen. Een klein drupje extract door de Roosvicee zou voldoende moeten zijn. Welterusten.

Share

1 2